Mijn stramme benen dwingen me automatisch rustig aan te doen en nogmaals gaat de deurbel en hoor ik opgewonden kinderstemmen achter de voordeur. Het is Sil met zijn vrouw Bianca en de kinderen, Jelle en Esmay.. “Hallo Opa!” schreeuwden ze opgewonden, en ze klommen tegen me aan en gilden het uit. “Rustig aan, jongens, Opa is niet de jongste meer..” zei Sil met een grijns. Ik keek hem dreigend aan en nét toen ik een ouderwetse Donner tik wilde uitdelen liep Sil me snel voorbij, de tuin in naar zijn moeder. “Het wordt weer een lange dag!” dacht ik met een diepe zucht terwijl ik sloffend mijn weg terug zocht naar mijn tuinstoel. Mijn vrouw was inmiddels druk in de weer in de keuken en kakelde honderduit met haar schoondochter. “Is Your er nog niet?” vroeg Sil, ondertussen (zoals gewoonlijk) druk in de weer met z’n GSM om te kijken of er nog gemaild was want stel je eens voor dat ie wat mist…Maar dat heb je met die IT’ers, altijd bezig….
“Nee, Youri en Floor zaten vast bij Utrecht en ze moesten nog naar Gouda voor de judowedstrijden van Tamara en Karin.” antwoordde ik terwijl ik Esmay even plagend kietelde en Jelle streng aankeek toen hij op het punt stond een vlinder ‘n vleugel uit te trekken… Daar ging weer de bel maar nu was mijn vrouw het eerst bij de deur en Sven en Cecile kwamen binnen, de armen vol met allerlei cadeautjes. Hun jongens, Marko en Kees, zag ik niet maar niet veel later hoorde ik ze al in de poort met de bal en vroeg ik me af of ik van morgen wel de tuindeur van ‘t slot gehaald had. Niet dat dat nodig was voor de jongens want die klimmen het liefst er gewoon overheen! Treiterend vroeg ik aan Sven en Cecile of ze al trouwplannen hadden maar ik wist wel beter. Als jochie gaf ie al aan niet te gaan trouwen maar gewoon te gaan samenleven. Telefoon! Jelle had de telefoon al te pakken en begon een heel verhaal en gaf ‘m toen aan mij. Het was Alisha, de jongste dochter van Youri, die na de laatste cijfers op school doorgegeven te hebben mij vertelde dat ze nu weer vast stonden bij Zoetermeer en dat Tamara 1e was geworden en Karin 3e. Direct daarop hoorde ik een vreselijk gegil vanuit de auto want dat wilden ze zélf aan Opa en Oma vertellen…. Ik pakte mijn sigaren en Sil bood mij een vuurtje aan en we raakten aan de praat over de huidige stand van zaken betreffende een sollicitatie die hij had lopen. Niets is meer zeker tegenwoordig, maar dat was in mijn arbeidsleven ook al zo.. Sven, Fysiotherapeut, heeft niet te klagen en werkt zich een slag in de rondte. Nadat de koffie geserveerd was en de kinderen aan de limonade zaten kwam de rust weer wat terug en richtte ik mijn aandacht op de kleinkinderen. Marko en Kees waren druk bezig met de Lego wat ooit van Youri was en Jelle en Esmay hadden hele verhalen over hun school. En daar stond Youri met zijn gezin ineens in de tuin! “Hoorden jullie de voordeurbel niet?” vroeg hij, terwijl mijn vrouw en ik geknuffeld werden door zijn dochters. Ik kon het niet laten om te zeggen dat ze alweer zo groot waren geworden (daar houden ze namelijk niet van..) en direct begonnen Tamara en Karin mij in een judogreep te nemen. Youri’s vrouw, Melanie, gaf mij drie dikke klapzoenen en vond dat ik aangekomen was, de brutaliteit!
Mijn vrouw vond het nu tijd voor dé taart en ik strompelde daarop naar de keuken want dat was al jaren mijn taak. Youri hielp me en vertelde ondertussen over zijn nieuwe project in Apeldoorn en dat hij daar zó druk mee was dat het voetballen op een laag pitje stond. Maar ADO Den Haag was kampioen van Nederland geworden en daar was hij toch wel erg blij mee. “Heb je trouwens nog zin om met mij mee te gaan naar de wedstrijd Ajax Real Madrid?” vroeg hij, “Ik kan namelijk aan kaartjes komen..” Zijn meiden kwamen nu ook de keuken in en hielpen me met de 72 kaarsjes aan te steken…. Alisha had haar schoolboeken bij d’r want ze had weer eens verzuimd te leren voor een proefwerk die ze de volgende dag had. Youri klaagde daarover en ik grinnikte in mijzelf want het klonk zo bekend in de oren, en daarom kon ik het niet laten te zeggen: “Van wie zou ze dat nou hebben?!” Na het toezingen van mijn vrouw kwamen de cadeautjes tevoorschijn. Een DVD van het huwelijk van Prinses Amalia, een mooi halssnoer en van de jongste kleinkinderen wat zelfgemaakte boekenleggers, pennenhouders en tekeningen. Ik keek het aan en zag een hechte familie en dat stemde mij tevreden. Daarna keek ik even op de computer voor het laatste nieuws en zag nóg een mooi bericht: Stompwijkse Dorpsketting al 70 jaar een begrip!
Zo zou Muizenissen er over 35 jaar uit kunnen zien….Redactie Dorpsketting en alle vrijwilligers en sponsors: Hartelijk gefeliciteerd met dit 35 jarig jubileum! Arjen Veldhuizen
