Ik kan mij niet herinneren dat ik vroeger, als Basisschool leerling, huiswerk mee kreeg. Wellicht heeft dat te maken met mijn geheugen naarmate ik ouder word en ouderdom komt met gebreken, maar toch weet ik bijna 100 procent zeker dat wij niets meekregen. Een generatie later is dat toch anders (zoals zoveel tegenwoordig anders is of anders moet…) en bevind ik mij thuis in een typisch ‘ gezin met huiswerk’. Want zoiets is sneller geschreven dan gedaan! Het echte huiswerk lijkt voor Youri nu begonnen te zijn maar voor ons, ouders, óók! Elke dag weer gaan wij de strijd aan met die lummel en Youri vindt dat niet eerlijk! Niet eerlijk van ons maar ook niet eerlijk van de Juf: “Zo heb ik toch nooit tijd om te spelen!” roept hij als hij weer eens kwaad en met smoel op onweer naar boven rent, “Maar ik maak alles af en dan moet ze lekker heel veel huiswerk nakijken…Dan heeft zij ook geen tijd meer om te spelen!”
Kijk, daar kunnen we wat mee. Als je tijdens een wedstrijd vanaf de kant uitgejouwd wordt dan kan je die mensen ook terugpakken door te zorgen dat jouw team als winnaar uit de bus komt.
Daarnaast ontstaan er nog hevige discussies tussen mijn vrouw en ondergetekende over hoe je bepaalde sommen moet uitrekenen (allebei met andere methoden onderwezen..) of hoe het zat met de d’eetjes en t’eetjes die onze grammatica rijk zijn…. En dan zijn er nog twee die al deze voorgaande zorgen nog niet hoeven te dragen maar zij raken er toch bij betrokken omdat het de sfeer in huis nou niet bepaald ten goede komt. Dus mijn vrouw en ik hebben vorige week in het diepste geheim een vergadering belegd over hoe nu verder. Hoe kunen we de vrede in ons huis bewaren? Hoe krijgen we Youri zonder klagen aan het huiswerk en hoe pakken we de draad weer op met de twee andere jongens? Na urenlang beraad en vele, vele zuchten later kwamen we met een plan dat we onder Youri zijn neus douwden: Hij moet voortaan elke dag zijn agenda aan ons laten zien en dan beslissen wij wanneer hij eventuele opdrachten gaat maken. Dit riekt naar dictatuur maar we moeten wel. Want naast school is er ook nog zoiets als twee keer in de week trainen voor het voetballen. En meneer heeft wel een mooie Ajax agenda maar er in kijken, ho maar, die lol is er alweer vanaf sinds hij in de gaten heeft dat wát er in staat hem veel vrije tijd kost (en goed voetballen doet Ajax nu ook weer niet…).
Afgelopen maandag zijn we (eigenlijk mijn vrouw en ik sta aan de zijlijn..) met deze tactiek begonnen en twee dagen later kwam een super vette vrolijke Youri zingend de school uit: hij had twee cijfers terug…een 9 voor Rekenen en een 9 voor Aardrijkskunde! Wij vielen van onze fiets want dit waren we niet gewend van onze oudste. “Waarom geen tien?” vroeg ik nog flauw, maar daar trok hij zich niets van aan. Hij weet namelijk dat ik vroeger op school ook geen studiebol was, ik was meer het type ‘school is leuk maar er gaat zoveel vrije tijd in zitten’. Het is natuurlijk nog te vroeg om conclusies te trekken maar een goed begin is het halve werk en ons plan de campagne werd gewoon gecontinueerd. En je leert er zelf ook nog van, want zoals ik dit stukkie al begon, de herinnering aan vroeger begint steeds meer hiaten te vertonen. Wat ik nog wel weet was het feit dat rekenen niet aan mij besteed was en daar kwam ik van de week weer eens achter toen ik ‘dacht’ 10 kilometer gelopen te hebben in 40 minuten en na herberekening bleek het te gaan om 6,4 kilometer…..Toen ik dat aan iedereen om mij heen vertelde en daaraan toevoegde dat ik van tevoren twee pannenkoeken met stroop had gegeten, scoorde ik veel lof en bewondering. Hedenmiddag, zondag, heb ik met de scooter een échte 10 kilometer uitgezet en die vanavond gelopen, met Youri op de fiets achter mij aan als getuige (hij had zijn huiswerk af dus hij mocht mee..). Uiteindelijk klokte ik af op 52 minuten en stond ik weer met twee benen op de grond, ik wist meteen waar de uitdrukking ‘zo langzaam als stroop’ vandaan kwam en wankelde op diezelfde benen, want ik was behoorlijk kapot. Toch waren er twee lichtpuntjes, want vorig jaar liep ik de tien in 62 minuten…en het andere lichtpuntje is het feit dat ik voortaan mijzelf beter moet voorbereiden alvorens hoog van de toren te blazen, dus precies noteren hoe en wat en van tevoren bekijken hoe ik ga lopen, wat ik eet en wat ik draag, juist, net zoals huiswerk in een agenda!
Arjen Veldhuizen
