Volgens een bericht in de krant wordt er gemiddeld 35 euro per vader op Vaderdag uitgegeven. Ik heb daar sinds afgelopen zondag mijn bedenkingen over…Want als ik naar mijn cadeautjes kijk kan ik gerust stellen dat bij mij de 35 euro bij lange na niet gehaald is: een papieren doosje met daarin een mobieltje van ….papier, een afdruk van twee paar handjes (maat 6 jaar) op een stuk zwart karton, een blauw geverfde gekleide dolfijn met het uiterlijk van een haai en een flesje aftershave die in elke supermarkt in de schappen ligt, vlak naast de wc verfrissers….Voor mij dus geen elektrische heggenschaar, doppenset, mobieltje, zijden stropdas of een biertap. Nee, niets van dit alles. Al die tientallen folders met Vaderdagcadeautjes zijn wel op de mat gevallen maar zeer waarschijnlijk direct in de oud papierbak gegooid. Eigenlijk zou ik dus nu mijn positie in ons gezin moeten weten (laagste in de rangorde) en zou ik niet blij moeten zijn, ware het niet dat deze cadeautjes teksten bevatten die mij toch anders deden denken. Bijvoorbeeld deze, inclusief spelfouten: “Voor papa want je bent de liefste van de heele werelt” en “Dit is voor jouw omdat ik zoveel van je hou.” Gelukkig maar. Zoiets is niet met geld te koop. Dat dwing je af…Door zo nu en dan je als vader te gedragen. Bandje plakken, van een gevonden veer een pen maken, helpen met een werkstuk of een kabeltje van een televisie maken. Niets is te gek maar dan wel met de kanttekening dat ik het pas doe wanneer ik tijd heb. En zin! Toen ze klein waren was dat nooit zo’n probleem maar nu ze ouder worden komt de ene aanvraag na de andere binnen en weet ik soms niet meer waar ik moet beginnen. Waar is eigenlijk de tijd gebleven dat kinderen zelf hun banden konden plakken? Ja, nu kan ik het ze natuurlijk wel even gaan leren maar door mijn gehaast doe ik het liever zelf. Ik zou ook geen goede ondernemer kunnen zijn want dan zou mijn personeel werkloos in een hoek toekijken hoe ik de werkzaamheden aan het verrichten ben. Gelukkig is mijn vrouw er dan nog en aangezien zij erg handig is neemt ze nog wel eens een klus over zodat ik wat meer tijd krijg voor mezelf. Want ook dat stond in de krant: ‘Vaders hebben het tegenwoordig veel drukker want naast hun werk moeten ze ook nog taken in het huishouden vervullen.’ Ik heb het artikel natuurlijk direct onder de neus van mijn echtgenote geduwd maar zij deed wat ik op voorhand al vermoedde: zij trok er haar neus voor op…. Maar voordat zij haar neus ervoor optrok wreef ze mij nog wel even in dat er op het keukenmuurtje nog steeds geen één tegel zit en of ik al wist wanneer dat eens zou gaan gebeuren: “Vóór de Kerst graag!” voegde ze daar nog even aan toe. Ik stond weer met beide benen op de grond en ietwat gedesillusioneerd nam ik plaats op de bank want mijn favoriete TV serie begon: Van jonge leu en oale groand! Die serie, geschreven door Herman Finkers, was eerst bij TV Oost te zien en wegens groot succes nu ook landelijk. Elke avond zitten wij met het hele gezin om kwart voor zeven voor de buis en verbazen ons over alle gebeurtenissen in deze serie en over het Twents dialect wat er gesproken wordt. Op dat moment zijn we net zo’n gezinnetje uit een reclamespot waar alles koek en ei is. Dan zijn we even één en hoeft niemand wat en doet niemand wat. Ja, ik schenk dan de koffie in voor ons en wat te drinken voor de boys plus een paar appeltjes voor de dorst. Maar daar ben ik Vader voor en daarom krijg ik van die leuke Vaderdagcadeautjes! Arjen Veldhuizen