Bij Sil was er geen Paashaas op school geweest maar een konijn! Daar was hij heel duidelijk in en hoe papa zich ook verzette tegen deze onwaarheid, hoe stelliger hij het bij ‘Konijn’ hield. “En hij was zóóóóóóóóóóóóóóó groot!” vertelde hij staand op de stepjes van het fietszitje, zijn hand ver boven mijn hoofd houdend. De chocolade Paashaas die hij van het ‘konijn’ gekregen had moest natuurlijk direct gegeten worden maar daarop antwoordde ik met een duidelijk ‘Nee!’ want dat moeten we van de Sirecampagne tegen veel te dikke kinderen oftewel de Overheid. U weet wel, die gasten in Den Haag die met Pasen gaan overwerken omdat er een crisis ontstaan was vanwege dat hebbedingetje van D’66, het gekozen Burgemeestersschap. Ik werk ook bij de Overheid, maar ik mag geen overuren meer maken dus nu ben ik bezig om een crisis op het werk te creëren zodat wij ook weer eens mo gen overwerken. En wat de dikte betreft van onze kinderen: ze zijn vel over been, ik ben er jaloers op! En we geven ze heus wel te eten, hoor. Als ze ‘s morgens terugkomen van hun 5 kilome terloop staan er vers gesmeerde bruinen boterhammen klaar met pindakaas. En dan niet een huismerk pindakaas maar de enige echte! En chocoladepasta, mits er nog wat in de pot zit want Sven kan ‘het tegenwoordig zelf’, alleen kun je met die hoeveelheid die hij op zijn brood smeert een héél brood besmeren.. En onze kopieermachine Sil doet het daarna nog eens keurig na maar gebruikt dan een kwart van een pak hagelslag. Voorgaande is ook een van de redenen dat ik graag overwerk! Gelukkig heb ik het koken zelf in de hand en nadat ik alle helpgrage handjes de keuken uit gestuurd heb, lukt het me eindelijk om zonder een van die handjes met mijn mes te raken een gezonde en smakelijke pot voor te zetten. Maar aangezien ik een vrouw heb die graag eens iets anders wil, kreeg ik van de week een pak Kip Tandoori onder mijn neus gedrukt onder het mom dat dat heel lekker was. “Heb je dat dan wel eens gegeten?” was mijn reactie, waarop zij ontkennend moest antwoorden. Maar haar zus had het wel gegeten en die verkoopt het ook in de winkel waar ze werkt en toen begreep ik het allemaal: hier moest ik niet tegen ingaan! Zo gezegd en zo gedaan, dus stond ik van de week met (lees) bril op mijn neus de gebruiksaanwijzing van dit exotische gerecht te lezen en met mijn andere hand de kip te snijden. Vervolgens nam ik ook de tandooririjst uit de andere verpakking (ze had twee dozen aangeschaft…) want dat ene zakje rijst was bij lange na niet genoeg voor een gezin van 5 personen. En ik wist weer dat we in een maatschappij leven waar alles berekend is op 4 personen, maar dit even terzijde. Tijdens het koken opende Youri ineens de schuifpui en toen ik vroeg waarom dat was bleek dat hij de Tandoorilucht niet te harden vond. Uiteraard kwam ik toen weer met het bekende Afrika verhaal waar kindjes wonen die daar absoluut niet over zouden klagen en toen gaf hij mij gelijk. “Maar het stinkt wél!” slingerde hij nog even achter mij aan toen ik weer richting keuken liep. Puber! Maar goed, niet veel later waanden wij ons in het buitenland en genoten allemaal van een heerlijk gerecht (dus de Coop moet maar gaan inslaan!). Youri keek als een Boer zoekt vrouw mét kiespijn naar het gerecht maar schepte na het eerste bord nog ’n keer op en Sven en Sil wilde allebei nog wel rijst maar geen saus. Ja, het was wel lekker maar met een klontje boter, suiker en kaneel is het nóg lekkerder! Stelletje fijnproevers….
Arjen Veldhuizen