Zo, Moederdag is weer achter de rug….(zucht!). Zondagmorgen had ik mijn jongste twee zonen al bij mijn bed staan want we zouden ‘krozantjes’ bakken. De oudste lag nog te slapen, hij lag bij de te komen van een voetbaltoernooi op de dag ervoor. In principe moest hij met zijn maatjes maar drie wedstrijdjes afwerken maar omdat er een team was uitgevallen werd zijn team ook op een ander veld ingezet dus waren het ineens zés wedstrijden. Ja, dat was even de tanden op elkaar voor de boys maar ze bleven erg gemotiveerd. Deze motivatie kwam niet van mij als leider maar omdat ze de dag dààr voor naar de film ‘In Oranje’ waren geweest. Van die film waren ze erg onder de indruk geraakt. Natuurlijk kwam dat door het gegeven dat de hoofdpersoon, Remco, een leeftijdgenoot was en dat voetballen zijn lust en zijn leven was. Maar er zat ook drama in de film want Remco zijn vader stierf…Toen ik aan de mannen vroeg hoe ze dat ervaren hadden viel er even een stilte, maar ze bekenden toch wel wat last van vochtige ogen gehad te hebben….
Na al die wedstrijden was er dan de prijsuitreiking en de gebruikelijke verloting onder elkaar van de beker. Want ze willen allemààl die beker mee naar huis! Je kon de teleurstelling van de gezichten lezen toen ze het winnende lootje nìet bemachtigden….Er was zelfs een spelertje die dacht dat hij het vaantje moest kopen…”Maar ik heb geen geld bij me…!” Dat zijn prachtige momenten voor begeleiders en ouders, dus een goede reden om eens wat vaker naar de jeugd te gaan kijken?
Wèèr werd mijn dekbed van me afgetrokken en ik zag aan de wekker dat het alweer kwart voor negen was: “Pap, kom je nou?” Mijn vrouw duwde een knie in mijn rug en dat was voor mij een teken dat het nu ècht tijd was om te gaan coachen. Nu niet van een voetbalteam maar van drie jongetjes die hun Moeder wilden verwennen. Van tevoren was ik op de hoogte gesteld wat er gemaakt moest worden: krozantjes (?), een eitje (“En ik wil er ook een!” zei Sven), een kop koffie (’n mok mag òòk) en een bloemetje. Het bloemetje was gauw gevonden want er stond toevallig een vers boeketje op tafel….De ‘Krozantjes’ zaten in een blik…in een blik? Ik scheurde volgens de instructie het wikkel er af maar er gebeurde niets. Net toen ik mijn grootste mes wilde pakken, hoorde ik ineens een doffe plof en zag dat het blik open gescheurd was. De jongens ook, inclusief Youri die al ogenwrijfend de keuken ingelopen was. Even later lagen er zes ‘Krozantjes’ op het aanrecht en kon het bakfeest beginnen. Ondertussen veegde ik nog even het huis aan voor het geval mijn vrouw later op de dag zou gaan klagen dat Moederdag tot na het ontbijt duurt. Ja, ik denk overal aan! Voordat ik het eitje ging koken, liet ik nog even de hond uit en zag dat het al bijna kwart over tien was….Drie minuten later (ze wilde een zachtgekookt ei) liep ik met de jongens naar boven, onderwijl het inmiddels traditionele ‘Het is Moederdag, een blijde dag’ zingend. Youri had een borduurwerkje gemaakt maar het was nog niet af…Sven kwam met een houten kistje, bekleed met zachte stof voor Mama’s sieraden (ik wist niet dat zij die heeft maar ik houd wijs mijn mond..) en Sil was kennelijk naar de winkel geweest want hij had een luchie en een zalfie voor mams. Mama was erg blij en het duurde maar liefst drie uren voordat ze de volgende bekende zin uitsprak: “Ik dacht dat ik vandaag niets hoefde te doen?!”

Arjen Veldhuizen