Onlangs heb ik nog de Avondwandelvierdaagse gelopen. Elke dag 5 kilometer! Ik liep niet mee omdat ik hoognodig wat aan mijn conditie moest doen maar omdat ik mee móest lopen van mijn twee oudste kinderen. Zij wilden heel graag meelopen omdat ze dan een medaille zouden krijgen. Daarvoor liepen ze nog regelmatig rond met de medailles van hun mamma en pappa….
Eigenlijk had ik geen zin want ik ben meer een liefhebber van hardlopen. Enkele weken geleden nog had ik al eens mijn stoute hardloopschoenen aangetrokken omdat ik al ruim een jaar niet meer had hard gelopen. De reden was dat mijn rug het weer eens liet afweten. Gelukkig was een goede vriend zo aardig (en geduldig) om mij te begeleiden en ik moet zeggen dat het best wel ging. De spierpijn in mijn benen viel achteraf ook mee dus zat ik al gauw in de agenda te kijken wanneer we weer zouden lopen. Helaas begon mijn scooter op een niet zo mooie dag te steigeren en kwam ik ongelukkig op mijn rug te vallen…… Nadat iedereen in mijn omgeving uitgelachen was bleek dat mijn arme ruggetje van de val niet vrolijk geworden was dus even op de plaats rust. Maar zodra het weer gaat ga ik direct aan de slag want in september moet ik weer meedoen aan een estafette. En mijn streven is om nu eens een keer niet de langzaamste tijd te hebben….
Die vierdaagse was trouwens een makkie. Maar dat kwam ook doordat ik zo ontzettend genoot van mijn kinderen want die deden, tussen het lopen door, dingen die ik vroeger ook graag deed: je vreselijk uitsloven voor de meiden! Zij renden dan heen en weer, gillend, lachend en schreeuwend, kilometers lang…. Ik denk dat ze zelfs daardoor 2,5 kilometer extra gelopen hebben. Ik liep daar zigzaggend tussendoor want ik wilde niet iemand op zijn of haar enkels trappen. Heel vermoeiend maar de moeite waard.
Op de laatste avond kregen ze dan eindelijk hun welverdiende medaille… maar ik kreeg er óók een en dat vonden ze maar raar. Maar dat waren ze alweer snel vergeten want er moest weer gespeeld worden met de meiden. Even later lagen ze na een uitgebreide douche in bed, zwaar vermoeid en met kriebels in hun buiken. “Die kriebels krijg je als je verliefd bent!” vertelde Youri mij. “Waarom vraag je niet eens aan dat meisje of ze een keer bij je komt spelen?” vroeg ik.
Dat bleek moeilijk. “Ze heeft op school altijd wel jongens om haar heen waar ze mee aan het voetballen is en dan kan ik haar natuurlijk niet vragen…. Maar dan schop ik de bal heel ver weg en dan rent zij daar achteraan en ik ook dus dan kan ik haar wel vragen!”
Heel veel zaken moet je als ouder je kind leren, maar er zijn dingen waar je als ouder niets aan hoeft te doen!
Arjen Veldhuizen