Het jaar loopt ten einde, kerst en de jaarwisseling naderen en het wordt tijd om eens terug te kijken naar wat het jaar 2020 ons heeft gebracht. Maar eerst gaan we terug naar Kerst vele, vele jaren geleden. Men leefde eenvoudig of het nou Kerst of Pasen was, er waren geen winkels vol met eten en drinken, of een kerstboom vol met de mooiste versierselen. Zo leefden Jozef en Maria eenvoudig in een klein huisje, Maria hoogzwanger en Jozef timmerde er rustig op los. Totdat ze op reis moesten voor een volkstelling. Tegen de tijd dat het kindje geboren moest worden was er nergens plaats in een herberg. In een stal, in de voerbak voor de dieren is het Kindje Jezus geborgen. Hij werd gewikkeld in doeken, er was geen babyshower en geen beschuit met muisjes. Een ster aan de hemel wees herders en wijzen de weg naar de stal en zo kreeg dit bijzondere kindje goud, mirre en wierook om zijn geboorte te vieren…. Dit kindje heeft in het hele leven een grotere rol gespeeld dan dat iemand bij zijn geboorte ook maar had kunnen vermoeden.

Terug naar 2020…. een jaar waar we liever niet op terug kijken en zo snel mogelijk willen vergeten. Eind 2019 was er in China al een virus, Covid-19, kortweg Corona waar wij hier in Europa niets van wisten. Maar in 2020 bereikte dat virus ook ons land. Duizenden mensen raakten besmet, duizenden mensen overleden eraan, de zorg draaide overuren, mensen moesten in isolatie of quarantaine. Winkels, horeca, sportgelegenheden, ouderenverenigingen, zangkoren werden (al dan niet gedeeltelijk) stil gelegd uit angst voor besmetting en zelfs de scholen gingen dicht.

In deze eerste periode hebben we ervaren hoe goed we het eigenlijk hebben, zeker als je terug kijkt naar de tijd van de geboorte van het kindje Jezus. Alles kan, alles mag, de meeste mensen hebben geld genoeg om de dingen te doen die ze leuk vinden, drie keer per jaar op vakantie, bijna iedereen heeft wel een smartphone, computer, tablet en meerdere t.v.’s. Er werd wat afgeklaagd, want ja als je altijd gewend bent om te doen en laten wat je wilt en nu mag dat ineens niet meer is dat even slikken. Maar als we toen hadden geweten wat ons verder nog te wachten stond hadden we denk ik niet zo hard geklaagd. Want na een paar maanden werd het relatief rustig en ging het leven weer een beetje z´n normale gang. Maar we waren al gewaarschuwd…. na de vakantieperiode werd er weer een nieuwe golf verwacht, nog heftiger dan de eerste golf. En dan klopte ook, het virus barstte in alle hevigheid los. Nu waren de maatregelen nog veel strenger, horeca moest volledig dicht, mocht alleen open voor afhalen, vakantielanden kregen een kleur en oranje en rood waren het gevaarlijkst. Er was sprake van een avondklok, de mensen moesten weer binnen blijven en de cijfers van slachtoffers stegen per dag.

Voor ons, als Ouderen Soos betekent deze Lock Down heel veel. Onze leden behoren tot een kwetsbare groep, veel alleenstaanden, vaak een zwakke gezondheid en dan wordt het ene middagje Soos in de week waar men zo gezellig met elkaar kon klaverjassen, rummicubben of kaarten maken hen ook nog afgenomen. Ook het bewegen op muziek ging niet meer. Wij, het bestuur, vinden het net zo erg als onze leden. Oh, wat doet het ons pijn als we horen of zien hoe de mensen vereenzamen en niet meer weten hoe de dag door te komen. Net als vele andere verenigingen proberen we zoveel mogelijk te doen om onze leden een hart onder de riem te steken, we stuurden kaartjes rond, brachten bloemetjes en plantjes  en natuurlijk kwamen Sinterklaas en de Kerstman in hoogsteigen persoon cadeautjes brengen. Maar toch weegt het niet op tegen de vaste dinsdagmiddagen en de uitjes die we tussendoor maken. Ieder begin van het nieuwe seizoen wordt er een activiteiten kalender opgesteld met leuke uitstapjes, een fietstocht, de ontmoetings- en uitgaansdag en de vieringen in de december maand. Ook dat kan deze maand niet door gaan en hoe graag we ook voor onze leden een mooie kerkdienst willen organiseren met een fijne dag erachteraan, het gaat niet. En dat doet pijn, heel veel pijn.

En dan komt 2021 in zicht. We weten niet wat het ons brengen zal. Zal er een vaccin ontwikkeld worden dat afdoende helpt tegen het Covid-19 virus? En als dat zo is zal er dan genoeg zijn om alle mensen die dat willen in te enten? Wordt er dan een schifting gemaakt, wie mag eerst en wie moet wachten?

De mensen zelf staan ook voor een dilemma. Zou een vaccin inderdaad helpen? Gaan ze het gokken of kiezen ze ervoor om zich niet te laten enten of maar even af te wachten. Vragen waarop niemand het antwoord weet. Wisten we het maar, konden we maar in een glazen bol kijken en zien wat de toekomst ons brengen zal.

Wanneer zouden we weer kunnen beginnen met de gezellige Soosmiddagen? Eigenlijk is dat nog het minst belangrijk, natuurlijk het wordt door iedereen gemist, ook door ons als bestuur. Maar belangrijker dan alles is dat men het virus onder controle krijgt en dat we weer een beetje normaal kunnen gaan leven.

Niet meer overal bij na hoeven te denken, niet meer je mondkapje te hoeven dragen als je het al niet vergeten bent en niet meer tot bloedens toe je handen hoeven te ontsmetten en dan tot de conclusie komen dat je ontsmettingsmiddel op is. Niet meer dagelijks de deurkrukken schoonmaken en gewoon lekker met een groepje mensen bij elkaar kunnen komen zonder bang te hoeven zijn dat je besmet wordt door je buurman of buurvrouw. Want het virus is er wel maar je ziet het niet. Het zweeft onzichtbaar door de lucht en dat maakt het angstig. Natuurlijk zit er ook een andere kant aan het virus.

De saamhorigheid in het dorp is nog nooit zo groot geweest. Iedereen houdt elkaar wat extra in de gaten, er worden dingen georganiseerd, vooral om de ouderen niet te laten vereenzamen en er worden allerlei acties op touw gezet. In de zomer periode zakte het een beetje in, het virus was rustig en men had al zoveel gedaan. Maar nu het weer oplaait worden ook de activiteiten weer opgepakt. De soepbus rijdt rond en brengt een heerlijk bakje soep, vanuit de parochie wordt een chocoladeletter bezorgd, verenigingen gaan hun eigen leden langs met een cadeautje en in de kerstweek is een heel programma in elkaar gezet, voor jong en oud zodat we toch met elkaar kerst kunnen vieren, zij het dan anders dan anders. Wat vooral heel fijn is dat er diverse kerkvieringen op het programma staan, zowel voor de ouderen als voor de jeugd. Alles op een eigen manier ingericht dat past bij de doelgroep.

Voor het nieuwe jaar hopen we natuurlijk dat we het leven weer kunnen oppakken maar we hopen ook dat de sociale controle, de saamhorigheid en de extraatjes die georganiseerd worden niet verdwijnen. Kortom, het was een bewogen jaar met mooie en minder mooie kanten. Maar, eerlijk gezegd, hoop ik dat we nooit meer zo’n jaar mee hoeven maken want de angst, de onwetendheid en het verlies van dierbaren is iets wat we nooit zullen vergeten. 

2020 heeft geschiedenis geschreven, laten we hopen dat 2021 daar niet bij komt.

We hopen u allen gezond en wel weer terug te zien, waar dan ook.

Trees van Velzen, voorzitter

Aad Bennis, vice-voorzitter

Jan Duyvestein, penningmeester

Agnes Hofstede, secretaris

Sjaan van Rijn, bestuurslid

Marijke Loomans, gastvrouw