Kwaad liep ze heen en weer door de kamer en ik zweeg om erger te voorkomen… Eigenlijk moest ik wel beter weten: als een vrouw boos is dan is nóch zwijgen nóch spreken een optie.. Wat je wel kan doen is afhankelijk van de vrouw waar je mee om gaat en hoe lang je eigen irritatielontje is. Het hangt ook af van wie de veroorzaker is. Wie heeft Mama boos gemaakt? Is het pa die van alles laat slingeren? Is het de hond die weer eens voor d’r voeten loopt of gekotst heeft op de deurmat? Of zijn het de kinderen?
Natuurlijk….! Het zijn de kinderen! Het zijn bijna altijd de kinderen want de hond kan er niks aan doen en papa natuurlijk ook niet (ahum..). “Zodra ik gestofzuigd heb is het na vijf minuten alweer een rotzooitje op de vloer…” roept ze boos, “Zo kan ik wel aan de gang blijven!”voegde ze daar aan toe, “En jij doet er ook niks aan!” verweet ze mij nog als zeg maar een soort toetje van haar betoog. Dit is dan zo’n moment voor mij om op te letten. Ik heb mij al zodanig aangepast dat wanneer ik gestofzuigd heb, standaard op de kinderen begin te mopperen zoals mijn vrouw hierboven. Dat geeft een gevoel van eenheid tussen ons, wij tegen zij zeg maar. Dat moet ook wel want ‘wij’ zijn ooit samen begonnen en ‘zij’ zijn er door gymnastische oefeningen bijgekomen maar uiteindelijk zijn ‘wij’ over een aantal jaren weer met z’n tweeën…
Toch besluit ik in de aanval te gaan want anders is het leven maar een saaie bedoening. “Denk je dat ik daar geen last van heb!” antwoordde ik met enige stemverheffing om wat meer indruk te maken, “Elke dag moet ik eten op tafel zetten en elke dag gaan jullie naar de wc waarna ik wéér eten op tafel moet zetten!!!!” En om nog wat meer drama er aan toe te voegen: “Dan ben ik uren bezig in de keuken, moet ik elke week weer bedenken wat er op tafel gezet zou moeten worden en puntje bij paaltje zijn de borden na 10 minuten al leeg en krijg ik de vraag waar het toetje blijft…” “Nee, dat is leuk!”
Mijn vrouw is met stomheid geslagen want ik ben tegen d’r ingegaan. Ze loopt naar de keuken en schenkt een bak koffie in en een minuut later staat ze weer achter me: “Dat kan nou wel allemaal zo zijn maar je vergeet nog iets..” “Wat dan?” vroeg ik geheel verbaasd want ik ging er helemaal van uit dat ik deze strijd gewonnen had. Zij ging verder: “Ik ben degene die élke dag weer de wc moet schoonmaken!”
Daar sta je dan als man in de midlife…Uitgeluld. En in dit geval was het mijn vrouw maar van de kinderen hoef ik ook niet veel steun te verwachten. Zoals laatst. Buurjongetje en buurmeisje willen met Sven spelen dus Sven rent naar boven om zijn kleren aan te doen, hij zat nog in pyjama, en rent vervolgens weer naar buiten. Van zijn moeder hoorde ik even later dat hij zijn tanden helemaal niet gepoetst had dus ik kreeg de opdracht Sven te tackelen wanneer hij weer zou verschijnen. Een half uurtje later staat hij met zijn vriendjes in de tuin dus ik zeg: “Als jullie wat smerigs ruiken dan is dat Sven die uit zijn straatje stinkt omdat ie zijn tanden nog niet gepoetst heeft…” Waarop het buurmeisje zich naar mij toe went en met enige schaamte zegt: “Maar wij hebben onze tanden ook nog niet gepoetst!” “Oké,” ant woordde ik, “stink dan maar lekker uit elkaars straatjes!” Klagend vertel ik het mijn vrouw, ervan uitgaande dat ze van woede uit haar vel zou springen maar niets was minder waar: Ze schoot in de lach….
Ik snap niets meer van vrouwen!
Arjen Veldhuizen