Ons dorp is klein en we komen elkaar overal tegen, fietsend over de Dr. Van Noortstraat of bij onze enige supermarkt.
Of bij Stompwijk ’92 waar Annie jarenlang lid is van de aerobicclub waar ze op de derde rij haar lijf en leden soepel houdt. Er wordt gefluisterd dat ze meer voor de gezelligheid komt dan voor de actie zelf. Deze week is het stil in de kleedkamer…
Of bij VrouwActief waar ze altijd bij haar Libelle-vriendinnen te vinden is. De meiden hebben ooit met een aanbieding van het weekblad Libelle een reisje ondernomen en dat was zo’n succes dat ze dit jaren hebben volgehouden. De vele foto’s en herinneringen zijn blijvende getuigen van een gezamenlijk verleden. Viel er een stilte dan was er de lach van Annie. Die Annie is altijd een beetje ondeugend, dat kan je zien aan haar pretoogjes.
Of bij haar vriendinnenclub van de Oud Prinsen Vrouwen. Bij alle genoemde gelegenheden kwam ik haar tegen. De foto op haar kist is twee weken geleden gemaakt bij het startsein van het carnavalsseizoen. Proostend op de toekomst! Nóóit kunnen bedenken dat de toekomst voor haar nog maar zó kort zou zijn.
Annie heeft veel gulle kwaliteiten, is aardig, goedgehumeurd en letterlijk een opgeruimd type. Hoeveel huizen heeft zij niet op orde gehouden. Lekker haar handen uit de mouwen en dan de verdiende kop koffie en de gezellige babbel. Vele mensen keken wekelijks naar haar uit. Ze voelt de mensen om zich heen goed aan en reageert met veel sympathie. Ja, ze staat inderdaad altijd voor iedereen klaar met een woord, een glimlach of gebaar. Dit maakt haar zo geliefd. Ze komt eigenlijk altijd relaxt, hartelijk en geïnteresseerd over. Tijd nemend om even bij te praten. Nooit chagrijnig altijd goedlachs.
Verslagenheid heerst in alle gelederen. Hoe kan dat nou…. haar carnavalspak is besteld……. We hebben er zelf geen zin meer in, zonder Annie is alles anders.
Alle liedjes worden anders. Zoals de vaak gespeelde cool down song bij aerobics: van Celine Dion over onsterfelijkheid: ‘We don’t say goodbye’ dat nu een heel andere betekenis krijgt en ons allemaal raakt.
Het thema van carnaval ‘Met Gaandrië de wereld’ over wordt anders bezien. We hebben het gehad over: ‘Ik vertrek!’ of ‘We zijn er bijna!’ Alles klinkt, voelt en is gewoon anders en zó definitief.
En ja de tekst op haar kaart verwoordt het heel goed. Ze liet ons zien hoe een klein hart groot kan zijn.
Ik wil afsluiten met de gedachte over een libelle
In een vijver onder de oppervlakte wonen kevertjes eenvoudig en tevreden. Heel soms verdween een kever via de stengel van een lelieblad naar de oppervlakte om nooit meer terug te keren. De anderen wisten dan dat het kevertje gestorven was en nooit meer terug zou keren.
Op een dag voelde één kevertje de onweerstaanbare drang om de stengel van dat lelieblad te beklimmen. Dit kevertje was vastbesloten om niet voor altijd weg te blijven. Nee, zij zou terugkomen en al haar vriendjes in de vijver vertellen wat zij daarboven had gevonden. Zo begon zij aan de lange reis naar boven.
Toen het kevertje de top bereikte, en uit het water klom om op het lelieblad te gaan zitten, was ze erg moe, de zon verwarmde haar en ze soesde weg.
Terwijl het kevertje insliep, veranderde haar lichaam, en toen zij wakker werd, was ze getransformeerd in een prachtige, glanzend blauwe libelle met zilveren vleugels, en een slank lichaam dat gebouwd was om te vliegen.
Dus vliegen deed ze! En terwijl zij door de lucht scheerde en de schoonheid van deze totaal nieuwe wereld ontdekte, kwam zij erachter dat zij zich in een veel hogere en mooiere dimensie bevond dan zij ooit had durven dromen. Toen herinnerde zij zich haar kever vriendinnetjes, en dat ze zouden denken dat zij dood was. Ze wilde teruggaan om uit te leggen dat zij zich nu meer levend dan ooit voelde. Haar leven was vervuld van geluk en warmte, in plaats van beëindigd.
Maar, haar nieuwe lichaam kon echter niet meer het water in. Zij kon niet teruggaan om het goede nieuws te vertellen. Toen begreep de libelle dat er een tijd zou komen, dat ook haar vriendinnetjes deze prachtige, nieuwe dimensie zouden betreden. Op een dag zouden zij weer samen met haar zijn.
Zo zie ik Annie voor mij, samen met Alie, ook lid van de libelle-club, op weg naar een nieuwe bestemming, op weg naar de regenboog.
Petra Oliehoek– v. Es
Op 8 januari is zij geopereerd om haar heup die er 24 jaar geleden is ingegaan te vervangen. Was broodnodig, tot op de draad versleten. Na 3 weken revalideren komt zij vandaag, dinsdag 30 januari, weer thuis. Het is allemaal goed gegaan, even dreigde er nog een ontsteking maar dat liep gelukkig met een sisser af. Inmiddels loopt ze alweer rapido achter de rollator en ook op de hometrainer trapt ze aardig wat kilometertje weg.
Ik ben Daphne en op zondag 28 januari ben ik met mijn pony Valerio (8 jaar, B-pony) naar manege Prinsenstad geweest. Daar hadden we een wedstrijd. Dat was niet zomaar een wedstrijd, maar een regiokampioenschap! Als je eerste werd, mocht je naar het NK en was je Zuid Hollands Kampioen. En ik ben, met 186,5 punt, dus 62,17%, eerste geworden! Samen met Valerio mag ik nu naar het NK dressuur! En ik ben Zuid Hollands Kampioen! Ik deed bij de A\B-pony’s klasse L2. Valerio en ik hebben een hele mooie beker en een onwijs grote rozet gekregen. Ook kregen we een Zuid Hollands Kampioen deken! We moesten ook een parade rijden, dat vond Valerio best spannend, maar het ging heel goed! Ik vond het echt heel erg leuk en de Prinsenstad was echt superdeluxe! Ik ben heel trots op Valerio en ik wil mijn moeder, Helen, en instructrice, Tessa Blom, heel erg bedanken dat ze meegingen en me hielpen!
voordeed heeft Louis, na langdurig beraad met zijn oudere broer Nico, de knoop doorgehakt en het pand aan de Dr. van Noortstraat gekocht. Er werd over het gevraagde bedrag onderhandeld en met de vuist op tafel geslagen, onderwijl roepend “verkocht”, werd de zaak beklonken. Zonder tussenkomst van een bank of hypotheek, want schulden aangaan deed je liever niet in die tijd. Geleidelijk aan werd het assortiment uitgebreid.
Door de jaren heen is de winkel regelmatig uitgebreid en vernieuwd en in 1980 is er zelfs, een geheel aan woninginrichting gewijd pand, aan de Huyssitterweg gebouwd. Begin 2001 is de winkel aan de Dr. van Noortstraat gesloten en werd het bedrijf voortgezet op de Huyssitterweg, met een nog ruimer assortiment aan meubelen en alles voor wonen en slapen.
Coert Bregman is een op-en-top Stompwijker. Hij kent het dorp en de mensen en zij kennen hem. Halverwege deze raadsperiode is Coert de steunfractie komen versterken. Uiteraard om ervoor te zorgen dat we goed op de hoogte zijn van wat er in Stompwijk speelt. Maar niet alleen daarvoor, want net zo goed als Stompwijk bij Leidschendam-Voorburg hoort, hoort Leidschendam-Voorburg bij Stompwijk. Coert draait daarom allround mee in de steunfractie.
de laatste meters steentjes werden afgelopen vrijdag in de weg gelegd…. maanden van omrijden, in de bagger lopen en fietsen zijn voorbij! De weg is mooi geworden, maar door het zware verkeer komen al de eerste kuilen, we vrezen het ergste… Maar wat hebben die mannen hard gewerkt, door weer en wind (vooral de afgelopen week…) Complimenten voor deze harde werkers en we wensen de bewoners van Stompwijk heel veel sterkte de komende maanden, want de moeders met kleintjes die naar school moeten, en de omritten voor bezoek aan ziekenhuis/ familie/ enzovoorts word je na een paar weken toch wel erg zat…
Op zaterdag 13 januari 2018 werd het 125 jarig jubileum gevierd van onze IJsclub Nut en Vermaak en wat hadden ze het mooi aangepakt. Buiten een arrenslee voor de Bles met verse sneeuw van de skibaan, binnen glühwein en warme chocolademelk. Voor het bestuur, afgevaardigden van de Gewesten en KNSB vZuid-Holland en mensen met een loeiwarm hart voor deze ijskoude verenging waren er vele mooie woorden van burgemeester Klaas Tigelaar, die een mooie cheque beschikbaar stelde met een leuk bedrag dat alleen maar leuker wordt omdat dit jaarlijks terugkeert. Eveneens lovende woorden van Berit van Dobbenburgh, voorzitster van de 
KNSB Z-H. Ze verbaasde zich over de jeugdige samenstelling van het bestuur van de vereniging. Er wordt binnen haar bestuur nog onderhandeld over een cadeau, omdat de stropdassen en sjaaltjes inmiddels achterhaald zijn, maar er nog geen alternatief gevonden is waar alle partijen zich in kunnen vinden. Voor het maken van de docu-film heeft Frans Oliehoek alle gegevens verzameld bij de beeldbank en bij Oud Stompwijk. Alle bewaarde handgeschreven verslagen zijn doorgenomen met verrassende boetes, zoals het betalen van een dubbeltje als men te laat op de vergadering kwam of zelfs 25 cent bij verzuim van de vergadering. Dit in combinatie met sportieve beelden van Studio Sport en de wedstrijden op de Nieuwe Vaart. Een mooi tijdbeeld over ruim 100 jaar ijspret. Hierna was het tijd voor een stampottenbuffet met bal en worst.
Later die avond waren eveneens de leden en sponsoren uitgenodigd en gingen prins en page voorop in de polonaise en werden de Pintengluurders even omgedoopt tot dweilorkest. Sportieve coryfeeën uit ons dorp die een voorbeeld zijn geweest voor de club werden naar voren gehaald. Door Erik Hulzebosch werden zij gehuldigd middels een speld. Hierna kwam Eric aan het woord met een inspirerend verhaal over zijn avonturen als schaatser en zanger, met zijn accent en avonturen was de 
microfoon voorlopig voor hem en dit leidde door zijn droge humor tot veel hilariteit. Tot slot ging iedereen met een vrolijke, kleurrijke muts en sjaal naar huis. Het bestuur en de feestcommissie kan terug zien op een grandioze avond.