Hallo iedereen,
Graag wil ik jullie nog een keer bedanken voor de dansuitvoering van afgelopen zondag. De moeders die hebben geholpen met omkleden, optutten, en de haren hebben gedaan ook hartstikke bedankt! Ook Marian Pijnacker en Ben Schutte hartstikke bedankt voor het zingen, en voor het vermaken van het publiek in de pauze, zodat de kinderen uit het publiek lekker konden dansen! Het zag er erg gezellig uit.
Nicoline en Aad van Velsen héél héél erg bedankt voor het oefenen in jullie grote schuur op de donderdagavond! Ik ben zo blij dat wij van jullie grote ruimte gebruik mochten maken! De vloerverwarming was erg lekker, zonder jullie hadden we nergens kunnen oefenen met zo’n grote groep! En Nicoline ook bedankt voor het opruimen en vervoeren van de kleding naar mijn huis zondag. Heeeeeel lief, je bent een engel! Altijd behulpzaam!
Rina ook bedankt voor het regelen van de vloerbedekking en de sporthal, en alles wat je nog meer hebt gedaan!
Natúúrlijk mijn zus Carmen niet te vergeten. Héééééééééééééééééééél erg bedankt met het afwerken van de kleding, de rit naar Eindhoven. Hahaha wat hebben we toen gelachen, en wat een puinhoop was het daar! (maar dat is weer een verhaal apart) Ook bedankt voor het fotograferen van de danseressen, de kinderen aankleden, het programma maken, etc. etc. etc. jij was mijn hulp in nood! Zonder jou had ik dit niet af kunnen krijgen!
En verder iedereen bedankt die ik ben vergeten!!!

Uiteindelijk wil ik ook mijn verhaal kwijt. Zoals mensen het al wisten, gaf ik vorig jaar al een beetje de indruk dat ik wilde stoppen met Jazzballetles geven. Iedereen vond het jammer dat ik ermee ging stoppen, dus besloot ik nog één jaartje door te gaan, want dan nu is het precies vijf jaar. Maar dan moest het dit laatste jaar wel extra spectaculair zijn, dacht ik. Ik heb het die 5 of eigenlijk 6 jaar erg leuk gehad met lesgeven. Er is veel gelachen en ik ben ook een beetje streng geweest voor de kinderen, maar dat hoort er nou eenmaal bij.
Ik ga stoppen, omdat het best wel veel werk is. Ik ben een heel jaar aan het voorbereiden, choreografie bedenken en 7,5 uur per week lesgeven. Kleding ontwerpen, bestellen, inkopen, maken en vermaken. Bestellingen ophalen (waarvoor ik vaak genoeg voor niets ben gereden). Kortom, ik ben vaak aan het ritten en ben dus lekker bezig.

Maar ineens kan alles toch te veel worden.
Ik wil nog wel dansles geven, maar geen grote uitvoering meer. De voorbereiding in de sporthal vind ik erg heftig. De zaterdag voor de uitvoering gaan we met alle groepen de finaledans oefenen tot half 4. Snel naar huis, ‘s avonds weer terug om de zaal tot een soort theater om te toveren. Kleding klaar leggen en nakijken voor de volgende dag.
Dus de kinderen en ik pas om 2 uur ’s nachts thuis, en Theo, Alfons en Dion gingen nog even door tot kwart over 3 (zomertijd). De volgende dag weer vroeg op om naar de sporthal te gaan. Nog allemaal de dansjes doornemen, en dan is het alweer half 2.

Dit is het totale beeld van hoe ik “Jazz like that” beleef. (Theo noemde het de laatste tijd: “Stress Like that”)
Dus heel veel gelachen en gedanst, maar voor mij is het nu genoeg geweest. Na 5 uitvoeringen vind ik het een mooie afsluiting. Het was altijd al mijn droom om een eigen dansschool te hebben en een mooie uitvoering te geven, dus ik kan zeggen dat mijn droom is uitgekomen!
IEDEREEN BEDANKT!!!

Groetjes, Maria van Santen