Door allerlei omstandigheden heb ik voor dit stukje een deadline gecreëerd van een klein uurtje…* Stom van me, ik had ook veel eerder moeten beginnen maar de afgelopen dagen stonden geheel in het teken van rijmen en dichten én het maken van een surprise. Wat de surprise betreft: gelukkig heb ik een handige vrouw en na héél lief voor haar geweest te zijn kreeg ik haar zover om iets moois te maken. “Maar dan moet jíj de gedichten maken!” kaatste ze de bal terug, maar dat vond ik niet erg want dat ligt mij wel. “En maak meteen het gedicht wat Youri moet maken, schat!” voegde ze er nog aan toe…Ja, je geeft ze een vinger….! Dus ik aan de slag. Drie gedichten, één voor mijn schoonmoeder, één voor mijn nichtje en één voor mijn schoonzusje. Mijn nichtje, 12 lentes, wilde make up en aangezien ik nogal een ouderwets tiepje ben (volgens mijn vrouw) kon ik het niet laten om in dat gedicht wat aanmerkingen te verwerken, slaande op het feit dat ze later, als ze écht groot is, nog genoeg van dat spul op haar gezicht kon gaan smeren, en dat ze niet zoveel moest MSN’en want dat was slecht voor je taalgevoel en dat ze haar GSM gewoon thuis moest laten liggen. Een preek dus, en mijn vrouw (wél modern) vond dat ik weer eens helemaal doorsloeg. Na de belofte dat ik het zou veranderen, niet dus, werd ze weer wat rustiger en leefden we nog lang en gelukkig. Vervolgens verdiepte ik me in de personage Schoonmoeder. Dit verdiende even de aandacht want zij maakt een rottijd mee. Ik besloot een luchtig rijm te maken met een emotioneel plotje zodat er gelachen en aan het eind een traantje gepinkt kon worden. In de praktijk liep het toch even anders want na twee zinnen kwamen de tranen al…De schat. Ikzelf nam maar weer even een Fishermanfriendje en keek even de andere kant op want ik wilde niet dat ze wist dat ik het geschreven had. In eerste instantie lukte dat ook wel tot zij onder haar surprise een zalmkleurige taartschaal ontdekte…. ”Hee, dat is de schaal van Daan en Ar!” En dat klopte, die schaal stamt nog uit onze ‘wij hebben alles in zalmkleur’ periode en die hadden we nog steeds niet weggegooid omdat ik er toch geen afstand van kan doen vanwege mijn ouderwetse opvattingen… Gelukkig werd de aandacht niet te lang op de schaal gericht omdat Schoonmoe nu met haar arm in een snotachtige substantie moest graaien om haar cadeautje tevoorschijn te halen. Dan het rijm voor mijn schone zus. Dit meiske zit nog niet zolang bij de familie dus veel wisten we eigenlijk niet over haar. Ja, we wisten wel wát maar doordat wij nog wel eens slecht luisteren, overigens een kwaal van deze tijd, misten we toch wel wat details die van betekenis kunnen zijn, zoals bijvoorbeeld of ze nou tante is van een meisje of van een jongen. Ik belde dus haar ouders op en na enkele minuten trage start, ging het ‘dossier’ helemaal open en kreeg ik de fijnste details te horen waar zelfs haar vriend (mijn zwager) zijn oren van zouden gaan klapperen!
En ja hoor, je zag de vraagtekens boven haar hoofd verrijzen, tot grote hilariteit natuurlijk.
We zijn in totaal drie uur bezig geweest met de surprises want alle aanwezigen hadden zich echt uitgesloofd. De twee jongste kinderen, Sven en Sil (Still believers) kregen een zak vol cadeautjes van de Sint die even daarvoor bijna de raampjes uit de kamerdeur had geklopt.
Zij waren met vijf minuten klaar met uitpakken…… Wat een heerlijk avondje blijft het toch!
(*=precies 33 minuten!) Arjen Veldhuizen
