Ik wil je graag een afscheidsbrief sturen waarbij ik samen met jou wil terugblikken op ons pad. Natuurlijk ben ik je tegengekomen op de lagere school, maar nooit bewust omdat ik met Kees in de klas zat en alleen oog voor de oudere kinderen boven mij had. Pas als Marijke als 2e moeder voor onze kinderen zorgt, kom ik je vaker tegen en nog vaker bij het maken van de clubbladen met een spelletje Triviant na. Gezellige tijden, met altijd de moeilijke vragen voor Henk Luiten “Welke pianist…..”
Je vocht vanuit het clubblad altijd voor de mini’s in de Dorpsketting voor de opa’s en oma’s en je hebt het clubblad dan ook ingeruild voor de bestuurlijke zaken van de Dorpsketting. Niet alleen vanuit het bestuur maar ook steeds vaker was je tussen de zaalvoetbalwedstrijden door te vinden bij de redactie als invalhulp en eigen al snel als vaste kracht. Je verrijkte de avonden door je frisse kijk en relativerende opmerkingen. Open staan voor de toekomst, lange termijn planning en het schrijven van protocollen waar we nu plezier van hebben. Het uitzetten van lijnen siert je, altijd toekomst gericht. Een echte steunpilaar dus, niet alleen werken ook meedenken aan de vormgeving.
En als klap op de vuurpijl natuurlijk de avonden in het theater waar we samen vaak genoten van dansvoorstellingen zoals phylobolos (of zo) je weet wel, het fysieke theater. Napraten in het café of de kroeg om de hoek. Jij die er voor zorgde dat de gidsen voor het nieuwe seizoen verdeeld werden. De keuzes op elkaar afstemde en de bestellingen op je nam. Eerst had ik hier zoveel plezier in met Bep en jij hebt haar plaatsje tot mijn grote plezier aardig ingenomen. Nu zit je straks met haar en Toos op de eerste rang om naar het theater, zeg maar gerust circus, hier beneden te kijken. En het babbelen over boeken vind ik ook zo leuk.
Ik hoorde vorige week een prachtig nummer van Rob de Nijs “Vanaf vandaag…” en dat gaat dan verder dan begraaf ik jou in mij, niet in een kist, niet in de grond maar in mij dan kan je contact houden en blijven praten. Ik stel voor dat ik een deel van jou in mij begraaf, een deel dat altijd over schouders meekijkt in het theater, bij de bestuursvergaderingen van de Dorpsketting. Dan mag je door mijn ogen kijken en meelopen gedurende wande ltochten door de natuur. Je blijft voor mij onlosmakelijk verbonden met de natuur. De vogels die je aandacht trekken. Ik heb er een voor je gekocht een dik vogel op een slanke steel. Ik zal blijven gissen naar het soort en misschien leer ik het ooit zelf nog wel. Je mag door mijn ogen meekijken naar de handballende meiden, die mede door jouw kunsten het spelletje eigen hebben gemaakt. De feestelijkheden in Zuidhaghe met het Pietenfestival, wat een feest. En wat fijn dat Laura jouw superpiet is.
Ook op de schouders van de kinderen ben je altijd welkom, als je mee wilt gluren of hen wilt ondersteunen. Zelf nodig ik Bep uit bij het aangaan van moeilijke situaties, denk aan sollicitatie gesprekken, dan zeg ik: “Ga je mee?”. De wetenschap dat iemand op mijn schouders mee kijkt, steunt mij.
Sinds je me hebt verteld dat genezing niet meer mogelijk is, heb ik steeds een paar regels in mijn hoofd.

Het zwaard van Damocles is gevallen!
Als straks de poort wijd open staat
En het je tijd is, doe dan je ogen dicht
Spreid je vleugels uit
En vlieg naar het licht

Nou dit moest ik even kwijt met de mededeling
dat ik je verschrikkelijk zal missen als het zover is.
En als je mijn vader, Bep en Toos tegen komt doe hen
dan de lieve groetjes en ga je eigen weg. Petra (14 12 04)