Vorige week zijn we een weekje naar Terschelling geweest zodat ik me weer eens lekker kon laten verwennen door mijn Moeke. Bijvoorbeeld door na het eten even heerlijk een dutje te doen op de bank of bij de koffie een extra koekje. Dat dacht ik tenminste, want zij koos partij voor mijn vrouw waardoor ik steeds allerlei taken te verwerken kreeg en geen kans kreeg om ‘even plat te gaan’. Zij zijn twee handen op een buik zogezegd… Mijn vader en ik konden mopperen wat we wilden maar we kwamen er niet tussen! Zodoende moesten wij de tafel dekken, afwassen en net als het begon te regenen eruit voor een boodschap verderop in het dorp. Een ander voorbeeld van deze ongelijke strijd: Traditie getrouw gaan mijn vrouw en ik als we op het eiland zijn uit eten en ik stelde voor om lekker naar de snackbar te gaan want het leven is al duur genoeg en ik laat me niet gek maken door de Directeur van de Nederlandse Bank. Mijn vrouw keek na die mededeling niet meer zo vrolijk en mijn moeder begon direct weer partij voor haar te kiezen:”Je gaat niet bezuinigen op een etentje met je vrouw!” beet ze mij boos toe, waarop ik mezelf overgaf, tenminste, dat dacht ze. “Oké”, zei ik toen, “dan gaan we naar een echt restaurant! Dan bestellen we gewoon vier mandjes stokbrood met kruidenboter en nemen als hoofdgerecht ieder twee borden tomatensoep..” “Of we vragen of we aan het eind van de avond de afwas mogen doen voor wat korting?!” Hierna moest ik maken dat ik weg kwam maar mijn vader schoot me te hulp: “Als je op woensdag gaat is het financieel erg aantrekkelijk. Want Woensdag is het Gehaktdag!” Nu moest mijn vader maken dat ie weg kwam want moeders was van plan van hém gehakt te maken. Uiteindelijk hebben we ‘m lekker laten hangen en heerlijk gegeten. We konden daarna geen boe of ba meer zeggen. Het lukte me nog nét om de Irish coffee naar binnen te gieten. Wat verwennen betreft, de kinderen hadden bij Opa en Oma geen klagen. Elke avond kregen ze als wij aan de koffie zaten een bakkie chips met daarin een verrassing. Plus óók nog eens het koekje wat bij de koffie geserveerd werd! Daar ging mijn extra koekje! Nu we weer thuis zijn moeten we ze dat weer ontwennen. Lekker hoor, vakantie bij je familie! Ook hebben de kinderen, geheel volgens traditie, een vakantiecadeautje mogen uitkiezen. Het werden drie klapperpistooltjes waarmee ze lekker in de duinen en bossen konden spelen. Helaas voor ons ging er ook wel eens in huis een schot af waardoor je weer even pijn in je oor had en kriebel in je neus van de opgetrokken kruitdampen. Na het avondeten gingen we steeds met z’n allen achter de dijk en moesten we genieten van de krabben en garnalen die de mannen middels een schepnet of een touwtje met steen uit het water haalden. Dat lijkt saai maar de jongens konden daar uren vertoeven en wij genoten daardoor van de rust, alhoewel we zo nu en dan wel eens flink op de vingers moesten blazen omdat Youri en Sven met laag water té ver richting Harlingen liepen….In het begin van de week durfden de mannen nog niet om een krab beet te pakken maar na een paar dagen deden ze het toch. Sven pakte er zelfs eentje op en vroeg: “Ben je dood?” maar er kwam geen antwoord want deze krab bevond zich reeds in de Krabbenhemel….Op een gegeven moment wilden ze zelfs zwemmen en heel stoer ging op de onderbroek na, alles uit. Maar Youri trok daarna toch gauw zijn laarzen aan want hij had geen zin in een krab aan zijn teen, terwijl Sven daar minder gevaar in zag en rustig, steeds verder, het Wad bestormde. Sil bleef keurig aan de rand van het wassende water dus zo kwamen we erachter dat dit jochie tóch wel grenzen heeft….Verder hebben we veel gefietst en maar iets van zeven keer een band moeten plakken… Ja, ik ben inmiddels een echte specialist! Het leek wel of we geboycot werden! Steeds als we lekker op gang waren, dus geen chagrijnige kinderen ‘omdat het allemaal zo ver is’, siste er wel een band en hadden we weer een verplichte rustpauze. Maar in de vakantie is dat niet erg want je hebt geen haast, geen verplichtingen. Behalve dan wat Moeder opdraagt….
Arjen Veldhuizen