Muizenissen

De oudste zoon des huizes, Youri, begint al beetje bij beetje puber gedrag te vertonen en wij daardoor het gedrag van ouders met pubers…. Het ene moment gedraagt hij zich als een ‘volwassene’ en het volgende moment is er geen land meer mee te bezeilen. Wanneer hij van ons niet naar een bepaalde televisiezender mag kijken omdat er ook nog twee jongere broertjes naast ‘m zitten, zet hij zijn gezicht op standje onweer en begint vreselijk te klieren. Dan probeer je als ouder zo’n jongen te sturen (onbegonnen werk als je ervaren ouders van pubers moet geloven) door wat voor te stellen zodat hij het toch nog naar zijn zin heeft, maar zin heeft dat niet want het is veel leuker om lekker dwars te zijn. Mijn ouders zullen, wanneer ze dit lezen, stiekum zitten te gniffelen omdat ondergetekende ook een puberreputatie heeft waar de honden geen brood van lustten…. Mijn haar is nog niet helemaal grijs maar dat zal niet lang meer op zich laten wachten. En dan is de kans groot dat mijn echtgenote en mijn kapster (!) op mij in gaan praten om een kleurspoeling(kje) te nemen want “Dat doet tegenwoordig bijna iedere man!” Ik niet dus. Ooit, heel lang geleden, vlak voordat ik ging trouwen, hebben die twee mij zo gek gekregen om mijn haar te permanenten (“Ja, dat is leuk, een slag in je haar..”) en elke keer wanneer we de trouwfoto’s bekijken wekken deze foto’s de kijkers op hun lachspieren waarop ik in een hoekje kruip met het schaamrood op mijn hoofd. Dus nogmaals, géén kleurspoeling voor ondergetekende!
Naast het klieren van zijn broertjes wil hij de laatste tijd ook vaak aan ons kenbaar maken dat hij zich verveelt. Die mededeling herhaalt hij dan een keer of tien zodat je geduld danig op de proef wordt gesteld (lees: tot de corrigerende tik). Eerst dacht ik dat hij dat oeverloze herhalen van de televisie over genomen had (SponsBob) maar opeens had ik door dat wijzelf hem dat in de loop der jaren geleerd hadden. Want als we bijvoorbeeld willen dat ze hun tanden gaan poetsen of hun kamer gaan opruimen, kun je er gif op innemen dat je dat verzoek (?) vervolgens nog een tig of keer moet herhalen. Behalve als je zegt: “Pak maar een snoepje uit de kast.” Nee, dan zijn ze halverwege de zin al bij hun doel..
Tegenwoordig noem ik, wanneer hij zich weer verveelt, alle middelen op die hij heeft om zich juist niet te vervelen maar daar wordt hij alleen maar chagrijniger van. En als ik hem dan negeer dan kruipt hij uit zijn schulp en vraagt dan met een enorme glimlach op zijn gezicht of ik misschien wel even met hem wil voetballen. Op zich een goed idee maar dat moet hij niet vragen wanneer ik midden in bepaalde werkzaamheden zit of wanneer ik net daarvoor besloten had om even te rusten’ op de bank. Net zoals laatst, toen ik een nieuw pak aan het passen was in de C&A. Youri was samen met Sven thuis en mijn vrouw, Sil en ik gingen op jacht naar een pak (mijn trouwpak is door de stomerij gekrompen…). “Als er wat is dan kun je bellen.” En net toen ik mijzelf in de broek aan het wurmen was, ging mijn gsm: Youri! Of hij met Sven buiten mocht spelen. “Nee!” was mijn antwoord, “En nu niet meer bellen, alleen bij nood!” De broek was aan, nu nog het colbertje. Wéér mijn gsm: Youri! “Mag het echt niet? We sluiten alles goed af…” “Néé! Néé! En nou niet meer bellen!” Ik gooide nog net niet mijn gsm in de koopjeshoek van de winkel en de winkelbediende dacht even dat het jasje wat te strak zat omdat ik zo rood aanliep….Daarna werd er nog twee keer gebeld maar mijn vrouw was zo wijs om nu de telefoon ter hand te nemen zodat uiteindelijk mijn missie geslaagd was. Ik loop er weer netjes bij. Toen we thuis kwamen was ik ook niet meer boos op hem. Je relativeert. Misschien toch maar wat vaker voetballen met zo’n gozer. Misschien dat ze dan later het niet in hun hoofd halen om stenen van een viaduct af te gooien….
Arjen Veldhuizen