Ik voel me behoorlijk genaaid! Als kiezer. Want het was zo duidelijk: CDA en de PVDA kregen de meeste zetels na de verkiezingen dus zij zouden gaan regeren. Effe formeren en klaar is PeterJan. Ze hadden alleen het nadeel dat er een oorlog uitbrak, dus de vorderingen van de formatie werden een beetje naar de achtergrond gedrukt, de kopstukken kwamen niet zo vaak in beeld en dat doet natuurlijk pijn, want die aandacht van de media is best wel lekker. Maar met de val van Bagdad kwam ook het nieuws dat Peter –Jan en Wouter het niet met elkaar eens konden worden, sterker nog, het CDA gooide de deur keihard dicht. Wouter kreeg niet eens meer een voet tussen de deur! Al jaren maak ik gebruik van mijn stemrecht maar nu begin ik toch te twijfelen of stemmen inderdaad nog wel zin heeft. Ik denk er hard over om dit demo cratische recht maar in te leveren. In dezelfde week van De Mislukking zien we hoe het beeld van wijlen Pim tegen een viaduct tot stilstand komt. Zou dat een teken zijn geweest? Gestuurd ergens vanaf een wolk? Zelfs een gesprek onder vier ogen in het flatje van de demissionair Minister President mocht niet baten. Al hebben we inmiddels begrepen dat het weliswaar onder vier ogen ging, maar dat er ongeveer zes paar oren via een gsm op de hoogte werden gehouden van het gesprek….En Wouter maar denken dat PeterJan een zwakke blaas had…Niets zo irritant als iemand die steeds naar zijn gsm grijpt in een goed gesprek. Of was het ter voorbereiding van de Nationale SMS dag, binnenkort bij SBS6 te zien, waarin ‘JIJ megavet waanzinniggave prijzen kunt winnen!’ Volgens mij ontstaan dit soort televisie programma’s spontaan in een regeringloos land. Daar krijg ik een echt Veronica gevoel van! Onderhand ligt heel Nederland op haar gat. Voetbalclubs hebben ineens geen centen meer en grote bouwprojecten blijken veel duurder uit te vallen dan voorzien was. Gelukkig wordt mijn aandacht van al deze ellende afgeleid door lekker bezig te zijn in onze tuin. Sinds vorige week ben ik met mijn buurman bezig een schutting te bouwen. We doen het allebei voor het eerst, alhoewel ik wel wat ervaring had opgedaan in Stompwijk. De nood van deze schutting is ook nu weer zeer hoog te noemen, omdat onze jongste zoon er steeds vandoor gaat zodra de schuifpui op een kiertje staat. Het is leuk werk, alleen de palen zetten viel ons vies tegen. Theoretisch graaf je met een grondboor een gat en daar moet dan de paal in komen te staan. Waterpas. Maar in de praktijk komt het er op neer dat de grondboor steeds scheef weg loopt waardoor de paal alles behalve recht komt te staan. Gelukkig zijn buurman en ik niet voor één gat te vangen en komen we al snel tot oplossingen met als resultaat dat de schuttingen bijna klaar zijn. Wij hebben geen twee en een halve maand nodig om tot een oplossing te komen! In goed overleg bereik je alles.
Misschien hadden Wouter en PeterJan eerst samen een schutting moeten bouwen! Arjen Veldhuizen
