Toen we twaalf jaar oud waren fietsten we met Arnold naar de Tuinbouwschool. Van af onze 16^e jaar gingen we er met de brommer op uit. Vele jaren zijn we op vakantie geweest. Ik denk nog altijd aan de eerste keer op vakantie. Een weekend Valkenburg. Het weekend dat Jan Jansen de etappe won, we hebben het gevierd. Jan Jansen won op de Camp Elysee de afsluitende tijdrit en was daarmee gelijk de winnaar van de Tour de Franc. Wij waren toen toevallig in Valkenburg en we hebben er niks van gezien maar wel feest gevierd. En ook het jaar dat Joop Zoetemelk won waren wij met andere vrienden op de Champ Elysee.

Want vrienden had je. Zelfs meerdere groepen.

Ik denk dan aan het voetbalelftal waar je leider, grensrechter en muzikaal begeleider van was. Het groepje Ajaxsupporters waarmee je onder andere je eerste vliegreis maakte naar Schotland voor de wedstrijd tegen Celtic. Ik denk aan het groepje fietsers waarmee je als chauffeur van de volgwagen naar de Ardennen ging. Ik kan zo nog wel even doorgaan.

Vele organisaties konden een beroep op je doen voor hand- en spandiensten.
Bij de voetbalvereniging. Eerst als elftalleider, later als hulp bij het maken en het bezorgen van het clubblad en als kantinemedewerker. Bij de Toerclub als bouwer van de carnavalswagen, chauffeur voor de bagage.

De Schaakclub als wedstrijdleider, de IJsclub als verkoper in de “Koek- en zopietent”. Als parkoers medewerker bij de Meerhorstloop en paarden in de Vlietlanden. Bij de kerk voor het onderhoud van de begraafplaats. Op Gerard konden ze altijd een beroep doen. Je was een supervrijwilliger.

Gerard, we gingen niet alleen kijken naar wielrenners. We gingen zelf op de fiets. In 1978 deed je voor het eerst mee op een tweedehands racefiets voor de tocht “Den Haag – Den Helder”. We gingen daarna vaak op fietsvakantie en deden mee met de diverse fietsvierdaagses. Tot vorig jaar september maakten we nog tochtjes op de racefiets.

Het ging je steeds moeilijker af. De laatste fietstocht die ik met je maakte was in juni van dit jaar met de duofiets naar IJsboerderij De Jong in de Weipoort. Aan al deze tochten hebben we veel plezier gehad.

Tien jaar geleden kreeg je het advies van je huisarts om meer te gaan lopen. Nadat je gestopt bent met werken in 2010 ben je meer gaan wandelen. Eind 2011 besloten we om met vier vrienden de Vierdaagse van Nijmegen te gaan lopen. Fysieke problemen bij de drie anderen betekende dat je in mei 2012 er nog alleen over was. Je liet je er niet van weerhouden om toch door te gaan en in 2012 heb je nog de vierdaagse van Nijmegen gelopen. Je was altijd trots op deze prestatie. Gerard, Als een van je vele vrienden kijk ik met weemoed terug op die tijd.

Geerd bedankt.

Jaap de Jong

De herinneringen van Leo de Haas die vele leuke momenten met hem heeft meegemaakt.

Gerard is heel lang grensrechter in ons vriendenelftal geweest, hij nam zijn taak serieus en rende met grote en kleine passen langs de lijn en maakte soms meer meters dan wij. Dat Gerard ons als speler graag een moment van ontspanning gunde kon je wel aan hem overlaten. Hij bracht zijn pick-up mee en zei altijd: “Even een plaatje draaien jongens” dan klonk als snel het liedje van tante Mien door de kleedkamer en wat een plezier hadden we dan, maar hij zelf nog het meest. We gingen weer zeer ontspannen de 2e helft in.

Gerard vierde elk jaar zijn verjaardag. Bijna altijd waren de weersvoorspellingen slecht. Dus om toch droog te zitten bouwden we achter in zijn tuin een houten geraamte met een zwart zeil er overheen. Er kwamen lampjes in en als de regen op het plastic kletterde werd de sfeer opperbest. Eén keer waren de voorspellingen zo slecht dat we toch maar naar de paardenschuur moesten uitwijken. Wat hij niet wist, dat we deze avond een buikdanseres hadden uitgenodigd. Het werd een onvergetelijke avond. Het regende, waaide en onweerde zo hard dat de paarden die in de schuur stonden helemaal wild werden. Toen de buikdanseres binnen kwam, speciaal voor Gerard begon hij gelijk te lachen en toen ze ook nog op Gerard zijn schoot ging zitten, was hij helemaal in zijn element. Wat heeft hij deze avond genoten.

Toen Gerard zijn 50e verjaardag vierde deed hij dit in het Dorpshuis. Hij is toen met paard en wagen opgehaald bij zijn huis en reed samen met zijn zus door het dorp heen naar het Dorpshuis. Hij was zeer verrast en genoot hier ongelooflijk van.

Visclub het metertje 25 jaar.

Gerard was medeoprichter en was bij alle voorvergaderingen aanwezig. Behulpzaam als hij was kon je op hem rekenen. Hij had zijn hengel en viskoffertje goed op orde en vond het prachtig om voor zijn huisje aan de waterkant te zitten. Na het vissen genoot hij van de gezelligheid waar hij zelf ook kostelijk om moest lachen.

Later vierde hij zijn verjaardag bij ons en was hij een uitstekend gastheer.

We hebben een prachtige tijd met hem beleefd.

Gerard, bedankt voor de mooie dingen.

Leo de Haas

Gerard Olsthoorn werd geboren op 17 mei 1948 aan de Ondermeerweg. Hij groeide daar op met zijn zus Annie. Zijn ouders hadden een tuinbouwbedrijf.  Hij werkte samen met zijn vader. Op jonge leeftijd werd zijn vader ziek, en na zijn overlijden stond Gerard er alleen voor.

Begin jaren zeventig kwamen er moeilijke tijden, vanwege de olie crisis. Toen kwam de overheid met een saneringsplan. En daar maakte Gerard gebruik van. Hij ging werken bij de familie Tas. Vanaf dat moment werd hij mijn collega. In deze periode zorgde Gerard goed voor zijn moeder. Hij ging ook werken bij Zwaan en Van Marwijk. Toen bij v.d. Arend en werd hij wéér mijn collega. De laatste jaren werkten wij samen bij Van Swieten. Ik heb altijd met veel plezier met hem gewerkt.

Zijn vader en moeder hadden dementie. Helaas Gerard, is dat jou óók niet bespaard gebleven.

Bedankt collega

Fried de Jong

In de zomer van 1979 kruisten onze levens elkaar voor het eerst. Mijn vader en jij hadden op een zondagmiddag bij de voetbal met elkaar afgesproken dat ik mijn pas gekochte veulen bij jou mocht weiden. In de nieuwe schuur timmerde mijn pa een paar paardenboxen en dat was het begin van een bijna 40 jarige vriendschap. Moeder Nel zag het wel zitten zo een jonge meid over de vloer want Geert was nog steeds vrijgezel en ze zag in mij wel een geschikte huwelijkskandidaat voor haar zoon. Zover is het nooit gekomen want in de ogen van een 18 jarige meisje is een man van 30 jaar toch hoog bejaard.

Maar vanaf die tijd maakten we onverbrekelijk deel uit van elkaars leven. Ik heb al die jaren Ondermeerweg 35 als mijn tweede huis gezien. Voor mijn paard moest ik daar elke dag zijn, maar pikte tegelijkertijd een graantje mee van de vriendschap en gastvrijheid van Geert en in die tijd dat zijn moeder nog leefde ook van haar. Mijn vriendin Els mocht een jaar later ook haar paard stallen bij Geert en het gebeurde vaak dat we op een winterse zondagmiddag na een rit met onze paarden verkleumd naar boven liepen om gezellig met hun een borrel te drinken. Nou ja 1? Het kwam wel eens voor dat we pas na zonsondergang pootje over de Meer uitliepen.

Ik liep niet altijd de deur plat want we hadden beiden elk op ons eigen manier een gevarieerd leven. Zo ben ik in 1989 een jaar naar het buitenland vertrokken en een 5 jaar later kwam ik mijn man Aad tegen en was ook met heel andere dingen bezig als Geert.

En Geert? Hij was naast zijn werk betrokken bij allerlei verenigingen en vriendenclubs in Stompwijk. Je kan het zo gek niet bedenken of hij was overal bij! Zo heeft hij jaren volkomen vrijwillig kantinediensten gedraaid voor Stompwijk ‘92. Bij het maken van het clubblad was hij elke 2 weken te vinden.

Ook is hij vele jaren een actief lid van de Toerclub geweest en bij weekenduitjes offerde hij zich op om met de bezemwagen te rijden. Als er met een nieuwjaarsloop of een fietsvierdaagse verkeersregelaars nodig waren hoefde je maar te kikken en hij was er. Ook SGW in de Vlietlanden kon rekenen op zijn inbreng.

In het voetbalseizoen volgde hij Stompwijkse Boys 1 op de voet en was dan ook altijd weer of geen weer aan de lijn te vinden. Met het jaarlijkse visuitje zat hij ook in de organisatie en reken maar dat niemand een drankje te kort kwam. Thuis in de Ondermeer werd er om de zoveel tijd met vrienden een klaverjaswedstrijd gehouden en zijn kleine huisje werd omgebouwd zodat er voor iedereen plaats was en daar kwam ook niemand wat te kort. Hij zorgde voor drank en lekker hapjes en gezelligheid.

Helaas kort na zijn 65ste verjaardag kwamen de eerste duidelijke tekenen van de vreselijke ziekte Alzheimer naar boven drijven. Door de dementie kreeg Geert steeds meer zorg nodig en die hebben we met zijn familie en vrienden zo goed mogelijk proberen te geven.

De situatie werd dan ook voor iedereen heel anders. Voor mij betekende dat ik nu wel elke dag naar boven ging om te zorgen voor zijn eten en een constante factor te zijn in zijn leven.

We dronken dan samen gezellig een portje aan de keukentafel en spraken de dag door. Ondanks zijn verminderde geheugen was hij vaak nog verrassend scherp en het was voor ons beide meestal een fijne afsluiting van de dag!

Begin december vorig jaar besefte iedereen om Geert heen dat we met zijn allen hem de zorg niet meer konden geven die hij nodig had en kon hij gelukkig liefdevol in Emmaus worden opgenomen. De avond voor zijn vertrek uit de Ondermeer hebben wij samen nog de fles port leeggedronken en gek genoeg is dat ook het laatste portje dat ik gedronken heb.

Om met Geert zijn woorden te spreken: ik moet nog ff kijken hoe dat zit! Maar ik geloof dat ik nu wel weet hoe dat zit.

Connie Oliehoek

14 jaar geleden kwamen wij met Nozem bij Gerrit in de stal en later bleek dat hij hier enorm blij mee was, 3 jaar daarna kwam Teun ook dagelijks mee om de paarden voeren, vanaf dat moment werden Gerrit en Teun de grootste vrienden. Teun was vanaf toen ook zijn hond. Bij een blessure bij de paarden droeg Gerrit ook zijn steentje bij door om het gras te maaien en de paarden extra te voeren, hij ging zelfs op het lange land maaien om de paarden te verwennen.

Voor en na zijn vut zou blijken dat het met de gezondheid van Gerrit langzaam minder werd, maar zijn humor zou hier niet onder lijden, hij werd hierdoor wel steeds afhankelijker en gingen wij ons automatisch over Gerrit ontfermen om hem zo goed mogelijk te ondersteunen. 3-maal-daags werd hij voorzien van eten en medicijnen en altijd was zijn grote vriend Teun erbij, voor het weggaan kreeg hij altijd meerdere hondenbrokken van hem.

Mede door zijn achteruitgang werd besloten om Gerrit op maandag en donderdag naar de zorgboerderij van v. Velsen te laten gaan, hier genoot hij enorm van. Bij het wachten liet hij het pasje van de zorgtaxi zien en zei: “Het is wel gratis hoor !!!! Soms was hij zo van slag en Miranda zei dan: “Ik zal je ff resetten” en dit hielp, daarna zei hij altijd tegen Teun: “Als ik het niet meer weet dan weet jij het nog wel en dan weten we het samen weer.”

Ook belde hij heel veel voor hulp of hij naar de zorgboerderij moest en of de thuiszorg nog kwam, maar het gekke hiervan was dat hij ons telefoonnummer uit zijn hoofd wist terwijl het tijdsbesef al weg was. Ondanks dit alles hebben we heel veel lol gehad en veel gelachen zoals die ene keer op zondagmorgen vroeg, hij kreeg zijn TV niet meer aan. Na veel pijn en moeite kreeg Miranda het voor elkaar, levens groot kwamen de meisjes van Holland in beeld waar ze van schrok maar Gerrit niet die lag in een deuk, dit voorval kwam later nog vaak ter sprake en hier werd ook veel om gelachen.

Als we bij Gerrit binnen zaten en de ambulance sirenes hoorde dan zei hij altijd: “Die slaapt vannacht niet thuis.”

Bij diverse overlijdens in en uit zijn vriendenkring waar hij het veel over had, vertelde ik hem, dat wij nog niet aan de beurt waren omdat wij niet konden voetballen en Cruijff ons niet nodig had. Toen zei Gerrit: “jij bent eerder aan de beurt omdat ik beter kon voetballen”, ja we hebben best veel lol gehad met zijn allen. Dit van vandaag en van toen niet wetende dat Cruijff een perfecte elftalleider nodig heeft.

Met heel veel pijn in het hart van iedereen moest na een lange verzorgperiode de beslissing genomen worden dat Gerrit op 2 januari 2018 ging verhuizen van de Ondermeer naar Emmaus te Zoeterwoude omdat thuis wonen niet meer kon. Eenmaal in Emmaus is Gerrit nooit vergeten geweest door al zijn vrienden, die met hem gelopen en gefietst en koffie gedronken hebben. Hij was altijd blij om even van de afdeling af te zijn en dan zo lekker de buitenlucht te kunnen opsnuiven. Voor en tijdens zijn Emmaus tijd hebben we hem met Teun bezocht en ook opgehaald om naar de voetbal van Stompwijk ‘92 te gaan kijken en hij genoot hiervan om er weer bij te zijn, hij zei dan heerlijk om er weer uit en weer op Stompwijk te zijn, hij maakte in de kantine zelfs met Fried weer plannen om bardiensten te gaan draaien, dit alles gaf ons allemaal een geweldig gevoel, Miranda en Teun kwamen ons dan ophalen om hem dan weer terug te brengen naar Emmaus. (dit vroeg hij altijd al in de rust).

Zondag 16 december zijn we met Lynn en Teun nog op bezoek geweest bij Gerrit en we hebben hem daar met 2 glazen limonade weer fijn opgebeurd, Hij gaf Teun een paar aaien en zei: “Teun jij weet het wel hé!!!! “Het zou blijken dat dit voor ons Gerrit laatste woorden waren.

Al die tijd dat Gerrit in Emmaus zat, zit Teun ‘nu nog steeds’ elke ochtend in de deur opening van de stal naar de deur van zijn huis te kijken en denkt dan komt ie nog naar beneden!!!!

Gerrit, wij danken je voor die mooie jaren die we hebben meegemaakt en hopen dat jij je rust hebt gevonden. Ook van Senna uit Benalmadena.

BEDANKT !!!!!!!!

Peter v. Viegen

met de kerk als baken vanaf hemelse hoogte gezien waardoor er een prachtig overzicht te zien is.

Met dank aan Jos de Groot die deze foto’s maakte en ons hiermee verblijdde.

Nu kunnen we allemaal meegenieten.

Dank Jos