De hele donderdagmorgen zat ik in spanning te wachten op wat komen zou. Elk uur keek ik naar het Nieuws en elke keer zag ik dat het dichterbij kwam waarop ik, zenuwachtig als ik ben, weer op het toilet belandde. Er was wéér een weeralarm afgekondigd! En dit keer kwam het uit het Zuiden…
Rond het middaguur viel dan eindelijk de eerste sneeuw wisten ik het zeker: we zaten middenin het weeralarm! Ik belde direct het Hart van SBS maar kon er niet doorkomen, hoogstwaarschijnlijk waren er méér die het wilden doorgeven. En zij waren al eerder die week bij ons geweest na aanleiding van een gaslek alarm, die overigens níet van tevoren was aangekondigd. Gelukkig bevond ons huis zich nét buiten de straal van vijftig meter zodat wij niet geëvacueerd hoefden te worden…Leuk detail was dat het lek ontstaan was door een gesprongen waterleiding en dat was weer ontstaan door werkzaamheden aan de riolering (of beter gezegd: het vervangen van rioolelementen!) want die deugt van geen kanten hier in Leidschenveen….Ik denk dat de Gemeente Leidschendam het achteraf helemaal niet écht erg heeft gevonden dat Den Haag Leidschenveen annexeerde, maar dit even terzijde. Maar laat ik terugkeren naar het weeralarm. Hiemstra, Gerrit voor intimi, was met zijn kop niet meer van de buis af te slaan. Een echte BN’r in spé. Gerrit was zelfs vaker te zien dan de programma’s Dancing on Ice en Dansen met sterren! Het zal mij dan ook niets verbazen dat hij bij de volgende editie mee mag doen…
Maar het begon te sneeuwen en te sneeuwen en ik lag met regelmaat in de tuin om de laag te meten: er was immers 5 á 10 centimeter voorspeld en bij de commerciële teevee zélfs 15 centimeter! Bezorgd keek ik naar mijn knopjes in de tuin. Want door de té warme temperaturen kwamen de eerste plantjes al uit. Daar was ik vorige week achter gekomen toen ik een sigaretje stond te roken in de tuin, nog net niet in mijn korte broek. Tijdens dat moment voor mezelf, hoorde ik ineens een ijselijk gekrijs achter in de poort die mij de (twaalf) borstharen deed rijzen. Snel rende ik ter plaatse en daar zag ik zoon Sven met dikke tranen op zijn gezicht: “Wat is er?!” vroeg ik ongerust, terwijl ik hem opraapte. “Ik ben gevallen en nu is mijn geweer gebroken!” Ik bekeek de schade en inderdaad, vanaf de kolf lag ie in tweeën. Zorgelijk keek mijn timmermansoog (die heb ik ooit gekregen van mijn vader, die was timmerman) naar het punt tussen kolf en loop, en zuchtte vervolgens diep waarop Sven door zijn knieën zakte, zijn armen ten hemel spreidde en klagelijk riep: “O, o, o, dat was mijn lievelings geweer!” “Kun je het niet plakken met 1,2,3 lijm?” vroeg hij hoopvol. Ik had al gezien dat plakken het niet zou redden maar een combinatie met tape en lijm zou moeten voldoen. Even later rende Sven weer weg, de vegen van zijn tranen gecombineerd met modder nog op zijn gezicht maar dat was goed voor zijn camouflage…
Na ongeveer drie uur hield het sneeuwen op en ik kwam niet verder dan vier centimeter sneeuw. Balen! Woedend was ik! Het enige voordeel was dat de sneeuw aardig bleef liggen dus ik kon met de jongens na schooltijd gaan sleeën op de dijk. Net als vele kinderen genoten we even later van de sneeuw en de gezelligheid die daar onlosmakelijk mee verbonden is.
Maar na ruim twee uur zat de sneeuw in alle kieren en gaten van kleding, laarzen en lichaam, waren de broeken drijfnat want ja, we hebben geen skikleding, en toen kwamen dan toch de eerste klachten: het was koud (joh!), mijn voeten doen zeer en mijn handschoenen zijn nat. Kreupel en zwak liepen we huiswaarts en ik vroeg me af waarom míjn kinderen het wel ontzettend koud hadden en al die andere kinderen niet…Peinzend liep ik door: Ik geef ze toch drie keer per dag te eten…groenten, aardappels, pasta’s. Vorige week nog kalkoenstukjes in kerriesaus met pastaschelpjes en bospeen (Pap! De macaronisaus is groen!). En pindakaas, wie is er niet groot mee geworden, yoghurt met basterdsuiker…Natuurlijk! Het is de yoghurt! Magere yoghurt omdat Pa zo nodig om zijn lijn moet denken! Even later stonden ze onder de warme douche en ik hoorde mijn vrouw gierend van het lachen over de overloop rennen. Sil zat achter d’r aan en hij riep haar boos toe dat ze Youri en Sven niet mocht uitlachen. Die stonden namelijk jankend onder de douche omdat door het warme water alles begon te tintelen…Ik wist het nu zeker: voortaan let ik niet meer zo op gezond eten, nee, ik ga ze vetmesten!
Arjen Veldhuizen