Het leven is duur en daarom is niet alles mogelijk. Dat is te accepteren én het is juist leuk om wat te wensen over te houden, nietwaar! Het lijkt mij bijvoorbeeld te gek om wat vaker theaters te bezoeken maar steeds als er wat euri’s overblijven dan besteden we het toch weer aan iets anders, meestal ook iets wat véél belangrijker is. Nu wil het geval dat mijn lieve (slijm, slijm) echtgenote bij een bedrijf werkt wat graag sponsort en heel toevallig zat daar ook een theater bij, het Carré in Amsterdam! En heel toevallig kreeg zij enkele weken geleden een brief van haar baas waarin vermeld stond dat zij met nog drie mensen naar een uitvoering mocht van het Chinees Staatscircus! Dat werd effe feesten in huize Veldmuis, maar toen Mams zei dat het helemaal niet zeker was dat wíj mee mochten, sloeg onze vrolijkheid om in diepe treurnis… We besloten haar te paaien middels kamers opruimen en een rondje huisstofzuigen en ze trapte er in: we mochten mee! Maar wat doen we met Sil? Gelukkig wilde hij uit logeren bij zijn oom en tante maar daar moesten we wel hemel en aarde voor bewegen want eigenlijk wilde hij niet, hij wilde bij tante Jo. Maar die was op vakantie dus dat feest ging niet door.
Afgelopen vrijdag was het dan zover en nadat Sil zijn tas had ingepakt (Bert, Ernie, Muis en een Puzzel..) en was opgehaald, propten we gauw wat broodjes kroket naar binnen waarna de reis kon beginnen. Op weg naar het theater van onder andere Toon Hermans, Wim Sonneveld, Snip & Snap en Herman van Veen…. Ik kon het nog steeds niet geloven! Mijn vrouw geloofde niet dat we in één keer goed reden wat resulteerde dat we daar veel te vroeg aanwezig waren. Maar het was lekker weer dus we gingen een fijn stukje wandelen langs de Amstel en leerden de jongens over ‘Amsterdammertjes’, het smalste huis van Europa en rondvaartboten.
Om kwart voor acht zaten we met een rolletje King op het rode pluche waarna even later de show kon beginnen. En wat voor een show! Ze hadden als thema de sprookjes van Hans Cristian Andersen en we zagen Het Lelijke Eendje, Het Meisje met de Zwavelstokjes, De Kleine Zeemeermin, De Nieuwe Kleren van de Keizer, Het Tinnen Soldaatje en de Prinses op de Erwt. En dan de acrobatische versie. Het publiek was in extase en ik kon het niet laten mijn kreten van bewondering te onderdrukken: “Oooh, wat knap! Fantastisch, wat ontzettend knap!” en applaudisseerde tot ik geen gevoel meer in mijn handen had. Totdat ik naast mij een sikkeneurige Sven zag zitten, met de armen over elkaar heen en een prutlip waar een gemiddelde puber U tegen zou zeggen! “Wat is er met jou aan de hand?” vroeg ik in opperste verbazing want volgens mij moet zelfs de grootste chagrijn van deze show vrolijk worden.
“Je moet eens ophouden met steeds te zeggen dat ze zo knap zijn! Je hebt Mama al, dus je mag niet naar andere meisjes kijken!” …………!
Nadat ik bijgekomen was van het lachen heb ik hem uitgelegd wat het verschil is tussen knap en iets knap vinden, waarna Sven weer opgelucht kon ademhalen en weer kon genieten van de show. In de Pauze was er even tijd voor een heerlijk ijsje wat kennelijk goed beviel bij Sven want hij vroeg na terugkomst in de zaal wanneer het weer Pauze was…. Het zijn ook echte lekkerbekken!
Een paar uur later kwamen we zéér voldaan thuis waarna we nog even konden napraten onder het genot van een chipje en een glas fris. Mijn vrouw kreeg een SMS’je binnen: “Met Sil alles goed! Hij slaapt! (Eindelijk…).” Ik nestelde me op de bank met een heerlijk biertje en wist het zeker: Deze dag klopte van A tot Z!
Veel plezier op de Kermis!!! Arjen Veldhuizen