Het was ongeveer zestien jaar geleden dat ik haar voor ‘t eerst zag, mijn vrouw. We werkten op dezelfde werkvloer. Ik was direct ‘om’ alleen zij zag mij niet staan dus dat betekende dat ik al mijn ‘kunsten’ uit de kast moest halen. Na een paar maanden flink uitsloven had ik beet en maakte ik telefonisch een afspraak met haar voor ons eerste afspraakje: “Wat is het adres?” vroeg ik, waarna haar antwoord mij stijl achterover liet lazeren: “Burgemeester Velthuysenlaan 181” antwoordde ze. Toen ik weer bij kwam hoorde ik haar stem door de telefoon mijn naam roepen, verbaasd dat ik even afwezig was maar zij wist ook nog niet dat ik Veldhuizen heette. Toen wist ik al dat het goed zat en drie maanden later trok ik bij haar in. Drie jaar later zat ik op een paard en vroeg haar onder aan het balkon ten huwelijk waarop ze direct begon te …huilen! Nou vraag ik je! Maar na regen komt zonneschijn en ze zei uiteindelijk toch ‘Ja’. Vervolgens nog even te paard naar haar ouders en daar overkwam mij hetzelfde want toen haar moeder toestemming moest geven rende ze huilend naar haar dochter die verderop stond. En ik kon niks doen want ik zat boven op een paard! Gelukkig was haar vader stemgerechtigd en gaf hij zijn én haar zegen voor een huwelijk. Een jaar later trouwden we en oké, het kost een paar centen maar het werd een geweldige dag voor ons drieën. Drieën? Ja, we waren al ‘een beetje’ zwanger van onze Youri. Een jaartje later verhuisden we naar Stompwijk en weer een jaar later kwam Sven ter wereld. Drie jaar later wilde ik eigenlijk nog een meisje maar dat meisje wilde kennelijk niet zodat zoon Sil op Stompwijkse bodem het levenslicht zag. Het gezinnetje was compleet en mijn vrouw en ik waren gelukkig in Stompwijk. Toch moesten we door vervelende omstandigheden vertrekken en we zetten ons leventje voort in Leidschenveen waar we weer tot rust kwamen. En ik was nog steeds verliefd op mijn vrouw en zij op mij..toch?
Toen Sil ook leerplichtig werd nam ze een baan en kreeg ze de gelegenheid om even weg te zijn van het huishouden en het kroost en ik nam helemaal uit mezelf wel eens de stofzuiger in de hand of vulde de vaatwasmachine. Met liefde! Op de dag dat de wereld de aanslag op het World Trade Centre herdenkt, vieren wij ons twaalfeneenhalf jarige trouwdag…Met een hele slagroomtaart! De jongens zijn de hele week al bezig om deze dag op te leuken want er moest van alles mee naar boven: crêpepapier, plakband, kopieerpapier van papa’s printer, waterverf en weet ik wat allemaal nog meer. Ze werken vanuit Youri’s kamer en daar mogen wij al de hele week niet komen. Als tegenprestatie willen ze naar de Efteling maar het Land van Ooit mag ook. Ze kunnen mijn rug op! En ze krijgen ook geen pannenkoeken of patat. Nee, ik maak mijn vrouw’s lievelingskostje, Kip Tandoori. Want in principe is vandaag onze huwelijksdag en ik heb besloten die intenser te beleven dan onze daadwerkelijke trouwdag. Hoogstwaarschijnlijk doordat ze steeds bier in mijn glas deden viel ik die eerste huwelijksnacht in slaap….Ja, dat kwam natuurlijk ook van de Quickstep dansen! Quickstep dansen? Ja, die moest ik leren van mijn vrouw anders konden we de feestavond niet openen. Dat dansen viel mij erg zwaar maar je doet ’t uit liefde en ik had een groot voordeel: het was niet ‘On Ice’! En morgen? Vanaf morgen gaan we op voor de volgende twaalfeneenhalf jaar! Arjen Veldhuizen
