Dat was weer spannend afgelopen week, thuis plus een pond en bij de club (met jasje aan) slechts één onsje verwijderd van het betaalniveau. Je mag tot 2 kilo boven je streefgewicht komen en anders moet je weer gaan betalen. Dat is de extra stok achter de deur.
Nog net veilig, maar het stoplicht staat op oranje. Om in de veilige zone te blijven moet ik meer nee leren zeggen. Ik ben er niet goed in en voel me daarna toch altijd weer schuldig, een vrouweneigenschap en zelfs die wetenschap troost mij niet, het knagende gevoel blijft.
Ja tegen je zelf zeggen, er voor gaan dus. Met in het achterhoofd zoveel wil ik niet meer wegen, dit betekent nee zeggen tegen dat eigen gemaakte gebak van je vriendin, de beschuit met muisjes van de trotse nieuwbakken oma , nee tegen de dagelijkse verleidingen. Nee zeggen is kiezen voor jezelf, dat klinkt goed. Door nee te leren zeggen, bescherm ik mezelf tegen teveel hooi/eten op de vork. Nee zeggen betekent dat je niet teveel op je bordje neemt, maar alles met mate. Belangrijke dieetregel is niet én eten én snoepen, maar óf het een óf het ander. Keuzes maken dus.
Rita wordt altijd een beetje obstinaat van wat ze allemaal niet mag. De aantrekkingskracht wordt dan vele malen groter. In dat geval is het negatieve het uitgangspunt. De positieve gedacht van wat wel mag is beter voor je hersenen, kijk naar wat wel mag en geniet er van. Dit heeft mij het afgelopen weekend op de been gehouden, de verleidingen waren weer groots op het geweldige 40 jarig huwelijks feest van Jan en Cock Overdevest. De combinatie van de juiste keuzes bij het enorme buffet, veel water en in beweging blijven met behulp van paracetawijn hielden het innemen en verbranden van de nodige calorieën in evenwicht. Met anderhalf uur zingen in de bus op de terugweg heeft mij nog eens 1014 extra calorieënverbruik opgeleverd, met dank aan Arie Paardekooper.
Petra Oliehoek van Es