deel 4
Toen wij weer in Manilla waren, wilde ik nog zo graag naar mijn school. Ik was zo benieuwd hoe dat na 30 jaar weer eruit zal zien. Ik stond verbaasd, het leek wel of de tijd hier stil heeft gestaan. Het was nog precies hetzelfde! Hoe is het mogelijk!! Alleen de bananenboom achter de school is weg en daarvoor in de plaats mangobomen. Mijn schoolbank is nog steeds precies hetzelfde, de schoolboorden, de materialen waar ze mee werkten en wat ik wel erg jammer vond, mijn juffrouw was 2 weken geleden overleden. Ik dacht, had ze niet even kunnen wachten. Hier heb ik ook gefilmd en gefotografeerd. Zelfs onze uniformen zijn nog steeds van dezelfde kleur. Wij dragen hier op school uniformen omdat je zo niet kunt zien of je arm of rijk bent. Hier is dus iedereen gelijk. Er zitten ongeveer duizend kinderen op deze school. Je had een ochtendschool en een middagschool dus je hebt te maken met 2 groepen: of je was een ochtendleerling of een middagleerling. Alleen de mentaliteit is wel veranderd. Ik hoefde vroeger niet op de gang te schreeuwen of je kreeg gelijk de liniaal achter je derrière. Ik hoefde ook niet links te schrijven want dat is ook tegen de “wet”. Dus er is wel wat veranderd maar toch even in het gauw, zag ik dat een juffrouw een kind op zijn hoofdje sloeg omdat hij niet zo gauw wilde gaan zitten. Ik vond dit wel jammer dat dit gebeurde want Joysi stond op dat moment naast me toen het gebeurde. En ze zei ook gelijk, mam zag je dat, die juffrouw ging die jongen slaan dat mag toch niet. Ik zeg, misschien luisterde hij niet zo goed naar de juffrouw en daarom gaf ze hem een “wokkel”, maar eigenlijk mag dat niet. Je moet het zo zien Joysi, we zijn hier in een ander land en hier hebben ze andere regels dan thuis, heb ik maar gezegd. Want ik stond eigenlijk ook op dat moment met een mond vol tanden.
Daarna zijn we naar mijn ouderlijk huis geweest. Dit stond eigenlijk niet in de planning maar we waren toch onderweg. Dit is ook nog steeds precies hetzelfde alleen het staat nu nog meer op instorten. En opeens kwamen een paar mensen op ons af. We hebben trouwens al die keren waar we ook heen gingen een eigen chauffeur die ons overal naar toe reed. Hij heette Rainnie, een neef van mijn nicht d’r man. Mijn nicht is bijna overal met mij mee gegaan. In mijn eentje had ik het nooit kunnen vinden. Toen mijn nicht uitlegde wie ik was, zagen ze opeens aan mijn gezicht wie ik was. Ben jij dat Bebot, zo heette ik vroeger en eigenlijk nog steeds want je hebt altijd 2 namen. Een voor thuis en een voor school. “Ik paste vroeger op jou toen jij nog klein was, hoorde ik iemand zeggen” Ga zitten, wil je wat drinken, eten. Ik voelde me gelukkig toen zij mij herkende maar ik kon geen eten meer zien want overal waar wij kwamen, gingen wij eten. Het winkeltje wat naast “ons” huis stond, is er nog steeds en ging jammer genoeg op dat moment
dicht want het was siësta tijd. Overal kwamen opeens mensen naar buiten, nieuwsgierig wie ik was. Ik zei dat ik niet zoveel tijd had en daarom heb ik hun maar uitgenodigd om de volgende dag naar ons hotel te gaan want ik zag dat ze een jeepney voor de deur hadden, dus vervoer hadden ze en één van die mensen zei al tegen mij dat die jeepney van een vriend was. De volgende dag stonden ze dus voor ons hotel. Je lacht je dood, ik herkende ze niet eens meer. Ze hadden zo goed hun best gedaan om goed voor de dag te komen. Ze waren allemaal op hun paasbest. Gisteren dacht ik nog, is dit ook mijn familie en nu opeens zien ze er zo mooi uit! Ik voelde me een beetje verlegen worden en we gaven ze te eten en te drinken. Maar in het begin durfde ze bijna niets te bestellen want ze zagen de prijzen op de menukaart (wat voor ons heel goedkoop was) en zeiden toen tegen ons dat het erg duur was hier. Jos en ik lagen in een deuk en zei dat het best wel mee valt…ze hebben allemaal hetzelfde besteld. We hebben wat gepraat (verhalen over mijn moeder), gefilmd en gelijk een familieportret gemaakt. Zo dacht ik, dit lijsten we in. 1 dag voordat ik weer naar Nederland ging, ben ik weer naar mijn ouderlijk huis geweest. Ik heb mijn fototoestel en mijn filmcamera meegenomen en heb even op mijn gemak alles vast gelegd incl. weer de hele familie erop want je komt ze niet iedere dag tegen!
We zijn ook nog naar een sea restaurant geweest. Mijn neef die dit voor ons heeft geregeld had alle gerechten al besteld voordat wij al binnen waren. Je kwam eerst langs heel veel aquaria om jouw gerechten samen te stellen i.p.v een menukaart daarna ga je aan je tafel zitten. Joysi kon niet aan tafel blijven zitten telkens moest ze even naar de vissen kijken en naar de krabben. De schelpen die wij als voorafje kregen moesten bewaard worden want die waren voor haar vriendinnen. Dat was ook één van de redenen dat ze ging huilen toen de obers onze tafel gingen afruimen. We snapten er niets van waarom ze ging huilen en toen zei ze: “Ze hebben mijn schelpen meegenomen die ik naar huis mee wilde nemen”. Nou, Truus heeft het geweten want ze kreeg een zak vol schelpen mee naar huis en stinken dat ze deden toen wij thuis waren, WAT EEN LUCHT!!!…..kwam uit die zak vandaan.
Ik ben ook nog uitgenodigd om naar een vegetarisch restaurant te gaan. Dit is echt wat voor mijn zus Maria. Mijn tante was hier de eigenaar van en had een soort mini familiereünie georganiseerd met alleen maar neefjes en nichtjes. Jos en Joysi waren hier jammer genoeg niet aanwezig. Het was even teveel geweest voor die kleine en ze had haar middagdutje heel hard nodig. Even weer de batterijen opladen, kan op zijn tijd geen kwaad.
Toen wij weer naar Nederland terug gingen, kreeg ik toch weer een brok in mijn keel. Huilend ontvangen en huilend terug gaan. Kijk, als ze nou een beetje in de buurt wonen was het afscheid niet zo moeilijk geweest.
Maar ja, aan alles komt helaas weer een einde. Maar, deze keer hoef ik geen 30 jaar meer te wachten, tenminste als het met onze gezondheid net zo voor de wind gaat als al die jaren natuurlijk. Ik weet dat hij hier een hekel aan heeft maar toch wil ik mijn man heel veel bedanken dat hij deze reis voor mij heeft gerealiseerd. In principe heeft hij mij een beetje overvallen met het idee om naar de Filippijnen te gaan. Die snelle beslissing die wij moesten nemen en het geregel dat er nog bij kwam, is deze “vakantie” om nooit meer te vergeten. En het kan geen toeval zijn, we zijn op de Filippijnse bodem geland, toen wij precies 12,5 jaar getrouwd zijn. En het mooiste cadeau die wij in de vliegtuig kregen, is het cadeautje van Joysi dat ze samen met oma van Rijn heeft gemaakt. We hebben allebei een medaille gekregen waarschijnlijk omdat wij het zo lang met elkaar hebben vol gehouden hahahahaha. Dank je wel oma!!
Ik kan eigenlijk nog heel veel vertellen over deze bijzondere reis. Ik heb niet hele maal gevonden wat ik wilde maar doordat ik weer een ervaring rijker ben en veel heb geleerd, is mijn wens toch min of meer uitgekomen. Niet te vergeten mijn familie die ik daar achter heb gelaten, wat hebben ze hun best gedaan. We werden warm ontvangen (letterlijk en figuurlijk) ik dacht dat ik maar 2 tantes had en dat zijn zussen van mijn vader. Wat ben ik dankbaar dat ik hier in Nederland terecht ben gekomen want als je ziet hoe de mensen het daar hebben dan ga ik toch over bepaalde dingen anders denken. Voordat ik me druk ga zitten maken, bedenk ik me nog wel 3 keer. Voor mijn gevoel is dit een “korte” samenvatting van onze bijzon dere reis! Mabuhay!! (Welkom)
Carmen