LEIDEN/STOMPWIJK Jarenlang gold Ron de Roode (38) als een gevaarlijke schutter bij ADO Den Haag, Willem II en Telstar. Voetbalkenners zullen zijn fanatisme op het veld ongetwijfeld ook nog wel herinneren. Scoren doet de spits van weleer niet meer zoveel, maar de passie en gedrevenheid uit zijn jonge jaren zijn nog steeds sterk aanwezig. Na zes jaar trainer bij LFC wil Ron de Roode zijn fanatisme nu overbrengen op het jeugdige maar zeer talentvolle elftal van Stompwijk ’92. Aan ambities als coach in ieder geval geen gebrek. Door Hans Beukema

Zelden kwam een speler op een dusdanig vreemde wijze in het betaald voetbal terecht als Ron de Roode. De jeugdspeler van Roodenburg werd in 1982 te licht bevonden voor het eerste elftal van de toenmalige tweedeklasser. De trainer durfde de toenmalige A junior nog niet voor de leeuwen te gooien. Het bleek een enorme vergissing te zijn, omdat Ron de Roode vier maanden later in de eerste divisie debuteerde bij ADO Den Haag tegen MVV (1 1). De schaduwspits luisterde zijn debuut op met de enige treffer Haagse treffer. Dit doelpunt bleek de voorbode te zijn van een loopbaan als veelscorende aanvaller. Zes jaar lang was Ron de Roode een vaste waarde in het elftal met onder meer René Stam, Marcel Valk en Alfons Groenendijk. De hoogtepunten waren wel de promotie naar de eredivisie in 1986, zonder zelfs maar één nederlaag, en de vier duels in de Europacup voor bekerwinnaars ruim een jaar later. De Roode kan zich de vliegreizen naar Hongarije (Ujpest Dosza) en Zwitserland (Young Boys Bern) op de maandagen nog goed voor de geest halen.

De trefzekerheid van de aanvaller ontging andere clubs in de eredivisie ook niet. De transfer naar het ambitieuze Willem II in 1988 was een mooie beloning voor de vele goals in de ere en eerste divisie. Ron de Roode kreeg direct een basisplaats van trainer Piet de Visser die Europees voetbal wilde afdwingen met de Tilburgers. Het zou echter anders lopen met de ambities van de aanvaller en de oefenmeester. Willem II kwam geen moment in de buurt van de subtop en tot overmaat van ramp liep De Roode een vervelende knieblessure op in een duel tegen de oud internationals. Tijdens de revalidatieperiode nam Adrie Koster het roer over van De Visser, waardoor De Roode buiten de boot viel. De nieuwe trainer gaf de voorkeur aan een andere schaduwspits. Dat was een hard gelag, omdat hij elke dag op en neer reisde van Leiden naar Tilburg. De interesse van Telstar in het seizoen 1989 1990 kwam dan ook wel als geroepen. Aanvankelijk reageerde de spits nogal sceptisch op het aanbod van Ruud Geels, omdat de ‘Witte Leeuwen’ in de kelder van de eerste divisie vertoefden. De Roode tekende uiteindelijk toch voor de club,
omdat de ambities van Telstar hem wel aanspraken. Het elftal wilde veel nieuwe spelers halen en bovendien lag Velsen niet ver van Leiden af. De club haalde enkele jaren later inderdaad de nacompetitie, maar de spits zou nooit meer in de
eredivisie te bewonderen zijn. Blessures kwamen steeds op het verkeerde moment. De Roode knokte zich altijd weer terug, maar desondanks kon hij nooit die grote klapper maken. Bovendien tekende hij enkele keren steeds net te vroeg bij een nieuwe vereniging, waardoor een club als Feyenoord niet op zijn lijstje terechtkwam. De Roode is desondanks wel redelijk tevreden over zijn carrière als profvoetballer die hij in 1995 afsloot. Daarna bouwde hij verder af bij Roodenburg en RVC Rijswijk.
Na zijn periode als profvoetballer stortte Ron de Roode zich direct op het trainersvak. Dat vond de goaltjesdief een logische keuze, omdat hij vanaf zijn 17e immers alleen maar met voetbal bezig was. Als je eenmaal in die wereld zit, blijf je daar ook wel in. De Roode is nu in het bezit van de diploma’s ‘Oefenmeester 3 en 2’. Met dat laatste certificaat mag je elftallen in de tweede klasse trainen. Ron de Roode startte zijn trainersloopbaan in 1997 in de vierde klasse bij LFC, waar hij zes jaar zou blijven. De eerste seizoenen waren prachtjaren, omdat de Leidenaren bovenin de vierde klasse meedraaiden. Promotie werd wel steeds net misgelopen. Daarna kwam de klad er langzaam in met een degradatie in 2001 naar de vijfde klasse als gevolg. Het afgelopen jaar kan met recht een rampjaar worden genoemd. Ron de Roode beschikte over slechts 15 spelers, waardoor hij steeds met grote moeite een volwaardig elftal op de been kon brengen. In enkele gevallen moest De Roode zelf ook nog in het geelzwarte tenue opdraven als libero of centrale middenvelder. De trainingen werden vaak maar door 5 of 6 voetballers bezocht. De oud profvoetballer kon zijn fanatisme dan ook niet kwijt bij de voorheen zo roemruchte club. De Roode wil het liefst alle wedstrijden winnen, wat bij LFC afgelopen seizoen onbegonnen werk was. De Leidenaren eindigden afgelopen jaar teleurstellend voorlaatste in het laatste seizoen van de oud profvoetballer. Veel spelers bleken niet over de gedrevenheid van de trainer in het verleden te beschikken. Ron de Roode wilde alle kansen die hij kreeg voor het vijandelijke doel, graag benutten. Hij neemt een 2 1 overwinning van een willekeurige club als voorbeeld. De meeste spitsen zijn tevreden over hun spel, wanneer zij die twee goals maken. De Roode zit echter niet zo in elkaar. Hij was na afloop doodziek van de gemiste kansen.

De oud profvoetballer hoopt dat fanatisme wat meer terug te vinden bij Stompwijk ’92, waar hij voor een jaar tekende. Uitgerekend tegen dat elftal nam De Roode afscheid van de Boshuizerkade. LFC is inmiddels met VNA en UDWS gefuseerd. De grijszwarten daarentegen promoveerden op 1 juni jl. naar de vierde klasse. Hij zal in Stompwijk een jonge maar talentvolle spelersgroep aantreffen, wat hem zeer aantrekt. De trainer heeft al enkele duels van zijn nieuwe club gezien. De eerste
indrukken van het elftal zijn positief. De achterhoede staat goed, maar met name voorin en op het middenveld loopt veel talent rond. De Roode was vooral te spreken over het eerste half uur van het nacompetitieduel tegen SV Duindorp,
waarin de Stompwijkers zeer goed positiespel speelden. Op basis van die fase moet een plaats in de middenmoot van de vierde klasse mogelijk zijn. Toch blijft de trainer voorzichtig. Hij heeft geen idee, hoe het elftal zal reageren op de tegenstanders in die afdeling. Daarom is handhaving ook de hoofddoelstelling en het liefst met aanvallend voetbal. Daarna wil hij hogerop met Stompwijk ’92. De Roode heeft duidelijk zin in het avontuur bij zijn nieuwe club. Zo staat de eerste training al op 29 juli op het programma, terwijl de meeste ploegen pas een week later weer met de bal aan het werk zullen gaan. De eerste twee weken beloven pittig te worden, omdat de Stompwijkers dan vier keer per week zullen trainen. Het eerste oefenduel tegen Roodenburg volgt een week later. Rond 20 augustus begint de Amstelcup weer. De Roode ziet de drie poulewedstrijden als een goede graadmeter voor de competitie. In tegenstelling tot veel trainers beschouwt de oud profvoetballer deze duels wel degelijk als echte wedstrijden die hij dolgraag wil winnen.

Aan ambities bij Ron de Roode dus geen gebrek. Hij zal op termijn wel weer in het betaald voetbal willen werken. Die mogelijkheden zijn er volgens hem wel degelijk, omdat De Roode bij ADO Den Haag en Telstar nog steeds een graag geziene gast is. In het Zuiderpark kon hij als jeugdtrainer aan de slag, maar toen had De Roode al bij LFC bijgetekend. In Velsen was enkele jaren geleden ook een niet duidelijk omschreven vacature. De oud profvoetballer kwam echter net te laat, omdat alle contracten al waren ingevuld. De Roode maalde daar niet echt om, hij heeft de tijd. Hij zal zich vanaf 1 juli voor de volle honderd procent op Stompwijk ’92 richten. Daarna ziet de gedreven trainer wel wat er komt.