De winter van 2010/2011 heeft de schaatsliefhebbers in het noorden van het land heel wat ijsuren geschonken. In eerste instantie kwam, gezien de vooruitzichten en de al gereden natuurijswedstrijden, de elk jaar geplande Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensse, in de verdrukking. Velen waren ervan overtuigd dat ’de tocht’ zou komen, maar wederom bleven de nodige nachten van -15 C. uit en gooide sneeuw roet in het eten. Zodoende kwam de geplande vakantie voor de groep Weissensee-gangers niet in gevaar. De meesten reisden in het weekend van 29/30 januari af naar het op 920 meter hoog gelegen meer in Korintië in Oostenrijk. Een plek die bijna elk jaar garant staat voor een dikke laag natuurijs, die ook wel de ‘Spielplatz der Natuur’ wordt genoemd. Ondergetekende was er vanaf 1989 bij om deel te nemen aan de Alternatieve Elfstedentocht over 200 km, maar haakte na 1992 af om er vervolgens in 2002 en 2003 weer bij te zijn. In die laatst 2 jaren ging mijn vriendin Marga de uitdaging aan, welke met succes werd beloond.
Nu, in 2011 was het de tijd voor mijn zoon Sjors. Zijn liefde voor de schaatssport bloeide weer op, mede doordat hij werd gestimuleerd door zijn vriendin Femke Wijsman. Zon- en maandag werd er getraind en deze liep voor een ieder naar wens.
Dinsdag 1 februari stonden beiden er voor klaar. Die dag zijn ze met nog 1200 andere deelnemers van start gegaan. Onder deze deelnemers waren natuurlijk meerdere Stompwijkers. Marga ging voor de 3e keer deelnemen, en Jolanda de Winter voor de 2e maal. Zij was vast van plan de 200 km deze maal wel te volbrengen. Twee jaar geleden kwam ze door de zware omstandigheden helaas niet verder dan 166 km. Deze maal waren de vooruitzichten veel beter. De tocht werd gereden op zowel het kleine, als het grote meer. Er was een ronde uitgezet van 12 ½ kilometer, er waren dus 16 rondjes af te leggen. De temperatuur om 7.00 uur was -14 C. en die liep in de loop van de dag op tot – 8 C. De zon liet zich de hele dag zien. Het ijs was knoerthard en bleef daardoor goed glijden. De moeilijkheidsgraad zat hem in de vele scheuren, dat vereiste alertheid en scherpte.
Theo Koot, echtgenote van Wendy de Winter en sinds kort wonend in Stompwijk, had zich ook tot doel gesteld om deze loodzware schaatstoertocht uit te rijden. Heel trots meldde hij mij dit te gaan doen op de schaatsen van zijn overleden schoonpa Hans. Ik twijfelde over de pasvorm, want je stapt immers niet zomaar in iemand anders z’n schaatsen. “Ze zitten als gegoten”, was het antwoord.
Om 7.00 uur zou het startschot vallen en was iedereen vroeg uit de veren. Hoewel ik zelf niet ging rijden, maar me samen met Wil van Es met de verzorging zou bezighouden, voelde ik de spanning in de koppies maar al te goed! Toen ik met de camera het vertrek filmde en het moest gaan gebeuren, bleek Marga door de zenuwen haar skibril te zijn vergeten. Zij heeft zo’n 20 km. zonder gereden voordat ik haar deze alsnog kon aanreiken. Gelukkig liep het goed af en waren haar ogen nog niet bevroren. 200 kilometer schaatsen doe je niet zomaar. Dat blijkt uit de rondetijden die volgden. Tot 100 km gaat het meestal prima, daarna wordt het moeilijk tot zwaar.
Aanmoedigen en inpraten is dan nodig. Voor de deelnemers is elk rondje dichterbij de finish een stimulans om door te gaan. Heel trots was ik toen zoonlief na 9 uur en 38 min. de streep passeerde. Hij heeft het gehaald en dat is voor nu het enige wat telt. Vriendin Femke (9.06) ging hem zelfs voor en eindigde als 35e van de 99 andere vrouwen die de 200 volbrachten, knap gedaan! Jolanda schreef historie binnen het gezin. Zij reed met een dikke smile de 200 km. Wie weet waar ze de kracht vandaan haalde, want haar voorbereiding was wegens haar onregelmatige diensten verre van optimaal. Haar wilskracht en de overtuiging dat haar vader om een hoekje mee keek, bracht haar in 10.10 naar de finish. Ze hoort nu echt bij de club van doorzetters! Zwager Theo reed het snelst van ons allemaal. Na 7 uur en 48 min. kwam hij over de finish waar hij zijn emoties de vrije loop liet. Marga reed tot haar eigen verbazing de maximale lengte van het parcours vrij gemakkelijk uit in 9 uur en 19 min. Zij had zich redelijk goed voorbereid en dat werpt zijn vruchten af. Beide nestors Siem van Es (8.14) en Aad de Haas (8.22) waren ook van start gegaan. Voor de zoveelste maal op de Weissensee aanwezig en vele keren de tocht uitgereden. Beide mannen zijn in de zestig, ga er maar aanstaan! De ijsclubleden Jaco (9.32) en zijn 9 jarige zoontje Erben van der Lans reed maar liefst 2 x 50 km (4.23). Michel van Ruitenburg vond de 200 wat te veel van het goede, maar reed op dins– en op vrijdag wel 125 km. Mieke (8.06) en Gijs Buitelaar (8.29), voor velen van ons geen onbekenden. Met deze tijd was Mieke maar liefst de 11e vrouw die de finishlijn die dag passeerde, Chapeau! Schoondochter Angelique van Santen reed de 200 km in 10 uur en 19 min. Een hele prestatie als je bedenkt dat zij sinds vorig jaar pas op schaatsen staat. Haar motivatie en haar liefde voor Gijs zorgde voor deze geweldige prestatie.
De rest van de week diende puur als vakantie en dat heb je dan ook meer dan verdiend. Wandelen, skiën, langlaufen, lekker eten en feesten en natuurlijk de beide Stompwijkse toppers aanmoedigen. Het team van Het Groene Hart van Joost Juffermans reed regelmatig goede uitslagen, een genot om naar te kijken. Het team werd uitstekend verzorgd door Loes en Marleen de Haas. Zij zorgden voor de maaltijden en masseerden de benen van de mannen. Martijn van Es was de hele week in goede doen en werd door velen getipt als de winnaar van de Alternatieve. Hij reed werkelijk een superrace en sprintte af met een groep van 24 rijders, maar moest het vlak voor de streep afleggen tegen de rappe sprinter Karlo Timmerman en eindigde als 3e. Jammer, hij verdiend het zo erg, we hadden het hem zo gegund! Het A peloton raffelde de 200 km af in slechts 5 uur en 32 minuten. De teleurgestelde Martijn opperde tijdens het interview om voortaan maar 300 km te gaan rijden. De omstandigheden waren deze editie niet zwaar genoeg. Het is nooit eerder gebeurd dat een groep van 24 rijders voor de overwinning moest afsprinten. Er zijn dit seizoen nog twee kansen, Zweden en Finland.
Brenda van Leeuwen (vriendin van Jolanda) werd tijdens haar verblijf ziek en moest overhaast naar huis. Voor haar betere tijden gewenst en dank aan allen die zich hebben ingezet om van dit weekje een succes te maken. Natuurlijk gaat onze dank ook uit naar Brigitte en Hans waar wij de hele week verbleven.
Frans Oliehoek