Het ultieme kamp. Van de week ging Youri met zijn klas op kamp: drie dagen en nachten met de klas, waar je jaren mee bent opgetrokken, kussengevechten houden, spelletjes doen en vooral níet slapen..Over enkele weken is het afscheid. Met de musical natuurlijk! Maar ondertussen ook bezig zijn met de nieuwe school want die lokt enorm. Vorige week is hij al naar de schoolcampus geweest voor de eerste spulletjes: tas, kaftpapier en een agenda. En dan een coole agenda natuurlijk, geen kinderachtige. Zelfs de Ajax agenda liet hij liggen. Mag van mij, je ‘image’ vormen hoor jezelf te doen. Overigens, hij liet óók de Feyenoord agenda liggen dus niemand hoeft zich illusies te maken… Dinsdagmorgen verzamelde de klas zich op het schoolplein met schoon ondergoed, tandenborstel en zeep, plus drie setjes kleding en voor als ’t koud was een warme trui. Ineens verscheen er een zusje van een van de kampgangsters, overstuur en in tranen want d’r grote zus ging weg! Hoe kunnen ze dat nou doen!? Waarom mag ik niet mee!? Grote zus nam kleine zus liefdevol in de armen en sprak haar troostend toe….Waarop diverse aanwezigen ineens last kregen van een loopneus en vochtige ogen.. De vader van deze twee meiden keek verbaasd toe en zei: “Dat doen ze anders nooit..” Een duidelijk geval van ‘ze kunnen niet met elkaar en niet zonder elkaar’. Prachtige beelden zijn dat en het laat zien dat kinderen uit Groep 8 aan de ene kant rijp zijn voor het middelbaar onderwijs en aan de andere kant nog volop laveren tussen het kind zijn en het eigenlijk niet meer willen zijn. Na het uitzwaaien van de bus vroeg ik aan mijn jongste zoon wat hij er van vond, dat hij nu enkele dagen zonder z’n grote broer moest doorbrengen. “Lekker rustig, pap!” sprak hij stoer, en rende vervolgens weer achter z’n klasgenoten aan. Zoon Sven vroeg s’avonds of hij in Youri’s bed mocht want hij miste z’n broer….en het is altijd handig zo’n televisie naast je bed dus toen Sven om tien uur gesnapt werd op tv kijken was het ‘bed verruil’ feestje gauw over. Twee dagen later mocht de rest van de school een dagje naar de Efteling en stonden wij weer aan de kant te zwaaien. Toen de bussen uit het oog waren keken mijn vrouw en ik elkaar aan en zeiden: “Lekker rustig!”, maar of dat nu gemeend was dat weet ik niet… Vrijdagmiddag kwam Youri weer thuis, met wallen onder de ogen en een stem waarvan de bandjes gezandstraald leken. In geuren en kleuren kregen wij daarna de verhalen te horen en toen hij even later op de bank instortte, begon z’n moeder de koffer uit te pakken. Ineens een kreet! Youri schrok wakker en wit van vermoeidheid reageerde hij uiteindelijk op z’n moeder’s roep: “Wat is er?” vroeg hij versuft. Zijn moeder toonde hem een stapeltje ondergoed en sokken, onaangeroerd en frisser dan fris…Daarna kwamen er nog enkele kledingstukken uit die op de planning stonden van woensdag, donderdag en vrijdag maar ook deze zaten nog keurig in de vouw, hooguit hier en daar een kreukje van het proppen en de reis..”Heb je wel gedoucht?” vroeg ze op hoge toon. Youri antwoordde schuchter, zuchtte omdat ze er weer eens achter was gekomen en kwam met een smoes die ik persoonlijk, als man zijnde, wel kon begrijpen. “Ja..euh..de meiden mochten steeds eerst onder de douche en dat duurde wel uren en ik had geen zin meer om om half elf s’avonds nog onder de douche te gaan staan en me om te kleden…Dat nam veels te veel tijd in beslag!” Ik gaf Youri een knipoog, begreep hem volkomen en wist het zeker: ze hebben een wéreld kamp gehad!