Zondagmorgen. Tegen halfnegen werd ik wakker door herrie van beneden. Gegil en gelach. Mijn vrouw was daar niet de veroorzaker van want zij lag nog in een diepe slaap, lekker uit te slapen na een vermoeiende week van vroeg op staan om de kinderen klaar te maken voor school. Bij het idee dat we dat de komende zestien jaar nog moeten doen breekt het zweet me uit. Dan ben ik in staat om me om te keren en diep, heel diep onder de dekens te kruipen.
Maar ik ben een ochtendmens dus ik stap uit bed om beneden de orde te gaan handhaven. Op de eerste etage maak ik een pitstop in de badkamer, alwaar ik tevens gebruik maak van onze pas gemonteerde wc pot. Heerlijk, wat een luxe! Tussen het gegil en gelach in hoor ik er nu ook een huilen en weet ik meteen dat mijn aanwezigheid beneden steeds urgenter wordt. Mijn trui trek ik aan terwijl ik van de trap af loop en voordat ik halverwege ben hoor ik de hond ook al piepen. Tja, dat zou ik ook doen als ik hoge nood had….
Na het openen van de kamerdeur overzie ik het slagveld en zie ik drie paar ogen verschrikt opkijken. Enkele seconden is het stil, maar daarna beginnen ze alle drie tegelijk mij te vertellen wie de schuldige is van alle herrie. De hond springt ondertussen wild tegen me op. Logisch, een hond kan nu eenmaal niet praten. Jammer genoeg niet want ik weet zeker dat ik van haar precies te horen krijg wie de schuldige is. Waarom weet ik dat zo zeker? Omdat zij de enige in huis is die naar mij luistert! Mijn tactiek vandaag is om niet te gaan schelden maar om ze alleen maar even flink boos aan te kijken. Het lijkt te helpen en de heren kruipen gedwee naast elkaar op de bank. Opvallend heel dicht tegen elkaar aan….Nog steeds zwijgend zet ik de lamellen op standje ‘zon kom d’r maar in’ en doe de lampen uit. Zelfs wanneer ik de koffie aan zet blijft het rustig en ik begin met zes beschuitjes te smeren. De geluiden van de televisie vertellen mij dat ze naar de zoveelste herhaling van Bassie en Adriaan zitten te kijken die hun zoveelste avontuur beleven. Geen wonder dat ze zo druk waren….Nadat ik Sil in zijn eetstoel heb gezet, riempjes vast, zet ik de heren hun ontbijt voor: Sil 2 beschuitjes met pindakaas en gekleurde vruchtenhagelslag, Sven 2 beschuitjes met pindakaas en chocopasta en Youri 2 beschuitjes met hagelslag. Zo hebben ze alledrie hun eigen willetje. Na een slok koffie doe ik mijn jas aan en de hond rent direct naar de voordeur: uitlaat tijd! Buiten is er duidelijk sprake van zondagsrust. Heerlijk. Enkele minuten later lopen we over de ‘dijk’ en kijk ik uit over een zonovergoten polder en zie ik Stompwijk liggen. Door de weilanden zie ik een hondje hard rennen, achterna gezeten door twee kieviten. Tja, moet je maar niet te dicht bij hun nest komen. Even verderop zie ik de eigenaar van de hond lopen, ietwat gebogen, kennelijk op zoek naar eieren. Het journaal in herinnering genomen zal het de komende weken wel een stuk drukker worden in de weilanden nu de kippeneieren massaal vernietigd moeten worden. Wat zal Pasen er anders uitzien dit jaar. Voordeel is dat we de eieren dan niet hoeven te verven!
Een kwartiertje later ben ik weer thuis en overzie een ravage in de huiskamer: de kussens van de bank liggen op de grond, Sil heeft zijn (plastic) bordje op zijn hoofd gezet, Sven eet de hagelslag van de vloer en Youri probeert nog enigszins de televisie te volgen.
Het belooft weer een lange, lange zondag te worden…
Arjen Veldhuizen