Op vrijdag 17 december schuif ik om 23.00 uur nog even aan in de kantine van Stompwijk 92 om wat paginavulling voor de Dorpsketting te bemachtigen.

Als de eerste tafel is uitgekaart voeg ik mij bij het gezelschap onder het genot van een glaasje wijn. Ik ga zitten bij Leny en Bertus en leg de vraag voor wat voor hen een belangrijke gebeurtenis was afgelopen jaar. Leny van Ruyven geeft aan dat het haar zwaar is gevallen om afscheid te moeten nemen van koorlid Wim van der Helm, maar ook nog van Gerard van Steekelenburg. Bert beaamt dit. Met de aanleg van het tuinbouwgebied kwamen er 6 Westlanders richting Stompwijk, ze hadden een gezamenlijke start en dat schept een band. Ook Bertus Rijgersberg heeft het overlijden van Geert Steek erg aangegrepen. Zo’n speciaal iemand, waar hij een speciale band mee had.

Leny denkt echter met plezier terug aan de dag dat zij met fut ging, Leny heeft 12 jaar lang 8 uur per week in de suup gewerkt en sinds 1 oktober dit jaar dus niet meer. Ze is opgehaald door haar collega’s, ze zijn lekker uit eten geweest, is in de bloemetjes gezet, kortom ontzettend verwend.

De volgende tafel lokt en ik zie bedenkelijke gezichten. Theo Hilgersom komt als eerste over de brug en vertelt met trots dat zijn zoon Emiel met zijn duiven Nederlands jeugdkampioen is geworden (afd. 5 van Zuid Holland). Daar is hij onwijs trots op.

Debbie Vurens moet erg lang nadenken en komt tot de conclusie dat het een erg kabbelend jaar is geweest, maar toen wist ze nog niet dat ze de eerste prijs had en met een onwijze kalkoen naar huis zou gaan.

Hetzelfde geldt eigenlijk een beetje voor Irma van den Bosch, want samen hadden ze de eerste prijs. Zij kan geen persoonlijke hoogtepunten noemen, wel erg veel dieptepunten. Er zijn veel mensen in haar omgeving afgelopen jaar overleden, van haar mag het gauw 2005 worden.
Voor Peet van Viegen is het belangrijkste dat de plannen van de gemeente teveel uit de kluiten gewassen zijn. Teveel ineens. Hij rekent op een homogene opstelling vanuit Stompwijk, dat het actiecomité gesteund wordt. Hij spreekt de hoop uit dat voor het behoud van het Groene Hart de dorpen uit de directe omgeving gaan samenwerken.
Voor Ria Luiten was dé belangrijkste gebeurtenis de operatie afgelopen week van haar Aad aan zijn halsslagader. Het is allemaal gelukkig goed gegaan en Aad was binnen een paar dagen al weer thuis Ze is heel dankbaar voor de goede afloop. Afgelopen jaar zijn er zoveel (jonge) mensen overleden.
Cok van Geijlswijk is bij de bejaarden gaan wonen en dat bevalt hem buitengewoon goed. Het is veel gerieflijker. Hij heeft de Meerlaan na 50 jaar achter zich gelaten en woont nu op het Akkermunt.
Nick van den Bosch is afgelopen jaar 70 geworden, maar nog belangrijker is dat hij dit jaar 20 jaar met Anneke is.
Het gesprek wordt onderbroken door de prijsuitreiking want ook Cok en Nick zijn in de prijzen gevallen. Cok komt terug met en lekker kippetje en Nick met een gereedschapset waarmee de kip onder handen genomen zou kunnen worden. Het is een Casino avond, zo’n avond waar alles loopt. Arno Turkenburg heeft 365 mooie momenten gehad, elke ochtend wakker worden is een feest om dan fluitend naar zijn werk te gaan.
Leo van Santen (hè dit keer geen prijs) is afgelopen jaar 60 geworden en werd verrast door een superfeest dat door zijn kinderen georganiseerd was. (Zie bijgaande foto uit ons privé archief.) Hij is een tevreden man.
Frans Hendriks heeft het afgelopen jaar een doorstart gemaakt, de alstroemeria’s zijn opgeruimd. Hij is overgeschakeld naar de lelies en hoopt er een betere prijs voor te krijgen dan de uien.
Ik heb Marja van den Bosch haar naam opgeschreven maar geen aantekeningen. Wel hebben we het natuurlijk over de huizenbouwplannen gehad, het bord bij haar in de tuin en de angst voor het ophogen van de Westeinderpolder.
Ook Jan Onderwater vindt het belangrijk dat er geen huizen in de Westeinderpolder komen.
Riet Olyhoek en Greet Groenewegen hebben elkaar gevonden als kaartmaten en laten het hier graag bij.
Leny van Dijk is blij dat haar keuken is opgeknapt, het was een hele klus maar ze geniet er elke dag van.
Anneke Vlasveld kijkt ook met plezier terug naar het tuinfeest ter gelegenheid van onder andere het 20 jaar samen zijn met Nick waar familie en vrienden allemaal aanwezig waren. Ria van der Helm (2e prijs) zit met een kalkoen en een fles Amaretto voor zich en moet lang nadenken. Ik zal haar een handje helpen; ‘Was jij niet met de koppel meiden op vakantie naar Spanje?’ ‘Oh natuurlijk, dat was geweldig, met 12 vriendinnen op vakantie. Het ging zo goed, je hebt dan och ook 12 meningen. Ja dat was wel heel leuk geweest. Wim van der Helm voegt hieraan toe dat de vakantie met Nick, Anneke, Janny en Gerard in Nederland ook zo gezellig was. Ze hebben wat afgefietst en dat was een hele toer voor Nick die eigenlijk nooit fietst. Het landschap was flink heuvelachtig en stuk voor stuk moest er worden afgestapt en wat denk je, die Wim met zijn houten poot, die fietst zo maar naar boven!

Er zit een heel team achter de volgende tafels. Zij hebben niet gekaart maar een oefenpartijtje zaalvoetbal gespeeld voor het komende ZZ toernooi. Ik doe mij tegoed aan de heerlijke hartige hapjes en ik herken eigenlijk alleen Arjan Berg. Deze Blauwe Duivels komen uit Leidschendam en hebben tegen het Dreamteam gespeeld, uit Leidschendam, Nootdorp en Wilsveen, uitslag 9 * 5 voor het Dreamteam. Ze doen nu voor het derde jaar mee en staan onder de geestelijke begeleiding van Joop van Rijn. Ze hebben vooral plezier na de wedstrijd in de kantine, helpen de kantine door voorraad heen en doen vaak het licht uit. Als dank voor de lekkere bitterballen zet ik ze op de foto voor de kerstboom. De foto wordt wat klein afgedrukt, want het team is niet echt scherp, ik denk dat de flesjes op de voorgrond meer aandacht trokken.

De bezetting in de kantine begint al aardig uit te dunnen, maar ik zie gelukkig nog een bezet tafeltje waar Cees Bergen zit. Het was voor hem een jaar met vreugde en verdriet, heel veel leuke dingen maar er zijn heel veel mensen weggevallen. Hij is 50 jaar geworden en voorzitter van Stompwijk ’92. Positiviteit overheerst.
Joop van Rijn is dit jaar op zijn 64ste voor het eerst de grens overgegaan. Hij is samen Cees en Tini, Fred en Lucy van der Poel naar Frankrijk op vakantie gegaan. De bergen op, het verschil in temperatuur van 30º naar min 6º benam hem letterlijk de adem. Na veel blazen en snuiven kon hij eindelijk van het prachtige uitzicht genieten. Wat is dat een mooi land. Saillant detail; “hij heeft in de sneeuw gepiest.” En als hij volgend jaar 65 wordt gaat hij een grote sportinstuif organiseren.
Er rest nog een kleine harde kern en ik krijg van Lydia Luiten een mooie ‘spreuk van de week’ namelijk: Het verleden vergeven, anders heb je geen toekomst. Waarheid als een koe, aldus Lydia.En Jan Goeman sluit dit geheel af met: Als er liefde is, volgt de integratie vanzelf.
Het is inmiddels half twee en mijn mandje roept.
Petra Oliehoek van Es
Tussendoortje
Lenie de Jong komt op vrijdagavond even bij de redactie binnen vallen en natuurlijk wordt haar dé vraag voorgelegd wat voor haar een belangrijke gebeurtenis in 2004 was? Lenie antwoordt spontaan “Die moet nog komen?”. Op zondag tref ik haar weer in de pastorie en ze zegt dan “Lig in ’s avonds in mijn bed nog even na te denken en ineens schiet mij te binnen dat ik het afgelopen jaar geslaagd ben voor mijn M.B.O. verkoop. Dat was een belangrijke gebeurtenis”. “Maar dé belangrijkste moet nog komen, hoor”.
Leny van Ruyven hoort bovenstaande en ook zij lag ’s avonds in bed nog even na te denken en bij haar kwam de gedachte op “Wat heb ik allemaal gezegd, is het niet te persoonlijk, mag het zonder namen?”
Ik heb haar gerustgesteld, want juist in deze tijd van het jaar is de behoefte aan persoonlijke warmte het grootst.
Petra Oliehoek van Es