We hebben afgelopen weekend alweer voorzichtig in de tuin kunnen zitten. Op klapstoeltjes weliswaar want ik ben nog te benauwd om de hele tuinset van zolder te halen. Chronische luiheid zou mijn vrouw zeggen…Sven ging direct tuinieren, met een mes het mos tussen de tegels weghalen. Dat ging een minuut of tien goed. Daarna ging hij de mieren vierendelen en ik vertelde hem van het bestaan van de Partij voor de Dieren. De partij waarop hij notabene zou stemmen wanneer hij stemgerechtigd zou zijn maar nu deerde het hem niet en zette zijn mes in de volgende mier. Onze hond wil dat ik ook lid word van deze Partij maar ik vind het drie keer niks. Dat soort dierenliefde gaat mij net even te ver. Ik word ook flink agressief wanneer er weer een dierenliefhebber op de televisie verschijnt die een lamme eend van de straat gered heeft en dat in geuren en kleuren mag vertellen. Dat het ‘zo zielig’ is. Dat er actie gevoerd zou moeten worden, bijvoorbeeld om een gevarenbord langs de wegen te plaatsen met de melding ‘Pas op! Laagvliegende eenden.’ Maar ja, we leven nu eenmaal in een welvaartsstaat en dan krijg je dit soort randverschijnselen. En toch voer ik altijd de eendjes die naast ons huis in het water ronddobberen en het midden in de nacht ineens op een schreeuwen kunnen zetten. Dan ben ik in staat om ze de nek om te draaien ware het niet dat dan mijn eerder genoemde luiheid dan toch de overhand heeft: dan blijf ik dus liggen en stop mijn hoofd zo ver mogelijk onder het kussen om vervolgens na veel diepe zuchten weer in slaap te vallen en te dromen over gebakken eendenborst met een sinaasappelsausje… Maar dat voeren schijnt ook weer niet goed te zijn. De eendjes worden daar lui van…Chronisch lui. Want dan hoeven ze niet meer op zoek naar voedsel want het wordt immers vanzelf naar hen toegebracht. Het gaat dus om echte welvaarts eenden. En het brood wat niet opgevreten wordt maakt het water weer smerig waardoor de zwakkere broeders uiteindelijk het loodje leggen. En aangezien ze hier niet in de nabije omgeving jagen kan dat wel eens een heel vervelende doodstrijd betekenen. Want na een schot hagel onder je vleugels zal het kwaken je vanzelf vergaan. Dus ik voer nu met mate. De Partij voor de Dieren is bezig een campagne te starten om dit aan de burger door te geven. Dat doen zij dus met onze belastingeuro’s. Daar hebben ze ook recht op want er zijn immers een heleboel mensen geweest die op deze partij gestemd hebben. En bekende Nederlanders natuurlijk, laat ik die vooral niet vergeten….Nu moet ik wel zeggen dat ik die Marianne Thieme wel een leuke meid vind. Het oog wil ook wat. Dus wanneer zij voor de camera verschijnt zap ik niet direct weg en hoor haar braaf aan. Ze had gelijk wat betreft die minister die met een vosje om de nek op het bordes verscheen. Dat kan niet meer anno 2007. Geen slimme actie van Maria. Dat doe je maar thuis. Lekker op de bank met alleen het vosje aan…
Sven had na een uurtje zijn moordpartijen opgegeven en was weer buiten gaan spelen. Ik riep hem nog na maar de afstand was al Oost Indisch doof. Ik pak de bezem en veeg de mierenlijken en mosranden op een hoop. Wanneer ik even overeind kom om de rug te strekken valt mijn oog op de streng pelpinda’s die onaangetast aan de schutting hangt, net zoals de vetbol die beschimmeld aan het vogelhuisje hangt. Ik begin me toch zorgen te maken. We wonen hier namelijk al bijna vijf jaar en nog steeds zien we geen vogeltjes in de tuin. We horen wel Kieviten en Bonte Pieten maar die houden niet van pinda’s want ieder vogeltje eet zoals het gebekt is. Maar om elk jaar de pinda’s zomaar weg te gooien vind ik zonde, en eigenlijk pik ik het gewoon niet meer!
Ik eet ze voortaan lekker zelf op! Partij voor de Dieren of niet!
Arjen Veldhuizen