De kinderen zijn helemaal in paniek: de hond heeft twee teken op zijn lijf (lees: haar, maar het is makkelijker om ‘haar’ hem te noemen..). Na een vakantie met veel groen onderweg is het ook wel logisch dat hij twee ‘lifters’ met zich mee draagt. Liever hij dan wij, want bij de mens kan het nog wel eens vervelende gevolgen hebben. Ik probeer de tekentang rondom de eerste volgezogen teek te zetten maar ervaar tegenwerking van drie nieuwsgierige knaapjes die er pal met hun hoofden boven hangen. Met de voor hen inmiddels door mij zeer bekende geslaakte diepe zucht (Oppassen, Papa begint nu heel erg boos te worden!), krijg ik weer zicht en kan de operatie verder uitvoeren. Na een aantal draaiingen met de tang laat de teek los en leg ik ‘m op een papiertje, waarna de jongens met afgrijzen het diertje bekijken. Mijn vrouw complimenteert me want de kop zit er nog op. Gesteund door deze onverwachte aanmoediging richt ik mij op de tweede teek en ook die krijg ik zonder veel moeite los van het hondenlijf. Met wat alcohol maakt mijn vrouw de wondjes schoon en ik probeer de kinderen te overtuigen dat de hond niet dood gaat en dat er verder geen teken in huis zijn. Maar op de een of andere manier geloven ze me niet en als ze even later naar bed gaan moet ik eerst hun bedden inspecteren op teken of ander ongedierte. Ze laten me zelfs ónder het bed kijken! Als even later de rust is teruggekeerd en het kroost dromenland bezoekt, kijken wij nog even naar de foto’s die we tijdens ons verblijf op Terschelling hebben gemaakt. Twee weken hebben wij daar vertoefd en de jongens vonden dat véél te kort. Maar wat wil je ook, het was voor hun een paradijs! Elke dag gingen ze krabben vangen aan het Wad, mochten ze lekker lang opblijven, kregen ze van Oma een bakkie chips met een verrassing, mochten ze zélf stroop op hun pannenkoek doen (!), groeven ze een heel Deltaplan bij elkaar op het strand en kregen ze elke dag minimaal twee ijsjes…. Kortom, Terschelling was voor hun een paradijs. Er zat ook een middag bij dat ze met hun Opa op pad gingen, de bossen en duinen in want Opa wilde ze wat bijbrengen over de flora en fauna. Dat heeft Opa geweten! Want de heren zitten in een vraagfase…. Youri en Sven dan wel te verstaan, Sil doet net alsof. En dat zijn vragen die je even achter de oren doen krabbelen (“Waarom is de zee zout?”). Naast alle kennis moest er ook veel gelopen worden en daar was Youri het niet altijd mee eens. Sven klaagde niet, zweeg eerder als het graf maar hij had het ook veel te druk met het meesjouwen van een dikke stok. En Sil? Sil liep ze er allemaal uit, geen duin was hem te hoog en geen bos was hem te dicht. Het viel me die avond op dat Opa wel heel erg stil was achter zijn krant in de erker…. Maar aan alles komt een eind dus ook aan deze vakantie. Hebben we nog souvenirs meegenomen voor het thuisfront? Ja, twee teken!
Arjen Veldhuizen