Mijn laatste stukkie van het jaar vergt nogal wat van mij. Niet om het schrijven ervan, nee, het gaat meer om de inhoud. Want als ik mezelf teruglees zie ik een hoop zaken die ik nog had moeten doen. Zo was er, euh..is er, nog steeds een schuur die nodig opgeruimd moet worden. En dan bedoel ik ook opgeruimd. Het zal al zes keer gedaan moeten zijn in 2010 maar het waren, achteraf gezien, louter vage beloftes. Want dan overheerst bij mij toch het ‘waarom zal ik het opruimen’. Want twee dagen later is het weer een bende. Die bende wordt niet alleen gecreëerd door de kinderen (altijd weer die kinderen..zucht) maar ook door mij. Want zodra ik ook maar iets van een klusje gedaan heb ligt alles alweer overhoop, dan hangen de steeksleutels niet meer keurig aan de muur, is de gereedschapskist een wirwar van gereedschap (terwijl ervoor alles nog keurig gesorteerd lag) en struikel ik weer over de fietspomp, onderdelen van fiets- of scooter of resten van hout en verfmaterialen. Herkenbaar? Gelukkig. Ook liggen er spullen die al maanden liggen te wachten om naar de kringloopwinkel De Stal (wordt momenteel onderverhuurd…) gebracht te worden. Ik krijg het maar niet voor elkaar. En dan wordt ook nog eens de oorlog verklaard aan Iran! Dan zullen de reservetroepen opgeroepen moeten worden want zoveel soldaten hebben we niet meer. Heb ik eigenlijk mijn plunjebaal nog wel in huis? Die ligt vast ook in de schuur. Ik zag de inhoud ervan de afgelopen jaren regelmatig voorbij komen met eronder of er in, een van mijn kinderen…
De laatste weken van 2010 zijn aangebroken. Op het moment dat ik dit schrijf zitten we midden in de sneeuw. En niet een klein beetje ook! Zoals we dit jaar begonnen, met sneeuw, eindigen we ook weer. Lekker glibberen op de stoep, slingerend over de weg …Wankelend Over De Drempel. Zo heette in 1979 de oudejaarsconference van Wim Kan. Zo voelt het ook dit jaar…Dat we wankelend over de drempel gaan. We zijn het evenwicht kwijt. Limburg is bezig met een revolutie en niemand doet wat. Een wolf in schaapskleren. Het brengt mensen aan het wankelen en ja, dan weet je weer hoe belangrijk evenwicht kan zijn.
We naderen het einde van het jaar, tijd om de balans op te maken. Veel leuke dingen hebben we weer mee mogen maken maar ook veel ellende passeerde onze wegen. Zo was er de aardbeving in Haïti en de Olympische Winterspelen in Vancouver: “Wat doet hij nou? O nee hè, je moet in de andere baan schaatsen!” Dan de klap: het Kabinet Balkenende viel. Op 10 juni werd al gauw duidelijk hoe de maatschappij rechtser werd. Zoals ik al zei, het evenwicht is weg en nu moeten we alles maar gedogen. De natuur kwam ook in opstand. Vulkanen met namen die niet uit te spreken waren, legden de luchtvaart plat. Velen werden gedwongen langer te verblijven op vakantie- of werkadres. Zo sprak ik iemand die in Londen gestrand was. Vervelend. Hij ging met enkele collega’s s’ avonds een blokkie om en op een gegeven moment staan ze op een plein..vol met mensen, allen in oranje kleding, poffertjes- en patattenten en verderop, op het podium..Di-Rect! Toen bleek dat ze beland waren op Trafalgar Square, waar een soort van Koninginnedag gehouden werd ter promotie van ons gekke, toch wel leuke landje. Maar toen het vliegverkeer dan toch weer op gang kwam, donderde er weer eentje naar beneden, met een Poolse politieke delegatie waaronder de President. ‘Dan maar met de boot’ was ook geen optie want in de Golf van Mexico begon een oliepijp te lekken…Och, och, het was een zootje of we maakten er een zootje van!
Altijd leuk, terugkijken gaat makkelijker dan vooruit. Nu de sneeuw er weer ligt vraag ik mij af wanneer en welke van mijn drie zonen de sneeuwschuiver ter hand neemt. Ik weet nog van begin dit jaar dat ‘de mannen’ dat maar raar vonden. Vooral omdat ik wilde dat ze een pad maakten over de gehele lengte van de straat. Uiteindelijk was het Sven die het braaf uitvoerde, maar dat was zeer waarschijnlijk omdat men hem knaken in zijn hand duwde, als dank voor zijn inspanningen. Al schuivend werd hij rijker en rijker…
Het kabinet in België viel ook. Maar dat waren we al gewend van ze. En ja, dan was daar ineens FC Twente die er met de landstitel vandoor ging. Ach, prima, heb daar wel vrede mee. Op 4 mei was er ééntje die geen vrede had met zichzelf. Dat liet hij rond een uurtje of acht even horen en vervolgens zagen we hoeveel angst er momenteel in de gemiddelde Nederlander zit: er brak enorme paniek uit. Door het WK voetbal verdween die angst weer een beetje. Heel Nederland kleurde oranje. Heel Nederland? Nou, bijna, op één huis na. Daar hingen Duitse vlaggetjes voor de ramen en waren er enkele ‘Zimmers frei’. De grapjas die dat verzonnen had werd stiller en stiller toen bleek dat de Duitsers wel heel erg goed speelden…’Wie die Holländer!’
Genoten heb ik van de verslagen die een oom dagelijks opstuurde vanaf zijn vakantieadres op Bali. Ik ben niet zo reislustig maar nu kreeg ik er zelfs zin in. Ergens zin in krijgen is belangrijk voor het slagen ervan. Zo kreeg ik ook zin om de slaapkamer van mijn oudste zoon op te knappen. Het werd een groot succes, zelfs enkele televisierubrieken belden om te filmen (ze kunnen namelijk nergens meer liefhebbers vinden..) maar ze kwamen er niet in. Zin kreeg ik weer in koken na een etentje ter ere van het trouwen van mijn zwager. Hij en zijn vrouw hadden een restaurantje in Voorburg afgehuurd en ik heb daar de hele avond, polonaiseloos, heerlijk mogen eten en drinken. Ja, dat was genieten.
Het jaar 2010 loopt op haar eind. Het ultieme Kerstgevoel is weer gestart dankzij de 3FM Serious Request en volgende week begint weer de Top 2000. Muziek, goede muziek, is voor mij erg belangrijk dus de radio staat weer zoveel als het kan aan, de kinderen kijken maar op hun kamer naar de TV. De bezoekers van de Love Parade kwamen ook voor de muziek. Het werd een catastrofe met 21 doden. Voor de mijnwerkers in Chili liep het wel goed af. Ruim voor de kerstdagen werden ze een voor een naar boven gehaald, een prachtig verhaal voor bij het haardvuur. Helaas worden dit soort verhalen weer overschaduwd door ranzigheid, deze keer uit Amsterdam, waar een beerput open ging.
De Dorpsketting bestond dit jaar alweer 40 jaar. 2000 maandagavonden zijn er door vele vrijwilligers opgeofferd om de DK in elkaar te draaien. Maandags zit ik al op internet mee te kijken hoe de Ketting digitaal gevuld wordt en lees met plezier de artikelen. Waar een klein dorp groot in is, de lijfspreuk van Stompwijk. Dat zou op een enorme tegel geverfd moeten worden, met namen van alle vrijwilligers in Stompwijk erop. Dat wordt een enórme tegel!
Fijne feestdagen en een prachtig Nieuw Jaar met meer evenwicht!