De weersverwachtingen beloofden weinig goeds voor afgelopen zondag. De voorspellingen kondigden veel regen aan. Gelukkig waren de weergoden ons goed gezind en hebben we onderweg veel bewolking maar geen regen gezien. De rit van deze week ging naar het Kopje van Bloemendaal. Dat betekende dus dat we onderweg veel kleine klimmetjes zouden tegenkomen. Maar 2 leden van de A1 hadden niet echt hun dag en toen ze doorkregen dat onze wegcaptain de route met een kleine omweg over een paar behoorlijk steile hellinkjes zou laten lopen, besloten zij om de route een stukje af te snijden. Dit was bij de overige leden van de A1 niet bekend en wij dachten dus dat deze 2 pech hadden. Daarom besloot de wegcaptain om de groep op te splitsen in groepjes van 2, we zouden dan allemaal een andere route rijden om uiteindelijk op het zelfde punt elkaar weer tegen te komen. Dat ging goed, maar toen de groep weer bij elkaar was waren de 2 spoorlozen nog steeds vermist. We kwamen toen tot de conclusie dat we ze waarschijnlijk niet meer zouden vinden en besloten om door te fietsen. De al verkleinde groep was toen bijna nog kleiner geworden omdat ik als achterste in de groep reed toen mijn ketting eraf liep. Ik riep alleen te laat en tegen de tijd dat mijn fiets weer in orde was was de groep alweer een heel stuk verder. Gelukkig hadden ze al door dat ik er niet meer bij zat en stonden ze een stukje verder op mij te wachten. Toen de A1 zijn weg weer vervolgde zagen we ineens op een kruising onze 2 vermisten staan. Toen kwamen we er dus achter dat zij een stukje hadden afgesneden. We waren allemaal blij dat we weer compleet waren en vervolgden onze weg. Na een heel stuk probleemloos gefietst te hebben reden we een afslag voorbij. Gelukkig hadden we dit al heel snel door en konden we omkeren. Onze 2 vermisten en tevens grote pechvogels van vandaag dachten dat dit keren wel in het mulle zand kon gebeuren. Maar zoals je al vermoed, ging dit niet en bij beiden gleed het achterwiel weg. Gelukkig kwamen ze in het zand zacht terecht en behalve wat zand aan de kleren en de fiets waren er geen gevolgen van hun glijpartij. Na het bedwingen van het beroemde Kopje van Bloemendaal waren we hard toe aan wat te drinken en een lekkere appelpunt. Ons vaste restaurant was echter heel druk, dus besloten wij om in het naastliggende restaurantje onze versnapering te nemen. Mijn bidon had ik op de heenweg helemaal leeg gedronken en dus wilde ik deze tijdens onze stop weer bij vullen. Alleen de dop was niet goed op mijn bidon terug gedaan en toen ik onderweg wilde drinken schoot deze dus open met als gevolg een nat pak en weer een bijna lege bidon. Gelukkig had ik het al aardig warm en was deze verkoeling wel redelijk welkom.

Jurriën Rinsema

De A2 reed in een grote groep van 18 personen. Na enig overleg en discussie tussen de verschillende captains werd besloten heen door de duinen te fietsen en direct koffie te drinken bij ’t Eindpunt. Daarna door richting Bloemendaal voor ’t Kopje en via Vogelenzang en de Haarlemmermeer ringvaart terug. Door het Kopje en de stevige wind was het voor enkelen een aardige uitputtingsslag en werd er door een klein groepje in Leiderdorp nog even gestopt om bij te komen. Na zo’n 105km was de groep weer terug in Stompwijk.

Een flinke wind en het kopje van Bloemendaal. Grote kans dat vandaag de animo wat tegenvalt. Maar dat viel mee, negen (B) personen aan de start. Helaas had Leo het gauw voor gezien gehouden en reden we met z n achten naar Katwijk. Via de duinen richting de Langevelderslag, daar de duinen uit richting Bloemendaal. Lekker voor de wind, zodat je gauw “te hard” gaat. Door een wegomlegging zouden we bijna het “kopje” hebben misgereden. Maar toch gevonden en ingehaald door de A1. Op naar de koffie waar de A2 ons tegemoet reed die de koffie al op hadden en nog het kopje moesten rijden. Een flinke tegenwind langs de kust naar Zandvoort. Er was nog een klein hoekje vrij voor ons aan de bar. Op het terras waaide het flink, maar daar had je toch niet kunnen zitten, omdat iedereen daar perse zijn racefiets moet parkeren. Via de duinen naar de Langevelderslag (die paal kwam maar niet dichterbij). Willem van Heeringen heeft ons weer wat nieuwe weggetjes laten zien. Een prachtige route tussen bomen en begroeiing zodat de wind achteraf mee viel. In Voorschoten ging ieder zijn weg of richting de Vlietlanden of via de Horsten naar Leidschendam. Maar ik was blij dat Leidschendam in zicht was. Dit was de korte route (106 km). Maar met zo n wind kan je de lange route wel schrapen hoor.

Marianne de Mos

De C groepen
Er was zondagmorgen best nog wel een fris windje en eigenlijk te koud voor zo n zomermaand. We hielden tenminste voorlopig onze jacks maar aan. Er zijn ±50 fietsers gestart. Het was voor t eerst dat ik niet in de gaten had, dat de eerste al weg gingen. Ik was nog even de route met de C2 aan het door nemen en toen gingen ze al. Maar van horen zeggen klopt het aantal wel zo ongeveer. Wij zijn, met een omweg, in 2 groepen van 8 en 4 naar t Delftse Hout gefietst. Ik koos voor een gedeelte van de Elfdorpen route 2004 en hoopte dat de pijlen er nog stonden, want het is een gevarieerde route door Zoetermeer. Die hebben we dus gevolgd tot Oude Leede en dan de bordjes Delft, dat was een mooie route, met een paar pittige stukjes vanwege de tegenwind. Om 10.15u kwamen we bij t Rieten Dak aan, waar de C2 al aan de koffie zat. Na 34 km konden ook wij gaan “bijtanken”. Terug ging het via de Brasserskade, Nootdorp en Leidschendam waar de eersten al weer afhaakten. Precies om 12.00u met 55 km, zette ik mijn fiets in de stal. De C2 hebben het wat rustiger aangedaan, zijn ook de pijlen gevolgd, maar zijn eerder afgeslagen. Terug ook via Nootdorp, ze waren iets eerder thuis met ±50 km. Ik wil iedereen die deze week met de Laura 4 daagse meedoet mooi weer en gezellige dagen toewensen. De andere fietsliefhebbers zien we met onze eigen avondfiets4daagse.

Groetjes Annie v. Rijn

Aanstaande zondag 11 juli staat de Stomplandtocht naar Maasland op de kalender. Alle groepen rijden dan naar Café Het Wapen van Maasland. De A en B rijden ±85km, de C ±55km. Start weer om 8.30 uur vanaf Oostvlietweg 30.

Pyreneeënweek
Afgelopen week hebben we met z’n vijven een week in de Pyreneeën gebivakkeerd. Jaap de Jong, Henk Nicolaas, Jan Verhagen, Mark Bennis en Arno van Rijn. Na de heenreis van ruim 15 uur op zaterdag kwamen we aan in het gezellige hotel Bon Repos in Argelès Gazost, 10 km voorbij Lourdes. Het was een flinke overgang van de 17 graden hier naar de 32 graden daar. Na aankomst snel een restaurantje gezocht waar we de 2e helft van Nederland/Zweden konden volgen.
De pizza is Henk slecht bevallen want de volgende dag heeft hij op bed doorgebracht. De rest begon met een onbekende Col de Spandelles en daarna de Soulor. Beide niet al te lang maar nog best pittig met stukken van 8 a 9 %. De rest van de week wisselden warme dagen zich af met bewolkte dagen waarbij de toppen van de klimmen dan in de wolken lagen. Toppunt hiervan was de Col d’Aubisque op donderdag, waar het zicht tijdens het klimmen, maar ook tijdens het dalen soms nog geen 30 meter was. Je moest soms echt op de witte strepen rijden om de weg te volgen en op de top reed Jaap zelfs de paal van het hoogste punt voorbij. Na een klein stukje dalen kreeg hij argwaan en besloot toch maar terug te gaan. Daar kwamen Mark en Arno net uit de mist tevoorschijn na een colaatje in het restaurant dat vanaf de weg ook niet te zien was. Met een krantje onder het shirt was het daarna nog steeds erg koud en nat in de afdaling. Jammer dat we van het schitterende uitzicht ook niets konden zien, maar dat hebben we de dag erna vanuit de auto alsnog goedgemaakt. Vrijdagochtend volgde eerst nog de Hautacam, die bijna voor de deur van het hotel begon.
De slotdag was de beurt aan de Tourmalet, naar een hoogte van 2115 meter, met gemiddeld 8%. Jan en Mark besloten dat het hiermee genoeg was geweest en gingen zich na de afdaling liever laten verbranden in de zon aan de rand van het zwembad. Arno was niet voor niets zo’n eind gereden en besloot dan maar alleen nog de klim naar Luz Ardiden er achteraan te doen. Lekker op het gemak, zonder de druk iemand voor te moeten blijven. Niet iedereen heeft alle zware klimmen gedaan. Jan kreeg wat rugklachten en heeft 2 dagen rust genomen. Jaap en Henk zochten diverse keren het wat minder bergachtige gebied rond Lourdes op. Daar was het ook mooi fietsen met af en toe verrassende landweggetjes. Verrassend niet allen vanwege de rust en het mooie uitzicht, maar ook omdat er soms venijnige klimmetjes in zaten die in Limburg niet zouden misstaan. Maar na een paar vloeken en zuchten kwamen ze toch weer boven.
Col de Crêpes
De middaguurtjes tussen het fietsen en het avondeten werden veelal gevuld met een beklimming van de ‘Col de Crêpes’. Ofwel een bezoekje aan ons stamrestaurant in het iets hoger gelegen dorpscentrum voor een portie crêpes met chocola suiker. Maar ook de lasagne en quiche smaakten er best. Daarna was er ook nog wel genoeg tijd voor een klaverjasmarathon op het terras van het hotel. Vele potten zijn er gespeeld en het spelniveau werd in een week tijd aardig opgekrikt. De terugreis afgelopen zondag verliep in 13 uur wat voorspoediger dan heen (geen files bij Parijs), zodat we weer mooi op tijd terug waren in Stompwijk. Het was al met al een ontzettend leuke week. Fietsen was voor iedereen goed te doen, omdat je verschillende richtingen op kunt en dus zelf kunt bepalen hoe zwaar je het maakt. Prima wegen en goede bewegwijzering, met op de bekende klimmen bij iedere kilometer een bord waarop je kunt zien hoe steil het volgende stuk wordt. Dat dit ook negatief kan werken bewees Henk, want toen hij op weg naar Luz Ardiden 9% zag staan besloot hij spontaan om te keren. Dat werd te gek.

Arno van Rijn