Afgelopen zondag heeft onze stoutste verwachtingen overtroffen. Wat een opkomst en ook hebben we een aantal mooie cadeaus mogen ontvangen.
Kortom wij zijn zeer blij met deze start.
Wij hebben besloten om voorlopig de volgende openingstijden te hanteren.
Snackbar:
Woensdag 16:00-21:00
Donderdag 16:00-21:00
Vrijdag 12:00-21:00
Zaterdag 12:00-21:00
Zondag 12:00-21:00
We zijn bezig met een website waarop u uw gerechten vooraf kunt bestellen en waarbij wij u waarschuwen als de bestelling bereid gaat worden. Als deze site in de lucht is zullen wij u hierover informeren.
Eetcafé:
Vrijdag 16:00-24:00
Zaterdag 16:00-24:00
Zondag 14:00-24:00
Op vrijdag en zaterdag zullen wij gaan werken met thema-avonden. Dit houdt in dat we een vaste prijs hanteren van € 17,50 exclusief maaltijden. De thema’s zullen steeds wisselen. Dit weekend starten wij nog zonder thema zodat u een beetje kunt wennen aan dit nieuwe concept.
De vrijdag en zaterdag is alleen toegankelijk voor 18+.
Op zondag is ons café voor iedereen toegankelijk.
Wij verwelkomen u graag tijdens onze openingstijden
Zondagmiddag kwam ik terugrijden van een paar daagjes mennen in Drenthe en dat was geen pretje. Door de afsluiting van de A12 was het omrijden en file. De normale rijtijd van zo’n 2,5 uur werd dus aanzienlijk langer. Wel op tijd om nog even naar de opening van het eetcafé De Hoge Brug van Ron en Ellen te gaan en dat was de moeite waard.
De inrichting zag er “gelikt” uit, een mooie keuken met dito apparatuur en een gezellige ronde Bar waar het goed toeven is.
Velen uit Stompwijk en Wilsveen kwamen een kijkje nemen en werd het mede door het goed smakende bier en de vele hapjes en uiteraard de versoepelde Corona maatregels gezellig druk. Ron is in het Wilsveen goed ingeburgerd maar zijn hart ligt toch in Stompwijk. Er was dus alle gelegenheid op de oude
wijze elkaar te ontmoeten en bij te praten, de sluitingstijd van 19.00 uur werd wel een pietsie later.
Ik en velen met mij wensen Ron en Ellen veel succes in/met hun Eetcafé De Hoge Brug wat een aanwinst is voor Stompwijk.
Het project is ten einde, ze zijn stuk voor stuk prachtig beschilderd. Bewerkt met beits of lak en inmiddels winterhard verklaard. U mag zelf u vogelhuisje op komen halen en goed in zicht ophangen. Dat kan vanavond of op maandagochtend of als u toch in het Dorpspunt bent voor yoga of bingo of bieb.
Wat tips van internet voor he ophangen:
*Hang de invliegopening naar het noorden, noordoosten of oosten. Zo zorg je ervoor dat hij uit de wind, regen en zon hangt.
*Hang hem op een rustige plaats. Vogels houden niet van te veel activiteit rondom hun nest. Naast de voordeur of boven het terras zijn wat dat betreft minder ideaal.
*Let bij het ophangen ook op de beplanting, helpt hen bij de 1e vlucht.
* De ideale ophanghoogte is 1,5 tot 2 meter van de grond. Zo zorg je ervoor dat katten en andere roofdieren niet bij de kast kunnen komen.
* Meerdere nestkasten vlak naast elkaar is meestal geen goed idee. Hou minimaal drie meter aan.
Lukt het u niet, dan gaan we met de gemeente aan de slag.
Tja, aan alle mooie dingen komt een eind. Zo ook aan het toerseizoen van 2021. Het was al zo kort, en nu is het dus voorbij. Omdat wij het seizoen op een leuke manier wilden afsluiten, hadden wij besloten om een fietstocht naar het Valkenburgse Meer te gaan maken. Helaas, waren de (weer-) goden ons niet gunstig gezind: het restaurant bij bovengenoemd meer, was helemaal vol gereserveerd en bovendien regende het pijpenstelen. Maar, Annie en Aad zijn niet voor 1 gat te vangen, dus werd er besloten om (en daar hadden we het vorige week al over gehad) om met auto’s te gaan en gelukkig was er bij de Vergulde Vos in Rijpwetering wel plaats voor ons. Een ontzettend goed alternatief, want, wat was het gezellig en wat hebben we lekker geluncht met een koppel van 7 personen.
Aad en Annie, namens ons allemaal heel erg bedankt voor weer een mooi seizoen, met prachtige ritten.
Afgelopen week is de Waardetuin officieel geopend. Het is een kleinschalige dagbesteding voor o.a. mensen met dementie en niet aangeboren hersenletsel. Vooral voor jonge mensen die geconfronteerd worden met deze vreselijke ziekte biedt De Waardetuin een zinvolle dagbesteding. Het enthousiaste echtpaar Elbert en Corina Lindhout, beiden met een verleden in de zorg. Ze hebben ontslag genomen om samen met de gasten de tuinen op het erf van de biologische kaasboerderij De Vierhuizen in Stompwijk onder handen te nemen. U weet wel van Freek en Nicole van Leeuwen. Er gaat gewerkt worden aan de productie van groente en fruit. Voor Elbert en Corina is dit een win-win situatie, ze zijn van waarde voor de mensen en de natuur. Van waarde zijn, nuttig bezig zijn en ontwikkelen waar dat kan, dat staat in hun vaandel.
Freek vertelt dat hij op zoek was naar een manier om zijn erf beter te beheren. Aad de vrijwilliger is in inmiddels 75 jaar en heeft eerst jaren bij zijn ouders 500 meter verderop het nodige onderhoud geleverd. En de laatste jaren dus bij hem op de boerderij. Een prachtige leeftijd, maar wat, als Aad ermee stopt? Wat dan? Advertentie gezet Boer.nl en hierop hebben Elbert en Corina Lindhout gereageerd. Er zijn maanden van voorbereiding geweest met dit geweldige resultaat.
Hier snijdt het mes aan twee kanten, de prachtige zolder boven de kaasmakerij met uitzicht op de stal biedt ruim de gelegenheid om mensen te ontvangen en het erf biedt de gelegenheid om de nodige uren in de buitenlucht door te brengen op een nuttige en natuurlijke manier.
Stichting Zorgboeren Zuid-Holland is een overkoepelende stichting waarbij meerdere zorgboerderijen aangesloten zijn. Zij zorgen voor de eerste contacten, passen vraag en aanbod bij elkaar. Ze gaan voor kleinschaligheid en groen, en bieden ondersteuning in bijvoorbeeld de administratie.
“De locatie ligt links en rechts van de Ondermeer 10, de boerderij met de koeien aan de ene kant en aan de overkant het woonhuis met de kaaswinkel en -automaat. Naast de koeienstal is de heem en kruidentuin aangelegd met een zithoek met een prachtig uitzicht over de polder. Een druivendak is al in de maak. De druiven zijn al rijp. De groentetuin is prachtig aangelegd, rechts van de winkel. De ezels houden op afstand nieuwsgierig toezicht. In mooie rijen staat de groente al te floreren. Links van de winkel is een moestuin, waarvan de opbrengst aan de man wordt gebracht of aan Voedselbank.
Bloemperken floreren en ik merk dat er overal over nagedacht is, zoals de aanleg van kleine laatbloeiende appelboompjes om aan het eind van het seizoen de bijen van dienst te zijn. De aanschaf van diervriendelijk materiaal dat niet te diep graaft en de ondergrondse dierenwereld teveel beschadigt.
Ik eindig met een mooie spreuk uit de folder van de zorgboeren “Het prettige op de boerderij is dat Peter wordt geaccepteerd zoals hij is. Hier gaat het om wat hij wél kan.” (Peter is 53 jaar en lijdt aan dementie).
Mooi dat er mensen zoals Elbert, Corina, Freek en Nicole bestaan.
Nog maar nauwelijks bekomen van ons vorige avontuur in Leidsenhage om de ogen van mijn moeder te laten keuren, lag de volgende uitdaging alweer in de brievenbus, ze moest een rijtest ondergaan. Ik kan dit nu makkelijk schrijven want tegen de tijd dat deze DK bij u in de bus valt heeft ze deze test al gehad dus kan ze zich ook niet meer zenuwachtig maken. Want de eerste zenuwachtige nacht heeft ze al achter de rug na het ontvangen van de brief, je moet een afspraak maken bij het CBR via Internet met je DiGID. Nu is mijn moedertje best handig met de computer maar dit is toch wel een hele uitdaging. Maar geen probleem, dat regelen we ff…..dachten we….Een uur later was het inderdaad geregeld en wonder boven wonder, zaterdag 2 oktober zaten we achter de pc om de afspraak te maken en maandag 4 oktober kon ze al terecht bij het CBR in Rijswijk. In haar eigen auto gaat ze dus een rijtest doen. Het is geen examen, dus ze hoeft geen straatje achteruit te draaien of in te parkeren maar het is kijken hoe ze met het verkeer mee kan. Wij op internet opgezocht hoe zo’n test in zijn werk ging en alles doorgenomen. Ik zeg tegen haar zal ik mee gaan? Nee doe maar niet zegt ze anders word ik meteen afgekeurd want dan denken ze zo’n “sul” kan nog niet eens alleen naar de test komen? Streep erdoor! Nu is het zo dat mijn moedertje een beetje dovig is, ook al heeft ze twee gehoorapparaten, die zijn niet helemaal goed maar dat kan ze voor maandag niet meer in orde laten maken natuurlijk. Dus ik zeg je vraagt gewoon aan de man of vrouw of ze duidelijk wil praten omdat je niet zo goed hoort. Ja zegt ze dan word ik ook meteen afgekeurd want dan denken ze zo’n halve dove gaan we niet aan het verkeer deel laten nemen! Ik zeg welnee joh, je zegt gewoon dat je de gehoorapparaten nog niet zo lang hebt en dat je daar nog even aan moet wennen. Dat is ook zo, dus is niet eens gelogen. Ik zeg dat is alleen als je blind bent, dan word je subiet afgekeurd haha. Nou ja, zondag uit de kerk vandaan gaat ze naar Rijswijk om te kijken waar het is zodat ze zich maandag niet zo druk hoeft te maken. Ruim van te voren weg gaan en laat die instructeur maar een poepie ruiken. Maar het is wel een heel gedoe om als oudere je rijbewijs te laten verlengen. Aan de ene kant wel goed natuurlijk, zowel voor de oudere, als voor het overige verkeer. Maar ik kan me zo voorstellen dat er mensen zijn die er de brui aan geven, zoveel moet je regelen. Nog een aantal instructies meegegeven en dan zullen we maandag voor haar duimen. Nu zijn we twee weken geleden naar Eerbeek geweest en toen heeft zij ook gereden, niets aan de zeis behalve iets sneller invoegen. Ja zegt ze dan moet je dat zeggen. Nee, want dat zegt die instructeur ook niet. Gelukkig mag ze in haar eigen auto, dat is vertrouwd want anders zou het wel eens lastig kunnen worden. Ik zeg je kan ook een hotelletje daar in de buurt van het CBR nemen, want als we hetzelfde avontuur meemaken als in Leidsenhage dan wordt het wel een dingetje. Verder zeg ik niet teveel, kan ze ook niet zenuwachtig worden. Je weet niet waar zo’n instructeur op let, maar wat mij betreft kan ze zo een velenging krijgen. Maar ik ben natuurlijk bevooroordeeld. Voor de zekerheid zou ik maandagmorgen maar uit de buurt van Stompwijk-Rijswijk blijven en als u een blauwe Opel Meriva tegenkomt sla dan de eerste de beste zijstraat in, voor uw eigen veiligheid haha.
Ma succes en ik hoop dat u met vlag en wimpel voor de test slaagt!
Sluit je ogen en ga terug in de tijd en neem grote stappen, 10, 20, 50 naar 100 jaar. In gedachten zie je de nodige ontwikkelingen; de komst van de radio, wasmachine, tv, vliegtuig. De eerste Wereldoorlog is net afgelopen en de Spaanse griep heeft vele slachtoffers gemaakt. Haar vader werd voor die oorlog opgeroepen in militaire dienst. Of hij nu 2 kinderen of een boerderij draaiende moest houden, dat maakte niet uit. Die boerderij staat in Voorschoten met het opschrift: “Wie kan keeren de hand des Heeren”. Het was een monumentale boerderij en wordt tijdens de oorlog getroffen door brand. Militairen die op dat moment in de Blauwe tram zaten waarschuwden haar moeder. Moeder moest vluchten met 2 kleine kinderen naar haar schoonmoeder aan de Leidscheweg. De boerderij brandde volledig af. Ze waren laag verzekerd, er werd een nietig boerderijtje voor terug gezet.
Het is 8 oktober 1921, in het gezin Van Haaster wordt Corrie, als 6e kind, geboren. Haar vader heeft in militaire dienst tuberculose opgelopen in de loopgraven van Jutphaas. Die ziekte heeft een enorme impact op het gezin, haar vader moest naar een sanatorium. Dat bracht kosten met zich mee. Belangrijker is dat vader en dus de kostwinner van huis was en er hulp ingeroepen moest worden en hulp kost geld. Haar vader kwam zogenaamd genezen terug, er was immers toen nog geen medicijn. Eigenlijk net als nu met de Corona, zegt Corrie. Hij was wel aangesterkt, hij had een goed leven gehad in de bossen, veel rust, goed eten en drinken. De klachten bleven echter. Hij moest terug naar het sanatorium. Vader wilde daar graag een foto van het gezin. Een fotograaf werd gevraagd, zijn wens was om hen er zo natuurlijk mogelijk te fotograferen.
(Corrie zit in de kinderstoel)
Het gezin breidde zich uit tot 9 kinderen. Uiteindelijk is hij op 47 jarige leeftijd overleden. Corrie was toen 6 jaar oud. Dat hij overleed was al erg, maar ook dat hij zijn vrouw en oudste dochter Dora besmet had.
Haar moeder is hertrouwd met de baasknecht, Theodorus Borst.
Hij wilde zijn geld wel in de boerderij steken. Ze waren arm geworden door de kosten. Maar dan wilde hij wél met haar trouwen. “Heeft ze maar gedaan, uit liefde kan het niet geweest zijn, meer uit nood”. De oudste kinderen konden helemaal niet met hem opschieten en vonden hem hé-le-maal niet leuk.. Het viel voor hem natuurlijk ook niet mee, hij had ineens een gezin met 9 kinderen.
Binnen 2 jaar na het overlijden van hun vader sterft hun moeder, ook op 47 jarige leeftijd. En 6 weken na haar, het 8e kind Jantje (6). Haar oudste zusje Dora overlijdt op 20 jarige leeftijd eveneens aan tuberculose. Ze had haar ouders veel verpleegd.
De kinderen bleven achter met pleegvader Borst. De oudste kinderen (17 en 16 jaar) deden het huishouden. Het ging niet goed. Uiteindelijk besloten de voogden dat het beter was dat ze uit elkaar gingen. De boerderij werd verkocht. De 2e vader ging terug naar zijn familie.
De oudsten van onze kinderen gingen in betrekking voor dag en nacht bij vreemden. De jongste kinderen Rinus, Bertus en Corrie (inmiddels 8) kwamen in Stompwijk terecht bij pleegouders. Bij ome Jas van Bohemen (broer van haar moeder) en zijn vrouw tante Kee. Zij hadden geen kinderen.
Mijn zusje Annie ging naar Wateringen naar tante Anna, de zus van mijn vader en haar man. Ook dit echtpaar had geen kinderen.
Het was niet leuk bij haar pleegouders “die mensen deden wel hun plicht, maar ze waren niet warm”. Mijn pleegmoeder was streng. Ze mocht nooit protesteren. “Jij altijd met je waarom, waarom?”
Ze had maar te gehoorzamen, ze werd meer geleefd, dan dat ze zelf leefde. Ze had helemaal niets te zeggen, helemaal niets! Ouders waren altijd de baas. Bij mijn vriendinnen was het ook vaak niet anders hoor!
“Wees nou maar blij dat je hier bent, anders had je in een weeshuis gezeten!” heeft ze altijd onthouden. Dankbaar blijven! Dat werd haar vaak onder de neus gewreven.
Corrie had in Voorschoten op school nog geen breuken gehad en werd een klas teruggeplaatst, daar presteerde ze te goed en mocht later een klas overslaan. Achteraf had ze daar nog spijt van, anders had ze nog een jaar langer op school kunnen zitten. Alles beter dan aan het werk op de boerderij. Toen ze (13) was en van school afkwam, ging de dienstbode direct weg en moest ze helpen met koeien melken. Dat wilde ze helemaal niet. Ze moest gelijk de stal in, kijken hoe je een koe moest vangen. Ze had niets te zeggen. Het was niet anders, het waren arme gezinnen en er moest hard gewerkt worden.
Rinus kwam van school en moest boer worden. Hij ging zijn eigen gang en ging vaak uit en zat soms te slapen onder de koeien. Hij was niet echt een boer maar wel een zakenman. Hij had charisma en kon goed praten, gedichten maken en werd zonder diploma’s directeur van Emmaus.
Zou het veel anders geweest zijn?
Bijna niemand ging doorleren in die tijd. Ook in de tijd dat ze zelf kinderen had, was studeren ook niet echt gewoon. Ze heeft het wel altijd gestimuleerd.
Ze had er toen helemaal geen zin in het werk op de boerderij. Ze heeft zich er niet ongelukkig gevoeld. Ze had geen andere keus. Om 4 uur haar bed uit, koeien naar voren halen. Ze werd vooruit gestuurd. Haar pleegvader met een handkarretje er achteraan. Melkbus en teems op de kar, ter plekke in het land melken. Ze hadden stukken land langs de weg. Dat ze bang was voor de loslopende stier, daar werd geen rekening gehouden. Dat heeft ze tot haar trouwen gedaan heb, tot haar 24e.
Als je honderd wordt heb je veel te vertellen, dus dit verhaal wordt vervolgd.
