Na 28 jaar zich ingezet te hebben voor de bibliotheek van Stompwijk is het haar leeftijd die zegt dat ze moet stoppen. Als je al zo lang aan generaties boeken uitleent is het logisch dat ik met haar een babbeltje ga maken. Zeker nu ik hoor dat ook ‘t Krantje al langs geweest is en ik toch in De Dorpsketting de primeur willen hebben.
Ze is haar carrière ooit in het onderwijs gestart en heeft 9 jaar les gegeven op de basisschool in Reeuwijk-dorp en Leiden. Hier werd ze gedwongen ontslag te nemen na haar huwelijk met Peter Develing. Stel je voor dat ze zwanger zou worden halverwege het schooljaar, hoe moest dat dan met vervanging. De school in Zoeterwoude had hier minder moeite mee, terwijl dit toch ook een katholieke school was. Ze heeft ook nog gewerkt als invalkracht, maar vond dit minder leuk. Zij heeft zich toen gemeld als vrijwilligster bij de bibliotheek die toen al in het huidige gebouw gevestigd was. Dit is namelijk nog steeds het noodgebouw dat er al ruim 30 jaar staat. Na 5 jaar kwam er een vacature door het vertrek van een van de vaste krachten en heeft ze gesolliciteerd. Het bestuur was verrukt eindelijk iemand uit eigen dorp bij de bibliotheek te hebben.
Het werk is door de jaren heen behoorlijk veranderd. Ze neemt me terug in die tijd dat je als meisje voor de balie moest wachten en je uit een catalogus een titel moest opgeven. Degene achter de balie ging kijken of het boek thuis was en dan kreeg je een bruin gekaft boek mee en mocht je van geluk spreken als er een zwart-wit plaatje in stond. En dan snel lezen of je al bij de tekst van het plaatje was. In dat opzicht zou ze liever nu geboren zijn met al die prachtige prentenboeken met kleurrijke illustraties. Voor een dubbeltje kreeg ze het boek mee en als je in één keer 1 gulden betaalde, kreeg ze een stempelkaart en mocht 11 boeken lezen in plaats van 10. De geur van oude boeken die daar rondwaarde.
Al het handmatige werk voordat überhaupt het boek in de kast stond, alles registeren, titel schrijver, nummer enz. Het stempelen en het opschrijven van de nummers op kaartjes, die kaartjes eerst op alfabet sorteren van schrijver en dan alle schrijvers weer op alfabet leggen en dat vond je toen nog heel gewoon ook. Als dan de deur ’s avonds om negen uur dicht ging had men nog drie kwartier werk aan het sorteren van de kaartjes en administratieve klussen. Het handmatig aanschrijven van nog niet geretourneerde boeken, wat een klus. Het bezorgen van de kaartjes. Wat een zegen om inderdaad nu te leven met het inscannen van de boeken en geautomatiseerde verzenden van te-laat-boeken, dat scheelt enorm veel werk. Dit wordt nu vanuit de hoofdbibliotheek in Leidschendam aangestuurd.
Of wat denk je van de komst van internet. Nu kan iedereen thuis de uitreksels down loaden en is er minder hulp nodig van de medewerkers die anders flink
lang stonden te kopieren. De andere kant van de medaille is het sluiten van uitleensteunpunten, zoals de Sweenslaan en eind vorig jaar de biep het Molenpad. Hierdoor komen nu bewoners vanuit Leidschenveen naar Stompwijk toe. Ook zijn er drie gezinnen vanuit Zoeterwoude die al jarenlang in Stompwijk komen lenen. Hier is het volgens hen veel gezelliger! Uit eigen ervaring weet ik dat de spoeling in grote bibliotheken dunner is als het gaat om favoriete schrijvers. Toen ik Leidschendam woonde stond er soms een boek van een schrijver in, terwijl hier het walhalla voor mij openging. Rijen met boeken van Agatha Christie en Konsalik, die ik in die tijd verslond. Wat een luxe.
Nu staat begin volgend jaar de fusie met Leidschendam en Voorburg op het programma, zodat denkwijzen en beleid op elkaar afgestemd moeten gaan worden. De boeken worden nu al centraal ingekocht. Eerder was dit de taak van Hélène van Schaik, die mede om deze reden terug gekeerd is naar Leidschendam omdat dit een van de meest leuke kanten van haar werk is. Het voordeel is dat Hélène weet wat Stompwijk in dit opzicht nodig heeft.
Naast de vaste krachten draait de bibliotheek op vele vrijwilligers, die zoals altijd onmisbaar zijn. De onderlinge sfeer is de drijvende kracht. Niet voor niets werken collega’s hier ook al jaren. Renate Tilburg bijvoorbeeld werkt er ook al 24 jaar en Riet Pijnacker toch ook ruim 20 jaar en dat is een goed teken.

Jeannette stond bekend als de voorleesmoeder voor vele jonge bezoekers. Ze heeft van heel veel kinderen tekeningen aangeboden gekregen die door de school in een boekwerk waren ingebonden. Lieve woorden en kleurrijke tekeningen een heel leuke herinnering. Ze kan prachtig voorlezen en de kinderen kwamen zelf al met hun boekjes aan en bleven geboeid luisteren. Er wordt tegenwoordig thuis eigenlijk te weinig voorgelezen, de televisie en computer trekt naast alle clubjes de nodige aandacht weg van de boeken. Het programma bij de biep wordt zo gevarieerd mogelijk gehouden met speciale themaweken, de boekenweek, en de kinderjury.

Het prettige is dat de bibliotheek bijzonder centraal ligt, recht tegenover de school waar wekelijks alle kinderen hun boeken, puzzels en bandjes, C.D.’s kunnen ruilen. Direct naast het dorpshuis waar wekelijks vele ouderen de soos bezoeken en tegelijkertijd een bezoek aan de bibliotheek brengen.

Jeannette heeft door dit werk heel veel mensen leren kennen. Veel kinderen met vooral hun moeders. Ze werd bijzonder gewaardeerd, hetgeen is gebleken uit de vele kaarten, bloemen en attenties die ze mocht ontvangen. En zoals een kind op het afscheidsbriefje geschreven had nu heeft ze veel tijd om lekker te lezen. Ik geloof er niets van want ze barst van de hobby’s en bruist van de creativiteit. Wel geeft ze aan dat ze de sociale contacten gaat missen. Ze gaat zich nu oriënteren
– 12 –
op ander werk in de vrijwillige sector, maar niet eerder dan volgend jaar. Even afstand nemen, omdat vrijwilligerswerk tenslotte niet vrijblijvend is, om dan met iets nieuws te beginnen. Niet meer bij de bibliotheek, want dan liggen de verhoudingen toch anders.
Haar collega’s hebben haar getrakteerd op een feestavond in de geheel versierde bibliotheek. Ze werd opgehaald door een echte Cadillac, er is voor haar gezongen en een speciale quiz in elkaar gezet. Kortom een feestelijk afscheid.
Op bovenstaande foto staat Jeannette, op haar laatste werkavond, samen met een aantal van haar collega’s. Jeannette bedankt voor je jarenlange inzet, je luisterende oor en je vriendelijke woord. Heel veel succes toegewenst in deze nieuwe levensfase. Petra