Ik sleep mijzelf door de Olympische Spelen heen, kijk naar sporten waar ik normaal gesproken snel van wegzapp en praat met mensen over de tijden die er gelopen, gezwommen of gefietst werden. En dat doe ik niet alleen, nee, vrouwlief doet gezellig mee. We keken ook naar het waterpolo, de Nederlandse meiden tegen de Italianen. In eerste instantie dacht ik te maken hebben met een stel nonnen die een lekker gek feestje aan het vieren waren maar het bleek toch om een echt Olympische sport te gaan. Even dacht ik nog, na het zien van de mutsjes en de strikjes, dat dit dan de braafste meisjes van Nederland moesten zijn maar ook deze gedachte werd teniet gedaan toen ik de (nagel) krassen op de diverse ruggen zag: Ja, zei de presentator, het gaat er soms hard aan toe. Horror van de bovenste plank. En ik maar denken dat het er bij voetbal hard aan toe gaat maar vergeleken met waterpolo zijn het eigenlijk maar een stel mietjes. Bij de mannen waterpolo gaat er het nóg heftiger aan toe. Dan grijpen ze wel eens de verkeerde ballen! Eigenlijk zouden die gasten een tok voor moeten doen, ter bescherming van. Judo is een van mijn favoriete Olympische sporten. Ik ben inmiddels al aardig op de hoogte van alle termen die ze gebruiken: de waza ari’s en koka’s, ipons en pakdiemouwnou’s vlogen over de mat en grepen mijn aandacht. En het duurt maar een minuut of vijf! Dus zat tijd om even te piezen of een ontbijtje naar binnen te schuiven…Want je moest er wel voor vroeg je nest uit wilde je het rechtstreeks zien. Nu had ik toch de hele week nachtdienst dus ik dronk er maar ’n biertje bij! Maar er is meer dan de Olympische Spelen, hoor. De Nederlandse zomer bijvoorbeeld. Och, och, och, wat is dat weer genieten! Ik ben van de week al ’n paar keer zeiknat geregend toen ik naar mijn werk fietste en als het niet regende dan stormde het wel en werd ik bijna van de fiets geblazen. Maar afgelopen weekend kreeg de zon weer eens grip en kon de korte broek weer aan zodat iedereen mijn mooie, immer witte benen kon zien. De Spelen werden even opzij gezet en een gezellig fietstochtje werd ingezet. Maar voordat we vertrokken natuurlijk nog even de discussie met echtgenote of het wel droog zou blijven. Want ze had de was buiten hangen en de kussens lagen nog op de tuinstoelen. Maar ik was zeker van mijn zaak, had even daarvoor nog persoonlijk met enkele weerprofeten, Marjon de Hond (dat is die van het Hondenweer), Diana Woei (gespecialiseerd in windkrachten) en Monique S(Z)omers (is erg goed in winterse buien) gemaild en alle drie de dames wisten te vertellen dat de was gewoon kon blijven hangen en de stoelkussens konden gewoon blijven liggen. Handig hoor, dat mailen! Na een lekker stukje fietsen met zo nu en dan een race ‘wie het eerste in de volgende bebouwde kom’ is, belandden we in Voorburg aan de Vliet. Niet geheel toevallig, daar wonen namelijk familieleden, twee ooms en tantes van mijn vrouw. En mijn schone moeder was er ook, om even lekker te chillen zeg maar. Zij waren ook blij met het mooie weer en even later zaten we gezellig aan een lekker drankje en de jongens, Sven en Sil (de oudste was bij een vriend) kregen een ijsje. Hoe ver moet je gaan voor het paradijs! Wij vermaakten ons prima, namen uiteraard wat Olympische Spelen berichten door, en de jongens vermaakten zich nog meer want dit waren geen gewone tantes maar echte verwen tantes! Je beantwoord beleefd de gestelde vragen, laat je mooiste en guitigste lach zien en jawel hoor, daar kwam het drinken al.
Vervolgens laat je duidelijk zien én horen dat het zo gezellig is en dan is het een kwestie van minuten en dan wordt de chips al aangevoerd. Ze kregen elk een hand waarna onze jongens ongegeneerd elkaars hand bekeken want stel je voor, de ene heeft meer dan de andere! Gelukkig wist de andere tante daar wel raad mee. Ze kwam met twee koffiefilters (voor de duidelijkheid: ongebruikte!) en telde de zoutjes één voor één de zakjes in, een telling die al snel hardop door de jongens werd overgenomen. U begrijpt het wel, al gauw hadden we te maken met smeltende Tantes, Oma en een moeder. Toen we even later aanstalten maakten om weg te gaan kregen we nog twee mooie en interessante boeken mee en als klap op de vuurpijl nog twee pakken pannenkoekenmeel. Het kon dus gekker. De jongens wilden niet meer weg, Sven stelde zelfs voor om ter plekke Papa maar even achter het fornuis te zetten om de pannenkoeken te bakken maar dat werd door ons, ouders met twee benen op Aarde, in de kiem gesmoord. Maar we moesten wel toegeven dat het een hele spontane, Spelenloze zaterdagmiddag werd. En dat is in geen medaille uit te drukken!
Arjen Veldhuizen