Deelname aan een gezin is zwaar. Zowel voor de ouders als voor de kinderen. Als ouder ben je constant bezig met corrigeren, complimenten geven, zorgen dat het kroost op tijd komt op de door hen gemaakte afspraken, zorgdragen dat ze voeding krijgen en dan natuurlijk het liefst zo gezond mogelijk, zorgdragen dat ze er bij het verlaten van de schuifpui enigszins netjes bij lopen, et cetera, et cetera…Alleen al met de fietsen van de mannen ben ik elke week wel een paar uur mee bezig, bijvoorbeeld gisteren nog, toen kwam Sven thuis met een kromme standaard: “Ja, pap, hij was ineens krom…!?” en zette het vervolgens op een brullen.
En dan de kinderen zelf. Ze mogen niks (in hún ogen), ze moeten steeds maar luisteren, ze moeten alles vragen, ze moeten het grootste deel van de dag met hun broers de strijd aangaan, ze moeten hun bord leeg eten, ze moeten naar school, ze dragen steeds hun ouders op wat voor ze te verzinnen wanneer de verveling heeft toegeslagen, et cetera, et cetera…
Er waren maar liefst twee ballen zoek en Youri was daardoor aardig in mineur. “Joh, die éne bal was toch niet meer zo goed..” zei ik tegen hem maar juist díe bal was zo lekker om mee te voetballen. De hele wijk werd van dak tot tuin onderzocht maar nergens een bal te vinden. Volgens hun moeder was Sil de laatste die met de bal gezien was, achter op de bagagedrager van de fiets, dus we besloten hem eens flink te ondervragen. Sil heeft namelijk nogal eens de neiging om een bal óf op een schuurdak te gooien óf in de sloot. En dan hard weg te rennen… Maar wat we ook deden, Sil wist van niks. Vervolgens ondervroegen we Youri want die wil nog wel eens wat vergeten maar eigenlijk wisten we al dat hij van niets zou weten omdat ballen door hem nog nét niet heilig verklaard zijn. “Het zijn altijd Sven en Sil die speelgoed zoekmaken!” klaagde hij, maar Sven was juist het minst verdacht omdat die niet zo met ballen bezig is over het algemeen. Dus eigenlijk moesten we weer terugvallen op onze Benjamin maar net toen we hem weer in de ondervraagstoel wilden zetten, smeerde hij ‘m gauw.
Weken gingen voorbij en de enige overgebleven bal draaide overuren.
Tot afgelopen donderdag! Het huis bij ons aan de overkant was eindelijk (na drie jaar!) verkocht en de nieuwe (over)buren begonnen direct met hun tuintjes van onkruid te ontdoen, nauwlettend gevolgd door drie paar kinderogen van kinderen die ik even niet wilde kennen….Youri hoopte op een leuk buurmeisje, Sven op een leuk vriendje om mee te spelen en Sil op lekkere snoepjes… En toen ineens verscheen de trouwe, oude bal tussen het welig tierende groen! De jongens gingen uit hun dak en de buren voegden daar aan toe dat ze nog geen kinderen hadden. Maar dat mocht de pret niet drukken. Vrijdag en zaterdag gingen rustig voorbij en na het Vaderdagontbijt genoten we van het prachtige weer in familiekring, inclusief een lekker stukkie fietsen en een ijsje bij de Sluis. Eenmaal thuis ging Sven in de schuur struinen naar iets wat geen speelgoed heet en ineens gaf hij een gil waarvan de hond onder de bank
ging liggen: de derde bal was gevonden! Die lag gewoon in de schuur! Van pure vreugde dansten we om de tuintafel en om dit heuglijke feit te vieren zette ik de frituur aan voor patat met kroketten. Maar toch kreeg dit feestje een donker randje want mijn vrouw bedacht ineens het volgende:
“Mooi! Jij gaat deze week de schuur eens goed opruimen! Dan heb je kans dat we voortaan wat sneller iets vinden!” En dát op Vaderdag!!
Arjen Veldhuizen
