Prinses Juliana is niet meer. Althans ze is niet meer van deze wereld, maar leeft voort in heel veel harten blijkt uit de vele reacties. Sinds het bericht van haar overlijden bekend is, staat de televisie vol en de kranten bol van de herinneringen.
Ook bij mij komen herinneringen boven aan koningin Juliana, want zo staat zij nog steeds bij mij in het geheugen, ondanks het feit dat Beatrix al vanaf 1980 koningin is. En dan merk je dat je ouder wordt.
Ik zal een jaar of 9 geweest zijn en lid van gymvereniging Stompwijk Wij mochten meedoen aan het defilé van de koningin. Jaarlijks werd de verjaardag van hare majesteit uitgezonden op de televisie. In die tijd kon je kiezen uit Nederland 1 of 2, als je al televisie had. Iedereen zat aan het beeld gekluisterd om alle sportverenigingen, scoutingclubs en plattelandvrouwen langs te zien lopen en de trappen werden vol gelegd met bloemen. Cor Jansen, voorzitter van de gymnastiekvereniging vond dat de vereniging hier een keer aan moest meedoen en schreef de oranjevereniging in Baarn aan. Het werd één van de hoogtepunten uit het bestaan van de vereniging, want ook de komst van de Nederlandse schaatsploeg was een hoogtepunt, aldus Frans Jansen, die zelf ook meeliep.
An Koeleman weet zich te herinneren dat het bestuur het in beide gevallen niet haalbaar achtte, maar Cor kreeg het wel voor elkaar.
Ze weet nog dat haar Aad de vlag mocht dragen en zij met een stel vrouwen, op de valreep, nog zwierige witte rokjes gemaakt hebben om over de helblauwe pakjes te dragen.
Op de dag zelf werd een bus gehuurd en naar Soestdijk gereden, jong en oud mocht meelopen. Het werden vele, lange uren wachten voor het paleis voordat de stoet eindelijk gevormd kon worden. Vooraf was er natuurlijk geoefend met het in de pas lopen en iedereen was zenuwachtig.
Gelukkig was het een prachtige dag want je liep wel met blote armen en benen en het pakje was erg dun. Na geruime tijd moesten er toch een aantal naar de w.c. Hier moet toch enige jaloezie ontstaan zijn, want de jongens liepen naar de bosjes maar ook de meisjes hun blaas stond op springen. Dat was een probleem voor de organisatie. Gelukkig bood een boer zijn trailer aan waarin hij zijn paarden vervoerd had, die paarden piesten er tenslotte ook in, was zijn betoog en zo mochten we twee aan twee, in die toch ietwat open wagen, helemaal achterin onze behoefte doen. Wat een opluchting! Eindelijk was het zover, nog meer zenuwen en de instructie vooral recht vooruit kijken werd er flink ingepeperd. Vooral niet naar de koningin en naar het bordes kijken, het moest er vooral strak uitzien. We hielden er flink de pas in. Ik heb mijn kans waargenomen en toch even stiekem naar de zijkant gegluurd en een glimp van haar opgevangen. Nu kon ik tenminste ook zeggen dat ik de koningin in levende lijve gezien had. Voordat we het wisten was het al voorbij en overviel ons de gedachte; is dit nou alles. De herinnering is echter blijvend.
Met dank aan de foto’s uit het archief van An Koeleman. Misschien mag dit stukje ook in haar doos met oude foto’s en krantenknipsels. Heeft u nog herinneringen aan prinses Juliana deel ze met ons en lever het voor volgende week in.

Petra