Ik heb een zware week achter de rug… We begonnen maandag met de Avondwandelvierdaagse. Vier keer vijf kilometer. Omdat Sil dit jaar voor het eerst écht zou meelopen hield ik er stiekum rekening mee dat mijn deel aan deze tocht(en) vanzelf beëindigd zou worden vanwege een dienst weigerend vier jarig kind. Ik vroeg hem daarom om de vijf minuten of hij al moe was maar telkens antwoordde hij: “Bennie moe! Jij bent moe! Ga maar naar bed….” Natuurlijk wilde ik daar aan toe geven maar ik mocht niet van zijn moeder…
Nee, Sil liep gewoon door en ging zelfs niet in op mijn omkooppogingen met snoepjes. Hij ging voor de medaille en de toeters en bellen die de laatste avond de lopers over de finish moesten helpen, tenminste, dat hielden zijn broers hem voor. De derde avond dat ik niet een afterdinnerdutje kon doen begon Sil toch wat te klagen tijdens het lopen. Eigenlijk al bij aanvang want zuchtend sloot hij bij de rij wandelaars aan. Nu kon ik mijn slag slaan maar aangezien de weersomstandigheden uitstekend waren en het mij toch wel leuk leek om ook een medaille te krijgen, spoorde ik hem aan om niet op te geven: “Sil, jongen, je bent de eerste Veldmuis die op vierjarige leeftijd de Avondvierdaagse heeft uitgelopen!” “Wees daar trots op!”
En Sil volgde als een mak lammetje, zo nu en dan gaf hij wel aan getild te worden maar daar gingen we niet op in. Toen we weer gefinisht waren stonden mijn vrouw en ik te ‘high five’n’ met onze drie jongens want drie keer meelopen was voldoende voor De medaille en Sil deed braaf mee. Eenmaal in de auto op de terugweg lag hij stilletjes met zijn hoofd op de schoot van Youri en wilde hij nog maar èèn ding: zo snel mogelijk in zijn bed liggen!
Gelukkig was hij de volgende dag weer helemaal het mannetje en ‘s avonds vertrok hij met zijn moeder en broers weer richting de Prinsenhof om het laatste traject uit te lopen. Ja, inderdaad, zonder ondergetekende want ondergetekende mocht wat anders inspannends gaan doen, namelijk meehelpen aan een bankenruil….? De aandrager van dat plan heeft het mij vier keer moeten uitleggen voordat ik precies snapte wat er precies ging gebeuren. Het is eigenlijk heel simpel: De bank van mijn zwager moest naar mijn schoonmoeder en de bank van mijn schoonmoeder moest naar een zus van mijn schoonmoeder en bij die zus stond weer een bankstèl die wij dan weer zouden krijgen omdat ons huidige bankstel (ooit gekregen van een andere zus van mijn schoonmoeder..) aan slijtage (lees: drie opgroeiende kinderen en een
snurkende/kwijlende vader) onderhevig was. Dit alles nam een paar uur in beslag maar dat kwam ook doordat we op elk adres vertroeteld werden middels koffie, bier en gebak maar dat laatste lieg ik maar dat had ik wel lekker gevonden…. Helaas lezen zij de Dorpsketting ook en weten ze dat ik nog steeds aan het lijnen ben. O ja, ik ben nog steeds aan het lijnen en inmiddels zit ik op de 87 kilogram (was 92,5 kg). Het gaat langzaam maar dan breekt het lijntje ook niet. Nu brengt dat lijntje mij weer bij de lijn van mijn hengel en kan ik nog even op de valreep mededelen dat De Karper wel weer gezien is maar nog steeds niet gevangen….
Maar dit even terzijde. Toen ik later op de avond helemaal gebroken op onze nieuwe bank zat omdat het liggen een stuk moeilijker gaat dan op de vorige bank (mijn vrouw was daardoor helemaal weg van de nieuwe bank!), genoot ik van mijn kinderen die stuk voor stuk nog even naar beneden kwamen om hun medaille te laten zien. Sven liet er zelfs twee zien maar die ene bleek van mij te zijn. Helaas heb ik ‘m daarna niet meer kunnen traceren…
Tot slot kwam kwam Sil trots voor me staan en na het bekijken van zijn borstdecoratie zei hij iets heel wijs: “Papa moe! Jij moet slapen!”
Arjen Veldhuizen
