De jongens spelen buiten in de sneeuw. Ze maken een sneeuwpop en de slee is weer van zolder gehaald…Handschoenen liggen op de verwarming te drogen en de laarzen staan, gevuld met krantenpapier, eronder. Dit scenario had ik in mijn hoofd voor de Paasdagen maar ik heb alleen maar wat sneeuw zien vallen maar niet zien blijven liggen. Hartelijk dank weermannen en vrouwen! Hartelijk dank voor deze mis verwachting! Nu zat ik met drie jongens thuis die zich te pletter verveelden. Behalve zaterdag dan, want de jongste, Sil, had bij Juventas in Rijswijk een voetbaltoernooitje. Het veld lag er, wonder boven wonder, perfect bij en ik complimenteerde de Voorzitter van de vereniging die ons verwelkomde, waarna hij mij vervolgens trots vertelde wat het geheim was van dat wonder, dat ze een aantal jaren geleden met man en macht de boel uitgegraven hadden, de drainage hadden aangelegd en toen vrachtladingen zand eroverheen gekieperd hebben. Ik luisterde maar half want mijn aandacht ging naar de sigaar die tussen zijn lippen hing, dansend op zijn woorden, en eigenlijk zat ik te wachten totdat de sigaar op de grond zou vallen. Maar stel dat die sigaar gevallen was dan was er niets aan de hand geweest want het veld was zo goed als droog. “Maar ja, hè, de grasmat. Voordat de grasmat pas echt goed was waren we alweer twee jaar verder..” Toen werd de Voorzitter aangesproken door iemand van een andere vereniging en kon ik verder kijken naar de verrichtingen van mijn zoon. Aan het eind van de ochtend was het toernooi afgelopen, was Sil z’n F6 als 3e geëindigd van de vier maar hij had een chocolade paashaas gekregen dus we hoorden hem niet klagen. Wel toen we naar de auto liepen want de hemel leek nu alles eruit te gooien wat ze de hele ochtend van mij en de toernooicommissie moest inhouden: een enorme hagelbui kletterde op ons neer, afgewisseld met rukwinden die de paraplu deed kraken van tegenzin. Toen we in de auto zaten belde ik meteen naar Char, het medium die met mensen in het hiernamaals kan praten, of ze even door wilde geven dat ze het daarboven nét even te vroeg hadden losgelaten. Maar even bellen met Char is makkelijker gezegd dan gedaan, hoor! Tjonge, jonge, moest ik allemaal vragen beantwoorden of onze contactpersoon een man of een vrouw was en daarna begon ze letters te roepen…nou ja, een heel gedoe…en aangezien ik een prepaid gsm’tje heb vertelde ik haar maar dat de verbinding slecht was omdat we net door een tunnel heen reden…Maar dat hoef je een medium natuurlijk niet te vertellen, dat wist ze al, dus hing ik gewoon op. De rest van de dag bleef sneeuwloos maar de weerberichten bleven volhouden dat het eraan kwam. Op Eerste Paasdag zaten wij te brunchen onder een stralend zonnetje dat via het keukenraam onze Paastafel belichtte. Nog steeds geen sneeuw. Op Tweede Paasdag idem. Om mij heen zie ik de jongens het ene na het andere gekookte ei naar binnen werken, eieren die even daarvoor toegetakeld waren door diverse kleuren viltstift door diezelfde jongens. Nu zijn ze even rustig maar straks staan ze weer gedrieën te dringen voor de computer, moeten wij weer als scheidsrechter optreden wie er achter mag…Mits het gaat sneeuwen. Want dan zijn ze zo buiten en hebben wij geen kind aan ze. Ik eis even mijn plaats op achter de computer en zie tot mijn verbazing op internet allemaal foto’s uit den lande van sneeuwtaferelen. Lees zelfs tot mijn stomme verbazing dat het verkeer last heeft gehad van de winterse buien! Nu weet ik het zeker: de opwarming van de Aarde is in Leidschendam begonnen!
Arjen Veldhuizen