Culturele zondag
Op zondag gaan we cultureel, want er is veel te bezichtigen in Istanbul, ook dit wordt voor de helft gesponsord. We varen de Bosporus over van het Aziatische naar het Europese deel en bezoeken eerst een eeuwenoude onderaards waterreservoir, waar de verlichting schaars is, klassieke muziek klinkt en Medusa op haar kop staat. Hierna de Aya Sofia met 4 minaretten, een voormalige kerk, later een moskee en nu een museum die dateert uit het jaar 563. Aansluitend staat de blauwe moskee (met 6 minaretten) uit 1616 op ons verlanglijstje, de moskee wordt nog blauwer als alle blote schouders en bovenbenen bedekt moeten worden door blauwe doeken. Er zijn zelfs toeristen die met die ‘blauwe meisjes’ op de foto willen.
Er worden overdag grappen gemaakt over de verkoopprijs van de meiden omgerekend in het aantal kamelen. Tot slot wordt een bezoek gebracht aan het voormalig paleis van de keizer, eveneens een prachtexemplaar. Lang niet iedereen had hier nog zin in, zodat een spelletje kaart op het terras een aardig alternatief was. We gaan tijdig terug met de boot voor de wedstrijd van die dag tegen eveneens een Turkse club, waarvan de gemiddelde leeftijd boven de twintig lag en dat bracht hen fysiek in het voordeel. De aankomst was in een woord overweldigend, de commentatoren kregen ons in beeld en begonnen direct ‘Ollanda, Ollanda’ te roepen. In vol ornaat traden de meiden aan, applaus, muziek en een hoop geschreeuw van de supporters. In één woord overweldigend, een onthaal om echt nóóóóóit meer te vergeten. Trots als een pauw betraden ze het veld, dat speciaal in de bebouwde kom was aangelegd met een overdekte tribune en vele betonnen zitplaatsen op verhogingen. Dit keer geen demonstratiewedstrijd, nu ging het erom spannen. De yell “Ollebollerie” vooraf baarde eveneens veel opzien en werd doordat de microfoon onder hun neuzen werd gehouden.
Alle namen van de meiden waren inmiddels doorgegeven aan de verslaggevers, en een voor een liepen ze onder dik applaus het veld op. De Turkse uitspraak werkte nogal op de lachspieren. Ilse was eerst Usie en later Ilsie.De meiden waren zenuwachtig, speelden niet goed aan, lieten de bal vallen en schoten niet scherp. Dit alles in tegenstelling tot de dag ervoor. De eerste helft werd verloren met 7 9 en de tweede helft waren de zenuwen geheel onder bedwang en wonnen ze met 23 14. Shoot outs! en die werd verloren. Jammer, maar helaas. Eigenlijk zou dan het toernooi voor ons afgelopen zijn, maar door het stilstaande nummer mochten we de avond erna toch nog een wedstrijd spelen, zo nodig met dezelfde basisspeelsters. Nog even een wedstrijd van de heren gezien en met de bus naar huis, douchen, eten en nagenieten. Opnieuw wilden ze niet gaan stappen, eerdere uitstapjes naar de supermarkt in de buurt waren niet goed bevallen door de aandacht die ze kregen. Dus gelukkig opnieuw een avond thuis en gezellig met zijn allen peultjes zweten in de kamer van de Cyprioten. De bewaking (Jan en Ruud) maakte flinke overuren, maar om half 3 was toch iedereen bijna stil.
Maandag,
een bezoek aan de grote bazaar en overdekte oppervlakte van 200.000 m2 zegt de reisgids, met niet minder dan 4000 winkeltjes. Nou dat is wel aan de meiden besteed, ik denk dat we er pakweg 1139 van gezien hebben. Wat een schouwspel, wat een kleuren en een kakofonie van geluid. De prijs voor een kop cappuccino is gelijk aan die van een terras in Parijs of Venetië, maar dan heb je ook wat. Jan staat inmiddels bekend als de bonte hond vanwege zijn afdingpraktijken en hij heeft de beste kwaliteit voor de laagste prijs gekregen. Met deze shirts maakten we ’s avonds de blits, de meiden in witte shirt met de Turkse maan en ster er op en de begeleiding hetzelfde maar dan in het rood, om zo het Turkse publiek op onze hand te krijgen.
Die avond wordt de wedstrijd opgenomen door een sportzender en is de wedstrijd eveneens weer goed . ‘Super keeper’ klinkt het en de microfoon zorgt dat de tekst weergalmt door het stadion. De eerste heft wordt dan ook bepaald door Naomie die weer ver weet uit te gooien en te scoren. De twee helft is ook winst voor de meiden. Er volgt een interview voor de t.v. en we voelen ons echt het Nederlands elftal in plaats van een elftal uit Nederland. We delen handtekeningen uit en iedereen wil wel met zo’n Nederlands meisje op de foto en dat maakt de ervaring zo extra geweldig. Wie maakt dat nou mee om handtekeningen uit te delen! Het team zet zich op de tribune en voor je weet zijn zij omringd door allerlei jonge turken die met hun mobieltjes allerlei foto’s proberen te maken. Ook in de stad zien we videocamera’s ineens onze groep volgen, de camera draait weg van de moskee richting meiden. ‘s Avonds is er een party in ons hotel en krijgt Marry de waterdoop, ze gaat kopje onder in het zwembad. Dat zorgt er voor dat het feest gauw afgelopen is. Terug op onze etage wordt er nog gezellig gekaart in de gang met een paar Cyprioten en wordt een ieder vriendelijk verzocht om in de kamer zachtjes verder te gaan.
Op dinsdag, de valreep, is er nog een wedstrijd in de ochtenduren georganiseerd, alleen blijkt de volgende dag dat we het Engels van onze gastheer hoger ingeschat hadden en was de verwarring compleet. De bus veel te laat, een half team, alsnog het Cypriotische team uit bed gehaald en uiteindelijk worden er nog twee wedstrijden gespeeld. Tegen het team van onze bazaarreisleider Mohamed én tegen de Cyprioten, waarbij tijdens de 2e wedstrijd de keepers heel sportief gewisseld werden. Twee leuke wedstrijdjes en daar zijn ze tenslotte voor gekomen.
Terug naar het hotel, afscheid nemen van Uzai onze mascotte en dochter van de organisator aldaar. Ze huilt tranen met tuiten en veel van onze meiden pinken eveneens een traantje weg. Ze was zo gehecht aan de groep en de groep aan haar. ‘Echt lief’ zoals de meiden zeggen en we nemen wel 4 keer afscheid van haar. De terugreis roept en eigenlijk willen we niet, want het was zó leuk, zo’n ervaring en we dragen de mooiste herinneringen mee….
Het welkom op schiphol was hartverwarmend, veel ouders stonden ons op te wachten met een bordje dat ze de meeste kamelen boden voor onze meiden. Met elkaar sluiten we af in onze eigen kantine en moeten terug naar het leven van alle dag en dat kost moeite. Dat de meiden het geweldig vonden is terug te lezen, ook Turkse reacties en links naar Turkije in het gastenboek van Kristel. Nu al 1455 hits te zien op www.stompwijk92inturkije.tk
We zien uit naar de reünie.

Met dank aan de onderstaande sponsors:
Theo Mooijman, Familie Hiel, De baas van Carla van Hoeijen, Sjaak van der Voort, Gerard Overdevest, De Bruin Rietdekkers, Johan van Boheemen, C1000, Winkeltje 2 14, Kaas en Poeliersbedrijf de Jong, Floriade, De Grimsport, Bakkerij t Watertje, Hoogeveen & Koek adm. en belastingzaken, Keurslagerij Ed Nozeman, Café De Gouden Leeuw, Kristel van der Salm, Stompwijk ’92, De carwashende supporters, De Stompwijkse Kaasboer, Assurantiebedrijf Van Boheemen en een eigen bijdrage van de speelsters.

U allen heel veel dank het is een onvergetelijke ervaring geworden. Petra