De avonturen van Lia de Jong Zwetsloot, 3e en laatste deel
Na een busrit van vijf uur kwamen we ‘s nachts in Uyuni aan. De volgende dag een jeep toer gemaakt op het zoutmeer. We reden naar een eiland waar allemaal cactussen groeiden. Prachtig! Er stond wel een laagje water op het zoutmeer, omdat het regentijd was en het veel geregend had.
De andere dag met de trein naar Tupiza om oud en nieuw te vieren. Omdat door de regen veel rotsblokken enz. op de spoorrails waren gevallen, hadden we een vertraging van zes uur. Je wacht gewoon maar geduldig af.
Rond middernacht waren we nog aan de eettafel bij de oma van de hoofd verantwoordelijke van het straatkinderenproject Ñanta. Hij is hier opgegroeid en alle andere vrijwilligsters waren ook hierheen gekomen. Na de champagne gingen we naar het plein. Daar liepen vele muziekgroepen en iedereen danste door de straten.
De andere dag maakte we een jeep toer om de omgeving te verkennen. Allemaal bergen, ravijnen en in allerlei kleuren. We reden door kleine dorpjes heen, veelal uitgestorven.
‘s Avonds met de bus naar Tarijcha. Een slechte weg en het regende af en toe behoorlijk. De bus moest onderweg vele keren stoppen en de chauffeur moest dan de weg prepareren. Ik heb nog even gedacht: als er iets ergs zou moeten gebeuren, dan gebeurt het deze nacht. Ik sliep erg slecht. En als je de volgende dag in je reisboekje leest van deze route: “het is beter om je ogen maar dicht te doen, dan lijkt het minder eng”, dan zegt dat genoeg.
Op woensdag 4 januari namen we afscheid en Linda, Sarah en ik vertrokken naar Argentinië. Sarah is een Duitse vrijwilligster en zij zou op dezelfde dag als ik van Sao Paulo naar huis vliegen. Vandaar dat zij met ons mee ging reizen.
In Salta kwamen we aan na weer een gecombineerde taxirit van bijna 300 km vanaf de grens. Salta is een mooie bruisende stad. We hadden een pension midden in het uitgaansleven. En omdat het zomervakantie is in Zuid Amerika was het enorm druk.
De volgende dag hebben we zo’n vijftig km door een kloof gefietst. Het was zo heet, dat wij de laatste vijf km gelift hebben. Op zondag hadden we een busreis geboekt naar Posadas. Eindelijk zou ik ons tweede project Ñandé Roga.gaan bezoeken. Na een lange busreis en weer een kapotte bus kwamen we op maandag middag bij Lorena aan. Zij behartigt de belangen van het familieproject Ñandé Roga. Zij woont in een buitenwijk van Posadas. De kennismaking was heel intens.
‘s Avonds hadden we een barbecue bij een nichtje van Lorena. De andere dag heb ik het naaiatelier bezocht. De moeders zijn zo dankbaar en blij dat Stichting Amigos hen ondersteunt. Dat straalt van de gezichten af.
Omdat het zo heet was zijn wij ‘s middags naar het zwembad gegaan.
De volgende dag heb ik de houtsnijwerkplaats bezocht en een ander naaiatelier. Hier worden ook linnen schoentjes gemaakt. De nieuwe naaimachines, waarvan wij met de Rabo fietssponsortocht het geld bij elkaar gefietst hebben, kon ik ook bewonderen. De vreugde en dankbaarheid die deze vrouwen uitstraalden zal ik niet gauw vergeten.
Dit project is heel bijzonder. Bij Lorena in huis staan drie computers. Daar wordt huiswerkbegeleiding gegeven aan de kinderen. Ook vele moeders krijgen de gelegenheid om hun school af te maken. Zelfs de staat helpt mee om dit te bevorderen. Lorena vertelde dat de economie in Argentinië al weer met 7% gestegen was sinds de devaluatie in 2001. En in de provincie Misiones, waar Lorena woont, zelfs 13%. Dat is dus een goed teken.
Op donderdag namen wij afscheid van Lorena en vertrokken naar Port de Iguazu om de dag erna de watervallen te bezoeken.
Kilometers hebben we gelopen bij de watervallen van Iguazu. Het is eigenlijk een groot park. Je kan de watervallen vanaf vele diverse punten zien en ook horen. In één woord: geweldig!
Op zaterdag vertrokken we weer naar Brazilië. Ja ja ik was al aan het aftellen. Met weer een busreis van zo’n 15 uur reden we naar Sao Paulo. We hadden het adres van Karina gekregen. Met haar trokken we ook de eerste dag op. We mochten bij haar slapen. Toen werd het tijd om de bagage goed te verpakken. Ik ging met 47 kg terug en dat was geen probleem. Gelukkig maar. Na eerst op maandagmiddag Sarah op het vliegveld gezet te hebben, gingen we voor Linda weer een busticket kopen. Want zij zou immers de andere dag weer terug reizen naar Sucre. Weer kriskras met de metro. Ik keek nogmaals mijn ogen uit naar deze wereldstad.
Afscheid nemen! Na ruim vijf weken was het maandagavond 16 januari zover. Ik ging huiswaarts en Linda plakt er nog twee maanden aanvast.. Na het inchecken van mijn bagage trakteerde ik op een biertje. Linda bedankte mij voor het bezoek. Toen ze dat zei realiseerde ik pas hoe waardevol het voor haar geweest moet zijn. Ik had zovele mensen leren kennen en de projecten kunnen bezoeken, waar zij zich voor inzet. En met haar natuurlijk het hele Amigos team.
De terugreis begon alweer met een vertraging in Sao Paulo. Na een tussenstop van een uur in Parijs landde ik dinsdag 17 januari om 18.14 uur op Schiphol. Daar stond Fried met mijn zus en zwager me op te wachten. Ik was wel blij dat ik weer veilig thuis ben gekomen. Ook blij dat het thuis met Fried, Petra en Kees goed was gegaan. Een mooie bos rozen stond te wachten op mijn thuiskomst.
Ik probeerde Fried elke drie à vier dagen te bellen. Op één keer na lukte dat prima. Maar die ene keer zei hij gelijk door de telefoon: “Hè hè, ben je daar eindelijk!”
Inmiddels ben ik al weer 3 weken thuis. Ik pakte gelijk de draad weer op met alles wat mij bezig houdt. Gelijk maar weer proberen in het ritme te komen.
Het was een enorme ervaring en heel indrukwekkend. Een heel andere wereld. Elke dag denk ik nog wel even aan mijn reis in Zuid Amerika
Chiao Lia de Jong –Zwetsloot
