“Pap! Je zou toch mijn bedlampje maken?” vroeg Youri. Ik reageerde niet, want ik had de smoor in dat Ajax verloren had van Feyenoord… Zuchtend draaide Youri zich van me af en ging naar zijn kamer. Hij weet dat sinds Talpa de voetbalwedstrijden mag uitzenden Papa niet meer kijkt én niet meer in is voor een klusje. En de opmerking van hem dat als Pa toch geen voetbal meer kijkt, hij dan toch meer tijd zou moeten hebben om een lampie te maken…viel niet echt in goede aarde. Maar wat dat betreft moet ik hem wel gelijk geven. Toen ik zondagavond toch even stiekum over schakelde naar de Mollenzender en zag dat Ajax Feyenoord níet als eerste werd uitgezonden, smeet ik de afstandbediening in de verste hoek van de kamer en zocht gestresst verkoeling in de tuin. Mijn buurman, geen liefhebber van voetbal, hoorde mij afkoelen en riep door een spleet in de schutting mij toe: “Moet je niet voetballen kijken?” waarop ik hem bijna door die spleet heen trok. Gelukkig vroeg hij mij snel of ik misschien zin had om mee te gaan naar een ‘uitstekend’ karperstekkie nabij Delft, waar de Karpers bijna vanzelf op de kant springen. Kijk, daar kon ik wat mee. Zodra ik het woord karper hoor kom ik tot rust en zie ik mijzelf in een hevig gevecht aan de waterkant met hengel, visnet en karper natuurlijk. Binnen vijf minuten had ik mijn visspullen klaar staan, inclusief wat biertjes en een drankje waar je van binnen warm van wordt….. Ja, je kan nu eenmaal niet meer uit de sloot drinken tegenwoordig, want dan jaag je de vissen weg! Een kwartier later kwamen we aan bij het ‘ultieme’ stekkie en inderdaad, je zag de ene na de andere karperrug boven water verschijnen, ruggen die zo imposant waren dat ik me af vroeg of mijn levensverzekering eigenlijk wel in orde is… Maar goed, na installatie van stoel en bier lag even later mijn dobber (hoe is het mogelijk!) te dobberen in het spiegelgladde water en keek ik eens rustig om mij heen: aan weerskanten van het meertje twee snelwegen met, uiteraard, het gebruikelijke voorbij razende verkeer…. Niet echt een plek om tot rust te komen maar alles beter dan reclameblokken en slap geouwehoer op de televisie! En na tien minuten hoor je het niet meer dus het genieten kon beginnen. We zaten met zijn drieën en na bijgepraat te zijn over allerlei actuele onderwerpen zwegen we in alle talen en staarden we naar onze dobbers. Ineens begon die van mij te bewegen en omdat ik dat niet meer gewend was reageerde ik ook niet echt, maar ik vertelde het wel aan mijn broeders van de jacht. “Ja, dan moet je wel slaan natuurlijk!” riepen ze in koor. Ik besloot rechtop te gaan zitten, in actieve houding, en wachtte en wachtte, tot inééns mijn dobber met een noodgang ‘wegliep’ (visjargon voor een dobber die meegesleurd wordt door een vis). Met een rúk trok ik de hengel omhoog, voelde dat er wat aan zat en voelde een fractie van een seconde later dat er niets aan zat….en hoorde weer een fractie later mijn vistuig neer kletteren op de auto die achter mij geparkeerd stond… Maar dat mocht de pret niet drukken want ik werd nu echt enthousiast! Zo snel als ik kon wierp ik weer in en wachtte weer af, en wachtte weer af en wachtte weer af….Niets! Er gebeurde helemaal niets meer. Terwijl de andere twee gezamenlijk wel zes karpers er uit haalden gebeurde er bij mij helemaal niets… Maar zielig ben ik niet, hoor, want het Talpa gevoel was ik helemaal kwijt. Het enige nadeel van deze visavond kreeg ik de volgende morgen te horen toen ik aan Youri verteld had dat ik niets gevangen had: “In die tijd dat je aan het vissen was had je wel tien kapotte bedlampjes kunnen maken!”
Arjen Veldhuizen