Muizenissen

Ben bang dat dit een dieronvriendelijk stukkie gaat worden maar kan daar niets aan doen. Een man moet doen wat hij hoort te doen, dat is mijn argument in deze. Wat is namelijk het geval? Enige weken geleden regende het na een lange tijd van droogte. Op die bewuste dag keek ik door het beregende keukenraam naar buiten, naar de sloot naast het huis, onder het genot van een mok koffie. Het was eigenlijk meer staren dan kijken… Want het was nog vroeg, de slaap zat nog in mijn ooghoeken en aan de zijkant van mijn gezicht zag je de contouren nog van het kussen…. De regen kletterde op het water en de woestijngrond in de voortuin absorbeerde gretig het water..He! Was dat een regenworm die vanuit een scheur in de grond met wijd open bek dronk van God’s water? Gaat dit stukje over regenwormen? Nee, ook ik heb mijn grenzen wat dieren betreft (en ja, ik weet het, ook regenwormen hebben een belangrijke functie in de voedselketen maar om daar nou 600 woorden aan te besteden vind ik iets teveel van het goede). Mijn blik richtte zich weer op de sloot. Deze sloot, tien jaar geleden kunstmatig aangelegd, begint inmiddels al een aardig paradijsje te lijken. Riet, waterlelies en vele kikkers zorgen ervoor dat deze wijk iets minder vinex wordt en ook de vogels hebben deze wijk gevonden..Opeens trok iets mijn aandacht! Uit het water verrees iets, iets bruins..Een karper! Ik slaakte een kreet van enthousiasme want vorig jaar leek het wel of alle vis verdwenen was uit deze sloot, wellicht weggejaagd door allochtone rivierkreeftjes die het water onaantrekkelijk maakten voor menig vissoort. Uit pure vreugde sms’te ik direct naar mijn buurman waarmee ik vele uurtjes naast de waterkant gezeten heb: ‘Ze zijn terug! Ze zijn terug!’ Toen realiseerde ik mij dat er iets niet klopte aan deze vis…Want had ik het nou goed gezien? Stak hij zijn middelvin op naar mij? Daagde hij mij uit om weer de hengel te pakken om vervolgens weer uren en uren aan de waterkant te gaan staan om hem te pakken te krijgen? Ja! Zo vatte ik het wel op. De viskoorts nam weer bezit van mij en sinds die dag sta ik weer dagelijks mijn kostbare tijd te verdoen. Verdoen? Ja, want tot de dag van vandaag is het mij nog steeds niet gelukt hem te vangen. Het is zelfs zo frustrerend dat het beest regelmatig verschijnt in mijn dromen, bulderend van het lachen en opnieuw die omhooggestoken middelvin… Hij wil duidelijk oorlog en dat kan hij krijgen ook! Ik ben alles wat er op internet te vinden is over karpers gaan lezen, heb mijn oude zeehengel ingeruild bij een vissportwinkel voor een karperhengel, heb er gevlochten draad opgezet waarmee ik zelfs olifanten uit het water zou kunnen trekken en slijp elke avond mijn haakjes. Ja, het is een gruwelijk verhaal maar zoals ik al zei, een man moet doen wat hij hoort te doen. Ik ben nu al een week of vijf bezig en totnogtoe is het mij nog niet gelukt. Mijn dobber is wel een paar keer ervan door gegaan maar steeds sloeg ik te laat aan. Wel haalde mijn buurman een zeelt naar boven en die hebben we een boodschap mee gegeven toen we ‘m terug gaven aan de sloot: ‘Wij geven niet op, watch your back!’

Toch zit er ook wel wat goeds in mij, hoor. Want vorige week kwam zoon Sil ineens thuis met een witte duif in zijn handen. Hij had hem gevonden en een toevallig passerende buurtbewoner had gezegd dat de duif uitgeput was en verzorging diende te krijgen. We hebben hem (of haar, had geen zin om dat eerst even uit te zoeken) in een doos gezet met een bakje water waarvan direct gedronken werd. Door mijn hoofd schoot een alarmnummer, dat PVV dingetje 114, en die belde ik met de wetenschap een ‘animal-cop’ aan de lijn te krijgen. Dat gebeurde niet, wel kreeg ik de dierenambulance aan de lijn en tien minuten erna werd de onfortuinlijke duif opgehaald. Zie je wel, zo slecht ben ik nog niet!

Arjen Veldhuizen

Als er geen brug is wil je altijd naar de overkant.

– Gourio, Jean-Marie

 ‘In de kerk is altijd werk!’

Voorgaand statement is afkomstig van mijn vader (Herman) en dat was niet moeilijk te onthouden; hij zei dat zó vaak dat het nu gegraveerd staat in mijn hersenen! Tot afgelopen zondag heb ik al die jaren nooit begrepen waarom hij het zei: ik verveelde me altijd te pletter in de kerk. Zat meer op mijn horloge te kijken (en dan ging de tijd nóg trager..) dan de eucharistie te vieren. Daar was ik niet de enige in, mijn broer gaapte zich er ook altijd door heen en andere leeftijdgenoten keken ook niet op hun vrolijkst. Mijn zus, de oudste thuis, hield zich altijd wel goed. Of ze liet niks merken. Tuurlijk, er waren ook wel eens momenten dat het er wel leuk was. Meestal was dat ná de dienst, als iedereen nog even bleef hangen. Dan zocht je leeftijdgenoten op en childe je er lekker op los. Of je ging naar huis waar dan een gedekte tafel stond vanwege de zoveelste kerst- of paasviering. Maar het ‘werk’ kwam ik maar niet tegen…

Zondag ging ik met mijn broer naar ons geboortenest, Terschelling. We waren daar op uitnodiging van de kerk omdat zij vijftig jaar op haar fundering stond. Dat is relatief jong te noemen maar toch voor de katholieke gemeenschap (volgens officiële papieren 400 gedoopte maar 40 actieve ‘gelovers’)  van het eiland reden om eens flink uit te pakken. Dat ‘uitpakken’ begon met een kerkdienst. Wij, broer, zwager, nicht en neef en vriendin en ondergetekende meldden ons één minuut voor aanvang, dat waren wij nog gewend van vroeger! En gingen achterin zitten, dat waren wij ook gewend van vroeger (er waren vroeger wel pastoors die ons dan naar voren riepen..onder de noemer dat ze dan niet zo hoefden te schreeuwen). Even daarna zag ik diverse pastoors, een Bisschop en drie misdienaars. Ik herkende ze, op de Bisschop na, allemaal want ze hadden allemaal in de afgelopen jaren dienst gedaan op Terschelling. De dienst duurde ongeveer anderhalf uur en nog steeds zag ik het werk niet. Toen werd ineens mijn vader (en moeder) naar voren geroepen en kreeg hij een bisschoppelijke onderscheiding, de Bonifatius-penning, voor vijftig jaren vrijwilligerswerk in deze kerk. Hé! Ze hebben het over werk! Hij zette onder andere de kerkbanken weer in de beits, onderhield de tuin, verving kapotte lampen, onderhield contacten met gastpastoors (in de zomermaanden), verfde het tuinhek, repareerde zaken waar nodig, verzorgde de collecte, telde de aanwezigen voor de statistieken, regelde dat kapotte glas in loodraampjes vervangen werden door deskundigen, verving kapotte dakpannen na de zoveelste storm, fungeerde als penningmeester en secretaris en, last but not least, zorgde dat wij, zijn kinderen, elke week in de banken zaten. In mijn herinnering heeft hij zelfs een keer de pastoor vervangen omdat die ziek van het altaar afliep… Beroepsmatig werk zat er ook bij want hij heeft ooit, als timmerman, de kerk gebouwd. Je kunt dus rustig zeggen dat zijn hele ziel en zaligheid er in zat.

Zondag werd hij in het zonnetje gezet en ik durf hier rustig te beweren dat het bloedheet werd. Het feest verplaatste zich naar buiten, beschut door tenten en Onze Lieve Heer was hem kennelijk ook dankbaar want we hielden het droog.

Voor mij werd het een déjà vu want ik kwam weer mensen tegen die ik al dertig jaar niet meer gezien had. En opnieuw werd hij gelauwerd, door pastoors maar ook door mede parochianen en met de minuut begon mijn trots te groeien, ook voor mijn moeder want zij gaf hem die vrijheid. Mijn Pa! Zevenenzeventig lentes jong en nu het middelpunt van belangstelling. Nu begreep ik wat hij mij altijd voorgehouden heeft: leef niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen. En ik begreep ineens de stelling dat er in de kerk altijd werk is. Ja, mijn vader is me er eentje. Een (her)manus van alles! Hoop nog lang van hem te mogen genieten.

Arjen Veldhuizen

Uitnodiging tot het bijwonen van de jaarvergadering van de Stichting tot Exploitatie van de Dorpsketting. De vergadering wordt gehouden op donderdag 9 juni aanstaande in het Dorpshuis, aanvang 20.30 uur.

De agenda luidt:
1.   Opening
2.   Verslag van de jaarvergadering van 9 juni 2010
3.   Financieel verslag 2010
4.   Verslag kascommissie
5.   Begroting 2011
6.   Bestuursverkiezing, Jos Ramekers zal worden voorgedragen als voorzitter
7.   Informatie rond de website www.stompwijk.nl
9.   Verslag Lezersenquête Dorpsketting 2011

10. Rondvraag en sluiting

Met vriendelijke groet,
Anja van Boheemen

Geef een korte introductie van jezelf, naam en overige gegevens en hoe lang je in Stompwijk werkt en hoe je in Stompwijk terecht bent gekomen.

Mijn naam is Renkse Theelen. Na mijn vooropleiding ben ik de Haanstra-kleuterkweekschool, inclusief een vierde jaar voor de hoofdakte, in Leiden gaan doen. Na die opleiding heb ik gewerkt op het Academisch Ziekenhuis met kinderen die daar langdurig verbleven. Dat werd mij te zwaar, gezien al hun medische problemen en misschien ook mijn leeftijd van toen. Vooral het overlijden van zulke jonge kinderen was zeer confronterend. Daarna heb ik tijdje gewerkt in Alblasserdam (ingevallen). In die tijd heb ik in Rotterdam op kamers gewoond in verband met de oliecrisis. Daaropvolgend ben ik naar de openbare kleuterschool in Rijnsaterswoude gegaan als hoofd van de kleuterschool. Ik begon met 40 jongste kleuters. Geloof me dat was aanpakken. Ik heb daar gewerkt tot aan de geboorte van mijn oudste kind. Ik wilde zelf zorgen voor de opvoeding. Na 10 jaren “thuiszitten” ben ik een applicatiecursus gaan doen voor onderwijs in de lagere school in verband met de inmiddels opgestarte basisschool. Het jaar daarop heb ik de cursus remedial teaching afgerond. Via het invalcircuit ben ik uiteindelijk terechtgekomen in Stompwijk. Daar werd na enige tijd mij een aanstelling voor langere duur aangeboden. Ik viel blijkbaar bij meester Havik in de smaak. Mij bevalt het zo goed bij jullie dat ik ben gebleven. En ik kom na al die jaren nog steeds fluitend naar mijn werk.

Heb je altijd al juf willen worden?

Ja, reeds als klein kind wilde ik of politieman, ijscoman of kleuterjuf worden. Ouder geworden vielen die twee eerste beroepen af. Dus…. 

Klopt het lied dat je op het schoolplein toegezongen werd.

Ja, het lied is in vele opzichten op mij van toepassing. Door mijn volle vingers noemen de kinderen mij juffrouw Grootring. Dat uitzoeken van die ringen heeft als uitkomst dat ik altijd in tijdnood kom en daardoor als een razende Roland naar Stompwijk City moet rijden. Ik begin dus wel op tijd (hierin klopt het lied niet), maar ik eindig zo laat omdat ik niet van ophouden weet en de tijd vergeet (dat deel van het lied klopt dus helemaal). 

Welke eigenschap vind je van jezelf het meest prettig en waar zou je wel iets meer van willen hebben?

Mezelf te kunnen verplaatsen in een ander om die te kunnen doorgronden en te begrijpen. Psychologie en pedagogiek zijn daarom voor mij altijd heel belangrijke vakken geweest. Observeren is daarvan een belangrijk onderdeel.  Zo kun je een kind in zijn waarde laten en begrijpen. Een andere “eigenschap” van me is dat ik van alles tegelijk wil doen. Dat kan behoorlijk chaotisch overkomen. Daar zou ik wat meer lijn in willen krijgen. Maar het is de vraag of dat op mijn leeftijd nog een haalbare kaart is. Verder vind ik mezelf best een positief ingestelde, stimulerende en uitdagende meid. Zo, die opmerking staat er! 

Wat is het leukste wat je op school hebt meegemaakt?

Mijn deelname aan de poldertocht. Baggeren door de modder is wel verlies aan decorum. Al heb ik er veel lol en voldoening uit weten te halen. Overdoen? Nee, het was een éénmalige belevenis.

Wat ik elk jaar weer geweldig vind, is het Sinterklaasfeest en dan vooral de schoenzetdag. Niet te geloven wat de Pieten dan een rotzooi in de klas veroorzaken. Tot paardendrollen aan toe. Ook de Eerste Heilige Communie is zo’n moment. De kinderen voelen zich echt het middelpunt en stralen dat ook uit. Het is vertederend te zien hoe ze “hun” mis meevieren. 

Wat is je lievelingsvak om te geven en hoe dat zo?

De onderwerpen die in het kringgesprek aan de orde komen en die dan uit te bouwen. Het kringgesprek als socialisatiecursus. Ik vind dat zo’n leuk moment omdat ik de kinderen dan kan leren naar elkaar te luisteren en op elkaars belevenissen te reageren. Met andere woorden: Leren om hun IK-jes bij te stellen. Verder ben ik een echte Juf, want rekenen- en spellinglessen zijn mijn favorieten.

Wat is de grootste verbetering binnen het onderwijs?

Dat is de computer met de mogelijkheid om de verbeelding en belevingswereld via internet in huis te halen. Met het Digibord kan ik die wereld in de lessen brengen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ook de kinderen mij daarin een lesje kunnen leren. 

Wat mag van jou geschrapt worden in het les (school)programma?

Het aantal projecten. Twee projecten per jaar zijn voor mij het maximum. Het basisleerprogramma moet ook af.

Wat maak het dat je het zolang bij één school volhoudt?

Ik heb op meerdere scholen gewerkt voordat ik op de Maerten van de Velde kwam. Op deze school heerst een groot gevoel van collegialiteit en inzet. Verder is het leuk om hele families mee te maken met hun eigenheden en verschillen. Waarom dan op zoek gaan naar een andere baan?

Welke vraag heb je gemist?

Blijf je tot jouw pensioen in het onderwijs?

Renske Theelen

 Eerst leren ze kinderen praten en lopen en zodra ze op school zijn wordt het stilzitten en zijn mond houden.

ANONIEME UITSPRAKEN/AFORISMEN

 Namens alle bezorgers van de Dorpsketting hartelijk dank voor uw bijdrage. Met elkaar haalden zij het mooie bedrag op van

€ 2474,81.

Wij bedanken Chiara van Boheemen en Anne van Veen voor hun jarenlange trouwe bezorgdienst. Zij gaan er beiden mee stoppen.  Red.

Volgens mij is het alweer negen jaar geleden dat ik voetbalvader werd. Zoon Youri ging op voetbal en vervolgens was de trend gezet: zijn twee jongere broers gingen ook op voetbal. Vanaf die tijd was ik wekelijks te vinden op de (RKAVV) sportvelden en leerde ik ook de regiosportvelden kennen want de KNVB stuurde mij alle kanten op. Was dat een straf? Nee, integendeel, zo kom je nog eens ergens en het ontmoeten van andere voetbalouders maakte een hoop goed. Natuurlijk ergerde ik mij in het begin wel eens. Dan zag ik mijn jongens met alles bezig zijn in het veld behalve het voetbal….Pirouettes draaien, naar de wedstrijd kijken op het nabij gelegen veld, klavertjes vier zoeken of kijken hoe snel het gras groeide. Dat ergeren leerde ik op een gegeven moment dan weer af want ja, ze hadden wel plezier en daarvoor doe je ze ook op sport. Maar dan worden ze ouder en ouder en dan zie je ineens dat ze het spelletje gaan begrijpen en krijg je zelf, na de wedstrijd, analyses van ze te horen waar ze bij Studio Voetbal en Voetbal Insite nog een puntje aan kunnen zuigen. Ik leerde daarvan ook dat mijn grijze massa niet meer zo optimaal is want ze wisten zonder enige hapering de wedstrijd na te vertellen, van minuut tot minuut en van actie naar actie. Op den duur zaten ze alle drie op voetbal en waren mijn zaterdagen geteld…Van september tot en met mei, soms nog een staartje in juni. Ook het uitslapen op zaterdagen kon ik op mijn buik schrijven want vaak ging de wekker al voordat het buiten enigszins licht werd. De voetbalschoenen werden op vrijdagavond al uit de schuur gehaald zodat de vorst er niet meer in zat.. En ik kon direct bekijken hoe de staat van de schoen was: onder de modder en gras, vol met rubber deeltjes van het kunstgrasveld. Of de veters waren zodanig geknoopt dat een meester in het al oude ambacht ‘splitsen & knopen’ gillend zou weglopen…Eigenlijk zouden alle vaders van voetballende zonen (en dochters!) hiervoor beloond moeten worden! Nee, nou sla ik door. Want de beloningen zit ‘m in dat ene mooie doelpunt, die prachtige schijnbeweging of … eens in de zoveel jaar, een kampioenschap! Dat laatste gebeurde mij weer eens, afgelopen zaterdag. Terwijl ik nog zat bij te komen van het behaalde landskampioenschap van Ajax stond ik zaterdag weer langs de lijn. De B1 van Stompwijk’92 kon kampioen worden als ze zouden winnen van RKDEO B3. De nummer twee tegen de nummer vier. Het werd een 9-4 overwinning, een doelpuntenwolkbreuk waarvan enkele de titel juweeltjes meekregen, maar een echte leuke wedstrijd werd het niet. Het kampioenschap was een feit. Uit pure vreugde werden de drie Leiders/Trainers, Tim, Trevor en John de (modder!) sloot in gekukeld door de overwegend 16 jarigen en uit pure baldadigheid sprongen ze er vervolgens zelf ook maar in. Dat was na de champagne en de bloemen. De laatste keer dat Youri met een team kampioen werd, met RKAVV D5, kregen ze cola en een patatje mét. 

Nu werden al gauw de pitchers gevuld en bleef het lang onrustig in de kleedkamer. Eenmaal uit de kleedkamer, bij sommige zag ik nog steeds modder in de moeilijke ‘hoekjes’, stond er op het warming-up veldje taart en bier klaar, alleen het ‘Bloed, zweet en tranen’ ontbrak nog.  Ik ging mijzelf nu verplaatsen, het was immers zaterdag: op RKAVV was zoon Sven bezig met een toernooitje en eenmaal daar aangekomen kon ik nog twee wedstrijden zien. Zij werden 1^e dus ik glom, naast de rode kop van de zon, van trots. Maandagavond moet hij met zijn team de kampioenswedstrijd spelen en daardoor kan ik wederom afsluiten met de laatste woorden van vorige week: Wat kan voetbal toch leuk zijn!

Arjen Veldhuizen

Spreuk van de week

Ik ben mijn stem verloren, dus moet ik met mijn hart zingen.

– Bono (1960)

Muizenissen

Waar zou ik het deze keer eens over hebben? Zijn er actualiteiten die er toe doen? Bijvoorbeeld over de drie J’s, dat ze het nét niet gehaald hebben? Of dat de eindexamens begonnen zijn? Of over kamermeisjes die lastig gevallen worden door belangrijke IMF topmannen? Of over de herstart van het Play Station Netwerk? Of over die enorme karper die ik vanmorgen uit het water zag springen, een vreugdedansje waarschijnlijk omdat het eindelijk weer eens goed regende? Nee, er is natuurlijk veel belangrijker nieuws, uit de sporthoek. Heb er alweer zeven jaar op moeten wachten dus ik moet het kwijt!  Ik denk dat veel voetbalfans van bijvoorbeeld Feyenoord, ADO en PSV nu afhaken maar dat zou ik onsportief vinden. Want Ajax was zondag gewoon de betere ploeg (vorige week was Twente de betere!) en daarom ga ik het hebben over het 30^ste Landskampioenschap van Ajax. De derde ster is binnen en nu heeft Ajax er dus drie, PSV twee en Feyenoord en HVV (!) er één. Afgelopen zondag lag ik dus om half drie voor de autoradio terwijl twee vrienden van mij druk aan het klussen waren aan een auto. Op zulke momenten komen mijn twee linkerhanden goed van pas: want dan hoef je ook niet te helpen en werd ik niet gestoord tijdens het luisteren naar de wedstrijd van het jaar. Zaterdag moest ik al een kleine teleurstelling verwerken want twee zonen konden kampioen worden maar beiden moeten daar nog een weekje op wachten. Dat had te maken met een gelijk spel (4-4) van Sven en Youri moest gewoon winnen (11-0 werd het) maar was afhankelijk van de nummer twee in de ranglijst, die moesten eigenlijk verliezen maar wonnen met 1-0. Dat was voor Youri al de tweede teleurstelling die week want Stompwijk B1 werd dinsdag uitgeschakeld in de halve finale van de KNVB beker door penalty’s, na een 1-1 stand. Gelukkig maakte het aantrekkelijke spel van beide kanten een hoop goed.

Aantrekkelijk was ook de strijd om het Landskampioenschap. Dat kan toch niemand ontkennen. Velen hadden ingezet op FC Twente en eerlijk gezegd gaf ik die ook het voordeel. Na de bekerfinale had ik het idee dat zij fysiek veel sterker waren en ook meer een eenheid. Niets was minder waar, Ajax liet vanaf het begin zien dat zij wilden winnen en dan heb je als tegenstander weinig meer te vertellen. Toen het eerste doelpunt viel sprong ik wel even uit de auto van vreugde maar wist dat het nog niet gedaan was. Want Twente kwam vorige week ook terug en hoe! De 2-0 vierde ik door twee keer om de auto te rennen en net toen ik het derde rondje wilde gaan maken, schoot Theo Jansen alweer de aansluitingstreffer. Dat was direct weer op de plaats rust! Een depressie verscheen boven mijn hoofd maar die werd weggeblazen door de uitzinnige verslaggever op de radio want Ajax bleef druk zetten en Twente was te angstig. Toen uiteindelijk de 3-1 viel vloog ik mijn maatjes op de nek, overigens zonder erotische gevoelens, en wist ik dat dit niet meer fout kon gaan. Mijn cluppie ging kampioen worden en de komende maanden kan ik daar van gaan genieten, bijvoorbeeld op de werkvloer. Want zoals ik al eerder schreef, ik woon in een regio met veel Feyenoord- en ADOaanhangers en die hebben het niet zo op de Amsterdamse Godenzonen. Dit laatste woord, Godenzonen, schrijf ik express op om er direct mee af te kunnen rekenen. Want het slaat nergens op, het zijn gewoon voetballers en die staan zoals algemeen bekend is, gewoon met twee benen op de grond, op het gras wel te verstaan. Daar is niets spiritueels aan. Ajax was trouwens niet de enige kampioen, ook de Leidschendamse Vereniging RKAVV behaalde het kampioenschap door een nipte zege op Wilhelmus, 2-3. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Wat kan voetbal toch leuk zijn!

Arjen Veldhuizen