Youri en Sven hadden van de week hun schoolreis. Naar Duinrell, een thuiswedstrijdje zou je dus kunnen zeggen. Toen ik op de Lagere school zat (Terschelling) hadden we op de zesde klas na bij alle schoolreisjes een thuiswedstrijd. Dan gingen we meestal richting de Boschplaat, deden wat spelletjes en gingen weer naar huis. En dan waren we nog tevreden ook! Dat was toen en dat zal nu ook wel anders gaan, maar niets bleek minder waar. Want toevallig kwam ik van de week op de website van mijn oude school terecht en daar zag ik fotoreportages van alle klassen…euh..Groepen die hun schoolreis nog steeds op de Boschplaat of in de duinen vieren. Lekker dichtbij en toch ver weg in de ogen van de kinderen. Ik was niet geheel toevallig op de website van mijn oude school gekomen. Het was naar aanleiding van een krantenbericht (in de Terschellinger Dorpsketting zeg maar) over het met pensioen gaan van twee oud leraren van mij, Meester Bultje en Juffrouw Nel. Als je zoiets leest dan besef je weer dat je ouder geworden bent…. Nu was Juffrouw Nel niet een echte Juf van mij, zij was de Juf van de Zondagsschool en in mijn herinnering kon ze fantastisch verhalen vertalen. En ze was knap, dat zou wellicht meegeteld hebben…..Maar ze kon ook streng zijn en dan probeerde ze zo boos mogelijk te kijken, met gefronste wenkbrauwen. Maar ook dan bleef ze knap dus het maakte mij niet uit. Meester Bultje heb ik nog binnen zien komen bij ons op school,een iel mannetje inclusief lange haren en een snorretje. Hij liep alsof er vering in zijn schoenen zat, een beetje swingend en zijn hoofd een beetje naar voren gebogen. Typisch jaren zeventig. Wat moest dat worden! Maar al gauw ontpopte hij zich als een gedreven leraar. Hij gaf onder andere geschiedenis en kalkte dan het hele bord vol met zaken over, bijvoorbeeld, de prehistorie en dan moesten wij het overschrijven. Tja, toen werd je niet doodgegooid met stencils! Daarnaast was hij een gedreven musicus. Zodra er gezongen moest worden klom hij achter de piano en zag je hem ons swingend aanmoedigen om nóg beter te zingen. Dat waren schoolreisjes op zich. Zelfs het opdreunen van de Tafels leek bij hem swingerder te gaan dan bij de andere leerkrachten! Hij verdeelde ook de rollen voor de jaarlijkse Schoolavond en vaak kreeg ik een van de hoofdrollen. Nu was dat niet zo moeilijk want de andere jongens zongen express vals zodat ze op zeker niet in aanmerking kwamen voor een rol. Ja, toch wel, als ‘publiek’! Dan moesten ze steeds achter elkaar ‘rabarber, rabarber,rabarber’ zeggen. Iedereen in onze klas die geen zin had om mee te doen werd automatisch publiek, naar gelang er publiek nodig was natuurlijk. Nu zou je zeggen dat ik tot op heden een ware liefhebber ben van musicals maar dat wil ik even ten stelligste ontkennen! Eén keer in mijn leven naar de Sound of Music was genoeg! Ik heb er ook niks op tegen hoor, op al die knappe soapsterretjes die ineens ook kunnen zingen of die jonge mannen met sportschoollichamen en ietwat (!) verwijfde praatjes, maar het is niet mijn ding. De grondleggers van mijn ‘carrière’ zijn gestopt en gaan op hun lauweren rusten. De laatste der Mohikanen want volgens mij zit er nu geen leraar meer op die school die mij ooit de grondbeginselen van het leven heeft bijgebracht. Mijn geschiedenis zal enkel nog voorkomen op de klassenfoto’s die stoffig liggen te worden op de zolder van de school, tussen de geschreven strafregels, rekenboekjes en opstellen….
Arjen Veldhuizen
