Afgelopen donderdag was het dan eindelijk zo ver: ik ging voor het eerst van mijn leven tegelen! Nadat de kinderen naar school waren en mijn vrouw de deur achter zich sloot om naar haar werk te gaan, zette ik een stevig muziekje op en een verse pot koffie, knipte vervolgens de pijpen van een oude trainingsbroek af en was er, in Quizmasterstaal , ‘helemaal klaar voor’. Deskundigen, onder andere de nieuwe held van Nederland, Foppe de Haan, hadden mij verteld eerst een lat te zetten boven de onderste laag tegels, het liefst waterpas, want dan konden daar de geplaatste tegels ‘op rusten’. Een karweitje wat mij flink deed zweten want ik ben niet zo precies aangelegd. Gelukkig viel het mee en zat de lat er al snel op alleen had ik het idee dat het toch niet helemaal recht zat. Maar dat had waarschijnlijk te maken met mijn nieuwe bril waar ik nogal aan wennen moest. Het is namelijk zo een met multifocale glazen: het bovenste deel is voor ver kijken en het onderste gedeelte voor lezen. De eerste dagen met dat ding op mijn gok liep ik te draaien als een ware politicus en voelde ik me misselijker worden bij elke stap. En een trap aflopen werd ineens een hele onderneming want de treden kwamen ineens dichter bij dan mijn voeten wilden…Inmiddels zijn we ruim een week verder en gaat het al een stuk beter maar ik realiseer me wel dat ik al een behoorlijke ouwe Jan met de korte achternaam aan het worden ben…Desalniettemin begon ik toch met de tegels op de muur te plakken want soms moet je in het leven risico’s durven te nemen. Enkele uren later zaten ze er allemaal op en kon ik de conclusie trekken dat het best wel meegevallen was. Dat het eigenlijk best wel heel erg leuk werk was. Toen mijn vrouw even later thuis kwam en na verschillende keurende blikken mij complimenteerde, begon ik ineens van vreugde (of het kwam van de geur van de tegellijm) mee te zingen met een liedje van Jan Smit die toevallig op de radio langs kwam. Direct daarna ging ik op zoek naar andere plekken in huis die wel een tegeltje konden gebruiken maar mijn vrouw wist me tot bedaren te brengen. Nee, er moet eerst behangen worden, dan nog even een laagje verf erop en klaar is het project keuken. “Het is alleen jammer van die prullenbak..” zei mijn vrouw later toen we aan de koffie zaten, waarna ik mij even flink verslikte. “Prullenbak?” vroeg ik, “Is ie kapot dan?” Nee, hij was niet kapot maar hij stond niet meer bij het interieur van de keuken en mijn vrouw haar zus had net een hele mooie gekocht, zo een waarvan het deksel automatisch omhoog gaat…De volgende dag stonden we bij de prullenbakkenwinkel en vroeg ik waar de prullenbakken hoek te vinden was. “Prullenbak?” vroeg een verbaasde medewerkster, waarna ik moest uitleggen wat ik nu precies bedoelde. “O, u bedoelt een afvalverzamelaar!” en bracht ons vervolgens naar het schap waar wel tien soorten bakken stonden..pardon..afvalverzamelaars! De keuze was snel gemaakt en nadat ik was bijgekomen van de prijs stonden we even later bij de kassa. De caissière feliciteerde ons met de goede keus en vertelde nog dat er tien jaar garantie op zat: “Op de motor of alleen op het chassis?” vroeg ik nog maar mijn vrouw gaf me een por en even later stond hij in de keuken, voor mijn betegelde muurtje. We produceerden vervolgens express allerlei afval zodat we konden genieten van het automatische deksel. En van mijn mooie betegelde muur! Arjen Veldhuizen
