Muizenissen
Eén op de zeven kinderen zijn te dik vertelt het nieuws mij en ik neem nog een hand chips uit de zak die naast mij ligt. Hoe vaak zie je kinderen niet lopen met een zak chips rond etenstijd, met de huissleutel om de nek, omdat de ouder (s) nog in de file staat. Onze drie gratenpakhuizen liggen al op bed, gelukkig. Gelukkig, want ze willen nog wel eens naar beneden komen als we chips zitten te eten en we krijgen dat dan de volgende dag voor onze kiezen: “Wij willen ook chips want jullie eten elke avond chips!” En daar voegen ze dan vaak nog aan toe dat zij nòòit chips krijgen. Ik kan niet anders zeggen dat ze gelijk hebben. Hooguit een bakkie chips per week en als ze bij Opa en Oma op Terschelling zijn dan krijgen ze elke dag een bakkie. Als de mannen ‘s middags uit school komen mogen ze een snoepje pakken en een glas drinken en vervolgens is er, in hun ogen, een hele tijd niets tot aan het avondeten. Tijdens dat avondeten is het vooral voor Sven en Sil een spelletje hangen en wurgen maar zodra het op is en wij nog maar net een paar minuten zitten uit te buiken voor het journaal, staan deze mannen alweer te zeuren om een appeltje. Of ze niks krijgen! Maar ja, ik kom nog uit de generatie van ‘Snoep verstandig eet een appel’ dus dan hijs ik mijn lichaam toch maar weer van de bank af en schil een appeltje voor ‘t kroost. Op zaterdagavond mogen ze dan altijd even opblijven (vrijdagavond niet want ze moeten de volgende dag, meestal vroeg, voetballen) en komt er óf chips óf een lekker koekje op tafel want ja, ik kom uit de generatie van ‘het zaterdagavondgevoel’…Eigenlijk hoort daar een spelletje bij maar daar ik niet zo’n spelletjesmens ben en er meestal ruzie van komt, slaan we dat maar over en laten we ons vermaken met wat de televisie ons brengt. De laatste tijd is dat Mooi weer de Leeuw want sinds hij weet dat er veel kinderen naar kijken houdt hij zich wat betreft zijn taalgebruik een stuk rustiger en is het een fantastisch programma. Op zondag eten we meestal patatten. Dat is ontstaan uit een compromis tussen mijn vrouw en ik. Zij was gewend op vrijdag patat te eten en ik was gewend om op helemaal geen dag patat te eten want dat waren wij thuis niet gewend(!). In mijn herinnering at niemand in mijn jeugd patat op Terschelling want anders was ik wel bij dat vriendje of vriendinnetje gaan eten. Dat duurde totdat de eerste patatautomaat op het eiland verscheen…Tot groot genoegen bij een vriendje van mij.
Ik lees dat hangóuderen ook meer moeten bewegen. Bij hun ‘hangplekken’ worden speeltoestellen neergezet om ze in beweging te krijgen.
We hebben het over de generatie die armoede hebben gekend en nog moesten werken zónder de Arbowet. Die moesten sjouwen omdat er geen heftrucks, sjofels en kranen waren en werken vanaf zonsopgang tot zonsondergang. Genoeg beweging gehad zou je zeggen maar nee, een of andere ambtenaar verzon dat ze meer moesten bewegen. Dat is beter voor de versleten ruggen en knieën.. Zij aten wekelijks kool en aardappelen met als hoogtepunt een stukje vlees op zondag, inclusief de onvermijdelijke lading jus.
Maar zij wisten wél wie op zondag het vlees sneed!
Arjen Veldhuizen