In principe heb ik altijd geleerd te eten wat de pot schaft. Maar de gruwel van gekookte andijvie staat mij nog steeds helder bij….Bonen, op de witte na, zijn voor mij een lekkernij en voor de rest uit de groentewereld geldt voor mij een gedoogbeleid. Alhoewel rode bieten ook een toppertje zijn. Daarnaast ben ik gek op pasta’s en rijstgerechten en mag men mij wakker maken voor een flink bord met gebakken aardappelen. Een goede biefstuk van de haas is een delicatesse maar elke dag een gehaktbal mag van mij ook. Vooral de gehaktbal naar eigen recept. Maar voor een kok is het altijd moeilijk koken voor alle monden dus ook voor een kok van een gezin van vijf personen. Mijn lieve vrouw doet nooit moeilijk, hoor, die kun je echt alles voorschotelen, maar de kinderen dienen een nadere toelichting. Zoals gewoonlijk… Over het algemeen hebben wij nooit echt klagen gehad. Van kleins af aan aten ze keurig hun bordjes zo goed als leeg. En tegenwoordig vragen ze al bij het opstaan wat we ‘s avonds gaan eten! En dan het liefst met ‘groot’ vlees, wat niets anders wil zeggen dat we het niet in kleine stukjes mogen snijden want dat doen ze juist liever zelf. Met alle gevolgen van dien….Warm eten gaat er bij de mannen wel in, de jongste wil het liefst drie keer per dag warm eten: een gewone boterham gaat een stuk moeizamer. Maar we hebben ook tegenwerking gehad in het verleden, van Youri, als papa macaroni of spaghetti voorschotelde. Jarenlang hebben we op hem in moeten praten om toch een paar happen bij hem naar binnen te krijgen, onder het mom van ‘Wij eten onze vingers er bij op, en we zijn echt niet van plan om deze gerechten op te geven voor jou’. Met vlees is hij ook een pietje kieskeurig. Een karbonaadje of een sudderlapje staat niet in zijn favoriete top 50. Dan is hij in staat om het aan zijn jongere broers te geven (en die willen wel!). Waarom? Omdat hij dan volgens eigen zeggen teveel moet kauwen. Mijn antwoord is steevast dan: ‘Niet zeuren, je hebt die witte dingen in je mond niet voor niks gekregen!’. Ik ben dan wel zo dat hij maar een klein stukje op zijn bord krijgt, wat hij dan wel met lange tanden op eet.
Tegenwoordig gaat het anders. Hij begint macaroni en spaghetti lekker te vinden. Dan mag ik een schepje extra geven in plaats van de gebruikelijke portie. De goeierd! Maar afgelopen week gebeurde er iets en daar ben ik eigenlijk nog steeds niet erg blij mee. Er stond weer spaghetti op het menu en zoals gebruikelijk had ik weer een pan vol gemaakt. Want wat er van over is gooi ik in de vriezer en dat neem ik dan ’n keer mee naar mijn werk voor in de nachtdienst. Heerlijk! Vaak wel genoeg voor een flink gevuld bord en de jaloerse blikken van een collega…
Maar dit keer liep het anders, en de enige vrouw die ons huishouden rijk is, was daar eigenlijk de oorzaak van. Want ze riep de jongens op goed te eten want dan hield papa veel minder over om naar zijn werk mee te
nemen. Even dacht ik nog dat de schade, na voorgaande wetenschap over Youri zijn eetgedrag, wel beperkt zou blijven, maar die laaienlichters zagen dit als een spelletje en het resulteerde in rap naar binnen werken gelijk een bootwerker en vervolgens weer opscheppen. Tot drie keer toe!!
Arme ik…dat werd weer brood met kaas…..

Arjen Veldhuizen