Onze twee oudste zonen hebben al een redelijke vrijheid om te gaan en te staan waar ze willen als het om buitenspelen gaat. Voor Sil hebben we ooit een schutting gezet met een KEMA keur goedgekeurd slot op de poort. Prikkeldraad was nog net niet nodig…..Maar kleine kinderen worden groter én wijzer en daarom zijn we begonnen hem mondjesmaat wat vrijheid te geven. Deze vrijheid behelst de ruimte in de steeg en het straatje voor het huis. We zijn begonnen met een uurtje ’s morgens en een uurtje ’s middags, maar dat veranderde al gauw in uren en uren….
Doordat hij nu veelvuldig buiten aan het struinen is, komt hij natuurlijk ook vriendjes cq leeftijdgenootjes tegen en daar moet hij nog wel even aan wennen. Zoals van de week, toen hij, gezeten op zijn trapauto, ruzie kreeg met een vriendje omdat deze zijn auto toeeigende. Sil, opgegroeid met twee oudere broers en daardoor al heel wat gevechtssituaties doorstaan, pikte dat niet en zette zijn nagels in het gezicht van het vriendje. Maar dit vriendje, iets ouder en iets Haagscher, beantwoordde de zet van Sil met een flinke oplawaai in het gezicht van Sil, die het daarna op een brullen zette. Mijn vrouw en ik stonden op dat moment achter in de tuin en hoorden het geschreeuw van …..? Is dat Sven? We keken al naar de overkant waar Sven en Youri aan het spelen waren maar zagen geen jochie met rode konen en dikke tranen verschijnen. Tot mijn vrouw de ingeving kreeg dat het wel eens van de voorkant van ons huis kon komen waarop ze vervolgens met een sprint door het huis heen naar de voordeur rende. En ja hoor, het ging om Sil. Zijn eerste kennismaking met geweld op straat was een feit. Toch weerhield het hem er niet van om verder buiten te spelen, en even later zat hij weer met zijn gevechtsmaatje gebroederlijk op het muurtje bij ons achter naar twee zwanen te kijken die naast ons huis in het water de reguliere bewoners, de eendjes, aan het opjagen waren. De jeugd hier, in Leidschenveen, is nog niet zo gewend aan de natuur want als ze twee eenden met elkaar aan het vechten zien denken ze dat ze écht ruzie met elkaar hebben, terwijl het om een normaal ‘voorjaarsritueel’ gaat als u begrijpt wat ik bedoel…. Maar dit even terzijde. Sil is dus al aardig gewend aan het buitenleven en wij weer aan het feit dat we hem rustig buiten kunnen laten spelen zonder ongerust te zijn. Ons handenbindertje is aan het inbinden! Nu nog zorgen dat hij kan praten voordat hij naar de Basisschool gaat en dan komt alles goed.
Arjen Veldhuizen