Al jarenlang ben ik met twee vrienden bezig om een scooter aan de praat te krijgen en afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover! Een overwinning voor ons want velen in onze nabije omgeving hadden geen geloof meer in dit project en suggereerden ook nog eens dat wij, een ex Terschellinger, een Stompwijker en ondergetekende, alleen maar bij elkaar kwamen om een flinke neut te nemen en wat slap te ouwehoeren. Nu was dat wel een randverschijnsel maar de hoofdzaak was toch om gewoon de techniek van een scooter onder de knie te krijgen en te zorgdragen dat deze weer gebruikt kon worden voor datgene waarvoor hij gemaakt was, namelijk iemand van A naar B brengen en omgekeerd. We kwamen een paar keer per jaar in Stompwijk bij elkaar en gingen na een paar bakken koffie aan de slag, alle weertypen in de wind slaand want wij waren echte bikkels die niet voor een gat te vangen waren. Aangezien het meestal op een zondag was grepen wij tussen door de gelegenheid wel eens aan om even naar het Eerste van Stompwijk te gaan kijken, waarna we na het eindsignaal weer snel verder gingen, als dat ten minste nog lukte als u begrijpt wat ik bedoel. Naast koffie werd er inder daad ook gedronken, bier en een ‘kleintje’ (Terschellinger Juttersbitter (uit Zoeterwoude..) en ja, drank maakt hongerig dus snacken deden we ook vaak. Een keer had de gastheer zelfs gefrituurde inktvisringen maar daar werden we toch niet echt vrolijk van, nee, de koppakkingset smaakte dan zelfs beter… Onze kinderen zijn met deze hobby opgegroeid want zij gingen meestal mee zodat ze met oude schoolvriendjes weer even ‘over vroeger’ konden praten. Plus een bezoekje brengen aan de speeltuintjes de Appelboom en in de Merodestraat. Ze zijn dat inmiddels al zo gewent dat zodra ik roep dat we naar Stompwijk gaan zij direct denken dat Pa weer met de ellendige brommer aan de gang moet….
Dat alles werd dus afgelopen zaterdag afgesloten en toen we eenmaal door hadden dat het nu echt voorbij was, werden we stiller en stiller. Want hoe moeten we nou de komende zondagen door komen? Hoe kunnen we nog genieten van de Stompwijkse rust en de vers gebakken inktvisringen? Kan het Eerste wel winnen zonder onze aanmoedigingen? De volgende dag zagen we elkaar weer, nu in Zoeterwoude, want de band K Beng moest daar optreden voor de Marathonlopers uit Leiden. Oké, daar hadden we nu tenminste tijd voor maar alleen maar bier drinken en niets doen verder viel toch wel wat tegen. Gelukkig maakte de muziek ons een stuk vrolijker en de uitgeputte lopers leerden ons dat een marathon een stuk zwaarder is dan aan een scooter sleutelen. Maar diep in ons bleef het knagen. Er kwamen opties om de scooter tegen een boom aan te rijden of ‘per ongeluk’ vergeten de olie bij te vullen, maar toch waren we het er wel over eens dat we de huidige gang accepteren. Totdat mij vrouw ineens op een lumineus idee kwam: “Waarom gaan jullie niet de oude Puch die in ónze tuin staat weer helemaal opknappen?!” K Beng viel stil, wij vielen stil en de veegwagen van de Marathon stopte even. Dit was werkelijk een geliant (dit woord werd ooit gelanceerd door zoon Youri, het is een kruising van de woorden ‘geniaal’ en ‘briljant’) idee! Want dat ding staat mijn vrouw al jaren in de weg (lees:tuin) en ik wil dat ding al jaren opknappen om ‘m te verkopen maar heb er geen tijd voor. Zo slaan we twee vliegen in één klap. Dus, Stompwijkse gastheer, zet de Jutter maar vast koud en de frituur op heet!
Arjen Veldhuizen