Een van de leuke dingen in een nieuwbouwwijk is dat iedereen weer alles moet opbouwen, zowel in als om het huis. Theoretisch is dat wel mooi te verwoorden, maar in de praktijk betekent dat gewoon hard werken. Klussen dus, tot je erbij neer valt. Waar ik dus een absolute hekel aan heb. Klussen waar je Nico van de televisie midden in de nacht voor wakker kan maken. Ik heb nog geprobeerd ons op te geven voor zo’n klusprogramma. Voor het onderdeel ‘de grote metamorfose’. Helaas kwamen we daar niet voor in aanmerking omdat we nog niks te metamorfosen hadden. Belachelijk! Ook heb ik een brief naar Jan de Bouvrie geschreven maar die zat vol tot eind 2030, zat reeds midden in de opnamen van een of ander reclame-spotje, en was eventueel van plan om daarna de politiek in te duiken, bij een of andere leefbare partij om precies te zijn.
Dus wat het interieur betreft was er niets te halen in de wereld die televisie heet, en zodoende werd ik gedwongen tot een noodoplossing: me opgeven voor het programma In Holland staat een Tuin. Ja, ja, soms wordt je op deze wereld tot het uiterste gedreven! In dit programma gaan de buren dan je tuin veranderen en andersom. En dat alles onder begeleiding van die gozer van Krabbé: eigenlijk voor mij al reden genoeg om mijn tuin vol te storten met beton en een metershoge omheining, uiteraard dat laatste onder 220 Volt stroom. Maar zoals ik al zei, je wordt soms op deze wereld tot het uiterste gedreven. In afwachting of we mee mogen doen, onze nieuwe buren weten nog van niks, mijn vrouw trouwens ook niet, fantaseer ik al een beetje hoe mijn tuin er over een tijdje uit gaat zien…..Ik wil onder andere graag een schutting met verschillende uitsparingen zodat ik mijn leuke buurvrouw wat vaker kan zien…euh…nee, om wat meer licht in de tuin te krijgen (!), ik wil een vijver met daaroverheen een bruggetje zodat ik elke dag kan kijken hoeveel goudvissen er nog níet opgegeten zijn door een toevallig passerende reiger en ik wil een zitje bij de schuur om uit te kunnen rusten als ik aan het tuinen ben geweest. Eigenlijk wilde ik óók een leefkuil, maar daar ben ik sinds gisteren resoluut van afgestapt. Mijn zwager kwam namelijk gisteren bij ons op bezoek, onder begeleiding van twee krukken. Hij had zijn voet verstuikt. Uiteraard wilde wij daar het fijne van weten en na lang aarzelen kwam hij met zijn verhaal. Hij stond aan de rand van hun leefkuil en wilde zich omdraaien, maar er lag wat op de grond en toen verstapte hij zich en een tel later lag hij ín de leefkuil. Op zich was daar nog wel mee te leven, maar het meest vervelende was dat deze leefkuil vol
zat met water, dus na de schrik van het vallen zat hij ook nog met een nat pak! Tijdens deze bekentenis was het voor mij héél moeilijk om niet in lachen uit te barsten, dus toen vertelde ik hem snel van mijn In Holland staat een Tuin plan. Toen begon hij ineens te schateren van het lachen!
Tja, ik denk er nu maar over om er maar niet meer aan mee te doen en uiteindelijk zelf maar aan de slag te gaan.
Of Sinterklaas moet aanstaande donderdag in een gulle bui zijn……
Arjan Veldhuizen