Volgens mij is het alweer negen jaar geleden dat ik voetbalvader werd. Zoon Youri ging op voetbal en vervolgens was de trend gezet: zijn twee jongere broers gingen ook op voetbal. Vanaf die tijd was ik wekelijks te vinden op de (RKAVV) sportvelden en leerde ik ook de regiosportvelden kennen want de KNVB stuurde mij alle kanten op. Was dat een straf? Nee, integendeel, zo kom je nog eens ergens en het ontmoeten van andere voetbalouders maakte een hoop goed. Natuurlijk ergerde ik mij in het begin wel eens. Dan zag ik mijn jongens met alles bezig zijn in het veld behalve het voetbal….Pirouettes draaien, naar de wedstrijd kijken op het nabij gelegen veld, klavertjes vier zoeken of kijken hoe snel het gras groeide. Dat ergeren leerde ik op een gegeven moment dan weer af want ja, ze hadden wel plezier en daarvoor doe je ze ook op sport. Maar dan worden ze ouder en ouder en dan zie je ineens dat ze het spelletje gaan begrijpen en krijg je zelf, na de wedstrijd, analyses van ze te horen waar ze bij Studio Voetbal en Voetbal Insite nog een puntje aan kunnen zuigen. Ik leerde daarvan ook dat mijn grijze massa niet meer zo optimaal is want ze wisten zonder enige hapering de wedstrijd na te vertellen, van minuut tot minuut en van actie naar actie. Op den duur zaten ze alle drie op voetbal en waren mijn zaterdagen geteld…Van september tot en met mei, soms nog een staartje in juni. Ook het uitslapen op zaterdagen kon ik op mijn buik schrijven want vaak ging de wekker al voordat het buiten enigszins licht werd. De voetbalschoenen werden op vrijdagavond al uit de schuur gehaald zodat de vorst er niet meer in zat.. En ik kon direct bekijken hoe de staat van de schoen was: onder de modder en gras, vol met rubber deeltjes van het kunstgrasveld. Of de veters waren zodanig geknoopt dat een meester in het al oude ambacht ‘splitsen & knopen’ gillend zou weglopen…Eigenlijk zouden alle vaders van voetballende zonen (en dochters!) hiervoor beloond moeten worden! Nee, nou sla ik door. Want de beloningen zit ‘m in dat ene mooie doelpunt, die prachtige schijnbeweging of … eens in de zoveel jaar, een kampioenschap! Dat laatste gebeurde mij weer eens, afgelopen zaterdag. Terwijl ik nog zat bij te komen van het behaalde landskampioenschap van Ajax stond ik zaterdag weer langs de lijn. De B1 van Stompwijk’92 kon kampioen worden als ze zouden winnen van RKDEO B3. De nummer twee tegen de nummer vier. Het werd een 9-4 overwinning, een doelpuntenwolkbreuk waarvan enkele de titel juweeltjes meekregen, maar een echte leuke wedstrijd werd het niet. Het kampioenschap was een feit. Uit pure vreugde werden de drie Leiders/Trainers, Tim, Trevor en John de (modder!) sloot in gekukeld door de overwegend 16 jarigen en uit pure baldadigheid sprongen ze er vervolgens zelf ook maar in. Dat was na de champagne en de bloemen. De laatste keer dat Youri met een team kampioen werd, met RKAVV D5, kregen ze cola en een patatje mét.
Nu werden al gauw de pitchers gevuld en bleef het lang onrustig in de kleedkamer. Eenmaal uit de kleedkamer, bij sommige zag ik nog steeds modder in de moeilijke ‘hoekjes’, stond er op het warming-up veldje taart en bier klaar, alleen het ‘Bloed, zweet en tranen’ ontbrak nog. Ik ging mijzelf nu verplaatsen, het was immers zaterdag: op RKAVV was zoon Sven bezig met een toernooitje en eenmaal daar aangekomen kon ik nog twee wedstrijden zien. Zij werden 1e dus ik glom, naast de rode kop van de zon, van trots. Maandagavond moet hij met zijn team de kampioenswedstrijd spelen en daardoor kan ik wederom afsluiten met de laatste woorden van vorige week: Wat kan voetbal toch leuk zijn!
Arjen Veldhuizen