Goede voornemens heb ik eigenlijk niet dit jaar. Alhoewel, ik wil wel wat meer gaan bewegen en dan heb ik het niet over verzitten op de bank maar over bewegen middels fietsen en benenwagen. We zijn inmiddels een goede week verder en er is nog weinig van dit voornemen waarheid geworden, ja, ik heb met mijn armen veel bewogen. Armen? Ja, afgelopen weekend heb ik mijn jaarlijkse familie – en vrienden erwtensoep gemaakt, een litertje of twintig, en wil je die niet laten aanbranden dan zul je moeten roeren en roeren tot je een ons weegt (maar wél twintig liter soep over houden!). Naar aanleiding van allerlei verontrustend nieuws over ongezonde groenten die wij importeren had ik dit jaar besloten niet voor voorgesneden groenten te kiezen maar om het allemaal zelf te snijden. Dat leverde een mooi stilleven op op onze keukentafel want die was bedolven onder knolselderijen, winterpenen, uien, bos selderij en preien. De schilder in mij, ooit actief toen ik nog kleuterde, kwam even om een hoekje kijken maar ik wuifde die gedachte weg omdat er al genoeg van dit soort schilderijen gemaakt zijn. Gelijk Pierre Wind sprong ik door de keuken om mijn kinderen uitleg te geven van de berg gezondheid die er lag, liet ze voelen, ruiken en discussieerde met ze over wat er allemaal wel niet voor goeds in zat. Resultaat? Na tien minuten waren ze alle drie de deur uit en moest mijn vrouw ineens ook weg….Ach, het respect is weg voor de natuur. En voor de politie. En voor de Brandweer. En voor de Ambulancemedewerkers. Daar kwamen we met de jaarwisseling, landelijk nog wel, weer achter. Kennelijk is een feest pas een feest als er wat te slopen valt. En na de kater spreken we er met zijn allen weer schande van. Klagen we steen en been in de koffiepauzes en op internetforums terwijl we donders goed weten dat het gewoon aan de opvoeding ligt. Want wij moesten zoiets niet flikken. Want naast een reprimande van het gezag kreeg je thuis nog een reprimande van je vader, eentje die je daags erna nog kon voelen. Maar ja, corrigerende tikken mogen niet meer. Laten opdraaien voor de kosten mag wél alleen vraag ik me af of hoe omdat veel jeugd nu al schulden heeft.. ..Als laatste snijd ik de selderij en ondertussen pruttelt de soep naar volle tevredenheid. Youri komt binnen en vind het stinken waarop ik zeg dat het meestal begint te stinken ná het eten van erwtensoep. Hij begrijpt mij niet en ik leg hem uit dat eten niet stinkt maar niet zo lekker ruikt: ‘Roken stinkt!’ maar dat weet je natuurlijk niet meer want tegenwoordig doen we dat alleen nog maar buiten. Het zal ‘m worst wezen en ik realiseer me dat ik die nog niet gesneden had. Wellicht foute worst van foute leveranciers want ik ben nog niet zo diervriendelijk als sommige trendsettende mensen zijn. Heb ik wel genoeg vlees voor in de soep? Ik kijk onze hond aan die mij al de hele tijd in de keuken voor de voeten loopt. Ze kwispelt want ze voelt de aandacht maar mist het gevallen stukje spek op de keukenvloer. “Rustig maar, ik hou niet van de hond in de pot.” Spreek ik haar toe. Toch loop ik naar de voorraadkast en pak een hondenkoekje die ze normaal alleen krijgt na het uitlaten. Een soort wafeltje met ertussen in een mousse van ….zalm! Welvaart anno 2008!
Arjen Veldhuizen